Drama

Regi: Antoinette Boulat

Natt i Paris

Med: Lou Lampros, Carmen Kassovitz, Tom Mercier
Kinofilm

18-årige Marion (Lampros) stikk av frå feiringa av fødselsdagen til den avdøde storesystera si og ramlar ut i den kaotiske Paris-natta for å få utløp for frustrasjonane. På vegen heng ho med vener og nye kjenningar, inkludert den tilsvarande rotlause Alex (Mercier).

Tung-lett

Natt i Paris – det er ikkje akkurat ein tittel det svingar av, men er nok valt med vitande og vilje, då den franske tittelen, Ma nuit (Mi natt), neppe ville vekt merksemd hos det publikummet som kan henda vil ha mest utbyte av denne filmen, nemleg dei frankofile.

For sjølv om dette er ein film om og med ungdommar, så kjennest det ikkje som ein ungdomsfilm. Ein skal helst ha levd litt for å skjøna seg på ungdomstida. Youth is wasted on the young, heiter det på engelsk, og eg vil seia det er relativt overførbart til Natt i Paris.

Så sant du ikkje er cineast, og det finst jo heldigvis framleis filmklubbungdomar der ute, så vil eg gå så langt som å seia at dette ikkje er ein film for alle. For dei som tenkjer at det er ein slags ny versjon av Before sunset (1994), oppfølgjaren til interrailromansesuksessen Before sunrise, blir det svært forenkla og ikkje eigentleg samanliknbart anna enn på særs overflatisk plan. Eg vil ikkje seia at Natt i Paris er tung eller depressiv, men det er ikkje ein lett og ledig romanse på nokon måte heller.

Debuten

Ja vel, så himlar eg med auga over formuleringar som «livet er ein knust draum», og ein del logiske brestar (ein hoppar ikkje uti Themsen utan å tømma lommene for mobil og kamera, kom an igjen), men når det kjem til stykket, er det ikkje så ille heller. Sorga og frustrasjonane Marion opplever gjennom ei syster som var jamgamal med henne då ho døydde, er truverdig nok uttrykt, der ho svirrar rundt i nattebyen med ei gje-blaffen-innstilling ho eigentleg skjønar at ikkje er bra.

Den sedvanlege degginga for romantiske solnedgangar og sykkel på brustein blir balansert med narkofestar og fyllekøyring på skuter, noko som er vel så representativt, skal ein tru debutregissør Antoinette Boulat. Interessant nok har ho ein lang karriere bak seg som castingsjef, altså å plukka ut kven som skal spela i filmane til kjende namn som Wes Anderson, Olivier Assayas og Sofia Coppola.

Ikkje overraskande har Boulat ei strålande rolleliste også i sin eigen debut – Lou Lampros vil utvilsamt dukka opp i ein haug filmar framover. At ho og alle venene er modellvakre, tynne og trendy, er kanskje ikkje heilt realistisk, men så har eg lite tru på at det var sosialrealisme Boulot sikta seg inn på med denne vakre, men ujamne filmen.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.