Teiknefilm, familie

Regi: Kelsey Mann

Innsiden ut 2

Med norske stemmer: Line Verndal, Suzanne Paalgaard, Dennis Storhøi ofl.
Kinofilm

Riley frå fyrste filmen er ikkje lenger ei lita jente, men har fylt tretten. Dette krev nye kjensler i hovudkvarteret hennar, hjernen – det blir for enkelt med Glede og Sorg og dei andre primærkjenslene når puberteten set inn.

Brått kjem Angst og Misunning rasande inn i manesjen, og alt held på å gå i spinn. Korleis skal Riley takla nye venskap og konkurranseinstinkt med desse nye spelarane oppi hovudet?

Pixerert

Pixar har gjort ein del rett sidan George Lucas og kumpanane etablerte sitt grafiske selskap i 1979 og tok opp kampen med verdas mest kjente teiknefilmselskap Disney.

«Klart det måtte koma ein oppfølgjar om puberteten!»

Brit Aksnes om Innsiden ut 2

Det vil seia, den fyrste verkelege suksessen kom med Toy Story (1995) og etter det kom Oppdrag Nemo (2003) og De utrolige (2004), før dei blei kjøpte opp av – kven andre? – Disney i 2006.

Dei har uansett fått fortsetja satsinga på langfilmar og sitt eige, litt meir avanserte uttrykk under Pixar-namnet. Så lenge det finst ungar, vil det nok finnast teiknefilmar. Og Pixar utmerkjer seg verkeleg. Eg såg Innsiden ut (2015) med stor glede – det å gjera kjensleliv om til barnefilm er verkeleg ein strålande idé. Det skal seiast at Woody Allen gjorde noko tilsvarande i komedien Alt du vil vite om sex (men ikkje våger å spørre om ) (1972), der det er full panikk i hjernen for å få sexakta i gang – enormt moro, særleg med Allen som den engstelege krisemaksimatoren. Og kvifor ikkje overføra det til langt meir uskuldige situasjonar som familierelasjonar og oppvekst?

Hovudkvarteret

Med nydelege, vesle Sorg, hjartegode Glede og herlege Avsky lo og grein eg meg gjennom fyrstefilmen og følte at dette var ein teiknefilm som verkeleg snakka til alle menneske, det universelle at me alle går igjennom omtrent dei same stadia og har dei same grunnkjenslene.

Klart det måtte koma ein oppfølgjar om puberteten! Og filmen er elegant løyst, på sitt venleg humoristiske vis. Eg synest vel eg lo endå høgare av karakterar frå den fyrste Innsiden ut, men eg skrattar godt av den pikselerte datahelten Lance Slashblade og når den søte, skrukkete Nostalgi stikk hovudet inn for så å bli kasta ut igjen – ho er altfor tidleg ute!

Men det mest effektive grepet, som eg vil tru kan fungera på ulike plan alt etter alderen på sjåaren, er altså introduksjonen av Angst. Om dette er fagleg korrekt, har eg ikkje føresetnad for å avgjera, men at det engstelege elementet ikkje er sunt når det får overtaket, treng ein nok ikkje ei grad i psykologi for å skjøna.

Til slutt blir det ein slags kamp mellom vondt og godt, berre at det er rom for nyansar også her. Resultatet er at tårene renn, kan det vera den gamle Nostalgi-dama som har dukka opp? Det fungerer uansett – for heile familien, med ulike auge og ulike kontrollsenter i hjernen.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.