Familiekomedie

Regi: Gunnbjörg Gunnarsdottir

Victoria må dø

Med: Mille Sophie Rist Dalhaug, Sverre Thornam, Ine Marie Wilmann, Leo Ajkic, Morten Svartveit
Kinofilm

Når pappa (Svartveit) finn seg ny kone (Wilmann), får Hedvig (Dalhaug) og Henrik (Thornam) plutseleg verdas verste stemor med på kjøpet. Heldigvis går det an å få tak i ein leigemordar, slik at dei kan få pappa for seg sjølv igjen. Det er berre det at leigemordaren Carl (Ajkic) ikkje er ein leigemordar.

Troll til kjerring

Litteraturen er full av vonde stemødrer, eller som det står i eventyret om Kari Trestakk: «Mannen gifte seg att, men jenta fekk kje noko god stykmor.» Heldigvis døyr stykmor, og alt blir bra igjen, med litt hjelp av eit troll, då.

Trollet i Victoria må dø er litt udefinerbart, for her er både ungar, farmor og Carl instrumentelle, og eg vil jo seia at stemor Victoria trollar skikkeleg sjølv. Pluss... ho snakkar jo austlandsk, som er synonymt med vondt så lenge resten av handlinga er lagd til Vestlandet og dei andre snakkar bergensk. Og så er ho telefonopphengd og selfie-galen, så det er ingen tvil om at ho fortener i det minste ei eller anna straff for berre å vera generelt kjip.

Ein kan nok seia det er i overkant å vilja ta livet av stemor, men filmen held seg trygt innanfor grensene til ein familiefilm. Då er dei langt drygare i språkbruken – all banninga som av ein eller annan grunn har vorte med i manus, er ikkje særleg kledeleg og i alle fall ikkje utprega morosam, om det skulle vera poenget.

«Kanskje blandinga av proffe og amatørar ikkje var så heldig.»

Leos le-land

Det må kunna seiast at ideen var betre enn utføringa, sjølv om Victoria må dø har teke postproduksjon og lyddesign på alvor, slik at sluttresultatet ser og høyrest velpolert og proft ut. Leo Ajkic kan sjarmera dei fleste i senk, men nokon stor skodespelar vil eg ikkje seia han er. Det var kanskje Leo-typen dei ville ha, meir enn ein flink skodespelar, og det fekk dei jo.

Men kanskje blandinga av proffe og amatørar ikkje var så heldig. Blandinga jamt over er ikkje heilt heldig. Det kjennest som om manus og skodespel hakkar, kan henda det eine ikkje er hjelpt av det andre. I eine augeblinken tenkjer ein at ungane er bra menneske med eit slags rettferdiggjort moralsk feilinnstilt kompass, og i neste augeblink framstår dei som bortskjemde skitungar, med farmor som blir indignert over at ikkje Henrik får lov å skyta, sidan «alle herrer får lov å skyte» på den dyre hytta.

Det blir vanskeleg å heia på gamaldagse bestemødrer og usympatiske ungar, sjølv om stemora verkeleg er verst av dei alle, den materialistiske wannabe-influensaren! Ja ja, om eg ikkje synest det er så utruleg morosamt, så er det koseleg å sjå Bergen i maks solskin og høyra bergensk både med og utan balkansk aksent.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast film­meldar i Dag og Tid.