Drama / komedie

Regi: Hallvard Witzø

Alle hater Johan

Med: Pål Sverre Hagen, Ingunn Beate Øyen, Ingrid Bolsø Berdal, John F. Brungot

På øya Titran på trøndelagskysten får vesle Johan brått foreldra sine, motstandsfolk under krigen, rivne vekk. Han veks opp saman med onkelen og tanta (Øyen). Han er ein raring, men nabojenta Solvor og han heng saman. Heilt til det også går i lufta. Over ulike tiår møter me igjen Johan (Hagen) og Solvor (Berdal) og andre øybuarar.

Norskomedie

Det er noko uverkeleg heilt frå starten: Ved eit vatn sit ei kvinne med eit lite barn på fanget, då det opp frå vatnet stig eit nøkkaktig vesen. Dette er far til barnet, mannen til kvinna, og den vesle familien er tydeleg glade og oppstemte. Smilande trykker dei saman ned detonasjonsapparatet, og i det fjerne blir ei bru sprengd i vêret.

Komikken då det lystige paret bankar på hjå motstandsgjengen i ei anna vik, viser at saman med manusforfattar Erlend Loe har regissør Witzø tenkt å kombinera oppskrifta på norske komediar: rare karakterar i gamaldagse klede på avsidesliggande plassar som reflekterer eit gjenkjenneleg bygdesamfunn med gjenkjennelege tullingar som me alle kan le av. Forskjellen frå til dømes filmane til Bent Hamer (Eggs, Salmer fra kjøkkenet) er at bak ligg ei ekte og tragisk historie, som gjer at det absurde ikkje framstår så kjenslekaldt, mindre kalkulert og dermed meir sympatisk.

Artig

Det er ei klassisk felle for ein komedie å dra inn for mange komikarar. Ved å la John F. Brungot jamt over vera den einaste som bannar med overdrive lys stemme så spyttet fyk mens han spenner ilsk etter alt som kjem i hans veg, balanserer Alle hater Johan akkurat innanfor mine tolegrenser.

Særleg Ingunn Beate Øyen som tante Magnhild er enormt god. Takk og lov skal ikkje Pål Sverre Hagen prøva å vera morosam, det ville blitt Dynamitt-Harry. Styrken her er at skodespelarane får spela ut det humoristiske utan å sperra auga krampaktig opp mens dei lèt som dei er trønderar.

Eller, det siste gjer dei jo etter alle kunstens reglar, i alle variantar av dialekta, men dei hadde heller ikkje fått fram dette nydelege lokale tilsnittet om dei ikkje gjorde eit forsøk. «Det blei litt dumt, dette her, Johan», er eit nydeleg understatement som gjer at det blir «artig» på ekte.

Søk etter kjærleik framstår genuint, og det er igjen denne botnen av ektefølt omsorg for hovudkarakteren som gjer at eg absolutt ikkje hatar Johan.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.