Drama, eventyr, komedie

Regi: Alice Rohrwacher

Fortidens skatter (Orig. tittel: La Chimera)

Med: Josh O’Connor, Carol Duarte, Vincenzo Nemolato, Isabella Rossellini
Kinofilm

Vi er i 1980-åra, på landsbygda utanfor Roma, og ein gjeng tvilsame livsnytarar lever av å finna gravskattar som dei sel til private samlarar.

Den som har teften og finn fram til gravene, er den forsofne engelskmannen Arthur (O’Connor). Han vender tilbake til barndomsheimen til sin store kjærleik, Beniamina.

Mora til Beniamina (Rossellini) sørger framleis over at dottera er borte, men får hjelp i det gedigne, nedsarva herskapshuset av hushjelpa Italia (Duarte) i byte mot songtimar.

Fiesta

«Over stokk og stein» er eit relativt dekkande uttrykk for Fortidens skatter, som kanskje heller burde fått behalda originaltittelen La Chimera for å ikkje høyrast ut som eit program på History Channel.

Kimæren er eit mytologisk gresk eldsprutande vesen, og i ei scene der Arthur har fått ferten av ei grav og famlar rundt, seier ein i gjengen at det er kimæren som hjelper han å peika ut stadene. Ja, det blei kanskje noko utførleg. Og utførleg er eit dekkande omgrep for den nyaste filmen til Alice Rohrwacher.

Dei mest kjende tidlegare filmane hennar, Miraklene i Toscana (2014) og Lykkelige Lazzaro (2018), har dei same fantasifulle, naturalistiske elementa som ho verkeleg meistrar til fulle, eller sagt på ein annan måte: ein unik balansegang mellom magi og sosialrealisme.

Siesta

Det er verkeleg slåande vakkert og finurleg på sitt heilt eigne vis, men eg vil seia du må vera ekstra glad i dette erkeitalienske for å fullt ut setja pris på all forteljande song, lange sekvensar med detaljar og treige festar der ein skal sjå kvart einaste olme og/eller kåte blikk som går mellom borda.

Det går an å kjeda seg på ein storslegen fest, og innimellom under Fortidens skatter gjer eg det. Eg er ikkje Rohrwachers største fan. Samtidig så er det ein fest eg hadde ergra meg over å gå glipp av.

Fargar og foto poppar ut av lerretet, filminga skjer vekselvis i 16 mm og 35 mm, brått er det rask film, brått kjem det ein snutt Kraftwerk-musikk – og som eit visuelt blikkfang gjennom det heile: uttrykksfulle Josh O’Connor. Og når festen har eit sånt midtpunkt, kjennest det aldri heilt bortkasta at ein tok turen.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast
filmmeldar i Dag og Tid.