Årsbeste frå Brit

Etter å ha saumfart premierelistene sit eg att med ei kjensle av at eg ikkje synest filmåret 2021 var så bra, trass i desse verkeleg gode filmane som har fått pallplass. At såpass mange har norske regissørar, inneber kryss i taket og stormande jubel.

Frå 2020

Få filmar har gjort meg meir oppløfta og samtidig vemodig i kinoåret som gjekk, enn Nomadland. Filmen fekk velfortent tre Oscar-statuettar, mellom anna ein til regissør Chloé Zhao og ein for beste film. Eg har elles ikkje nokon tanke om at Oscar er synonymt med beste film, berre så det er sagt. Elles ville innlysande Gunda (regi: Viktor Kosakovskiy) hanka inn minst éin nominasjon for denne nydelege observasjonen av dyr på sjølvstyr heime på (den frittgåande) garden. Det same gjeld uforgløymelege Det finnes ingen djevel (regi: Mohammad Rasoulof), ein iransk bukett av knyttnevar. Japan nominerte sjølv Mødre (regi: Naomi Kawase) til Oscaren, men nådde ikkje opp. Det spørst om det er ei trøyst å hamna på lista her i staden, men den finurlege, tankevekkjande filmen om adopsjon burde fleire fått med seg.

Menschen

Sidan me snakkar om Oscar: Det blir opptil fleire hattar til middag her om ikkje Flukt (regi: Jonas Poher Rasmussen) minst vert nominert til årets animasjonsfilm i år. Dette er verkeleg ein snedig, vakker og tankevekkjande film, meir som ein illustrert podkast.

Tilsvarande, men heilt ulikt vekkjer Drømmemannen (regi: Maria Schrader) løgne tankar om både framtidsteknologi og notidskjærleiksliv. Morosam er han òg, og den tyske tittelen er knall: Ich bin dein Mensch.

Tittelen Rocks (regi: Sarah Gavron) er kan henda meir diffus, men det er altså kallenamnet til hovudpersonen i årets mest sjarmerande ungdomsfilm (les: 2019, men alt er lov i covidkinotider). Den siste utanlandske filmen eg føler for å nemna, sjølv om han ikkje var perfekt, er Promising Young Woman (regi: Emerald Fennell). Han er berre skikkeleg underhaldande og kvass, og slike skal ein vel æra i ei årsoppsummering?

Heime knallbra

Det kom ei rad skikkeleg gode norske filmar som alle fortener å nemnast, sjølv om dei kanskje ikkje hadde hamna øvst på ei liste samanlikna med filmar frå det store utland. Eg kosa meg med både Tre nøtter til Askepott (regi: Cecilie A. Mosli) og Nordsjøen (regi: John Andreas Andersen), men tenk at både De uskyldige (regi: Eskil Vogt), Ninjababy (regi: Yngvild Sve Flikke) og Verdens verste menneske (regi: Joachim Trier) kom ut dette året!

Det er verkeleg tre unike, skambra filmar. Og den der Oscaren: han kan særs mogleg hamna på hylla til Trier & Co., berre så det er sagt.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.