Drama

Regi: Andrea Pallaoro

Hannah

Med: Charlotte Rampling

Den aldrande Hannah lyt handtera ein ny kvardag då mannen hamnar i fengsel. Det blir ikkje sagt i klartekst kva han har gjort, men det har stor påverknad på både tilhøvet til resten av familien og på livet hennar som einsleg.

Fall by your man

Ideen bak Hannah er god – mange opplever at partnaren gjennom eit langt liv døyr og at ein vert sitjande att. Støtteapparatet som då set inn, vil i mange tilfelle gjera det lettare å koma seg vidare. I Hannah sitt tilfelle hadde det kanskje vore enklare om mannen var avliden, men ved at ho har valt å støtta han trass i lovbrotet han vert dømd for, står ho endå meir åleine etterpå. Kva når verken familie eller samfunn vil ha noko med deg å gjera? Kor mykje lyt me stå til ansvar for fæle handlingar som andre gjer? Og kven er kona som vil ofra så mykje for mannen sin? Det var ikkje dumt å få med seg Charlotte Rampling til å portrettera denne kvinna. For trass i den gode ideen har regissør Pallaoro gjort minimalt ut av problemstillinga, reint handlingsmessig. Då hjelper det at det er Rampling som trakkar rundt og ser miserabel ut, i det minste.

Rampling on

Finst det nokon med meir eleganse, styrke og spekter i kvar ansiktslinje enn henne? Éi innvending er at det no er for det meste slik ein har sett henne dei siste tiåra. Eg har vanskar for å sjå for meg at denne filmen ville kome seg på kino utan drahjelp av Charlotte Rampling i den einaste rolla, meir eller mindre. For kva er det med filmar om gamle folk? Eg har berre vanskar for å tru at så snart du kjem i ein viss alder, så må alle møblane bli mørkebrune og du slår konsekvent av alt lys i leilegheita di. Og eg skjønar at du ikkje har så mykje å ta deg til, gamle Hannah, men treng eg sjå på at du plukkar daude blad av ein vissen bukett i fem minuttar? Og så den klassiske vri-seg-i-søvne-sekvensen – resultatet er vri-seg-i-kinosetet. Eg kan heller ikkje anna enn å undra meg over ei scene der ho nærast fell saman i krampegråt så intens at ein skulle tru det var opptaksprøve til teaterhøgskulen, og så fell ho ikkje ei einaste tåre. Til slutt lurar eg mest på om ho slepp unna med alt dette nettopp fordi ho er Charlotte Rampling, og då trengst det vel ikkje noko meir?

Alder i livet

Det kan vera vel og bra at sjåaren må koma fram til dei underliggande problemstillingane utan å få alt inn med teskei, men i Hannah er det meir som å eta vatn med gaffel. Såleis fungerer filmen meir som samtaletema etterpå enn som underhaldning. Eg tek meg i å samanlikna med filmen til Michael Haneke, Amour (2012), sikkert mest fordi det handlar om gamle folk i dunkle leilegheiter, men også fordi Amour får fram alderdom på ein måte som vekkjer empati, uro og engasjement – alt som Hannah kanskje strevar etter, men ikkje får til. Så kan ein sjølvsagt diskutera at det ikkje er alderen som skal ha noko seia for problemstillinga, men slik tolkar eg det.

For det aller meste berre kjedar eg meg, med ein snev av irritasjon over at så mykje spennande kunne vore utbrodert om det ikkje hadde vore for denne minimalistiske tilnærminga som for min del betyr at eg får minimalt utbyte der og då.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.