Solfylte skuggar
Det er bra gjort å laga ein opplyftande film om kvinnelege, iranske fangar.
Mehrdad Oskouei følgjer opp den prisvinnande dokumentarfilmen frå 2016 med eit nytt portrett av unge kvinner i eit ungdomsfengsel utanfor Teheran.
Foto frå filmen
Dokumentar
Regi: Mehrdad Oskouei
Sunless Shadows
Med: innsette i eit iransk ungdoms- og kvinnefengsel
Film fra Sør
Dei ser rett i kamera og fortel kvifor dei tok livet av far sin, eller mannen sin, eller svogeren sin. Det er mødrer og døtrer som saman har gjort slutt på årevis med mishandling. No er dei delte – dei eldste som er dømde til døden, og dei yngste som sit i ungdomsfengsel.
Dagens minst lystige filmforslag, tenkjer du kanskje etter denne introduksjonen. Det skulle nesten ikkje vera råd å laga ein ganske så festleg, rar og ikkje minst svært interessant dokumentarfilm med eit slikt bakteppe. Men Sunless Shadows maktar å framstilla dei drapsdømde unge kvinnene fyrst og fremst som unge kvinner, med håp, draumar og forvirra sinn.
Oppfølgjar
Såleis er filmen ein oppfølgjar til regissør Mehrdad Oskoueis Starless Dreams (2016), berre at her dreier det seg om drap, ikkje butikknasking og biltjuveri. Og mødrene sit dømde til døden, og dette heng over døtrene, dei medsamansvorne, og skapar eit alvor ein knapt kan førestilla seg.
Likevel er det inntrykket av spente, oppspilte jenter som lurer på kva framtida vil bringa, som sit mest i, utruleg nok. Stemninga i fengselet gjenspeglar ei slags blanding av ei gymnaskantine og eit friminutt på ein barneskule.
Innanfor
Sunless Shadows vekkjer tankar i mange retningar. Den høglydte diskusjonen jentene har, om det er innanfor å ta livet av nokon, inneheld interessante vinklingar på både islam, iransk styresett og ikkje minst kva dei med dette i mente meiner er endå meir moralsk forkasteleg.
Den intense hyttinga mot ho som sit inne for å ha selt dop, viser at dei på ingen måte er redde for å kasta stein i glashus. Ein del av jentene prøver å unnskylda far sin/ mannen sin for valden dei vart utsette for, noko som kanskje berre er naturleg, men som likevel er uforståeleg.
Endå meir tankevekkande er den tidlegare innsette som kjem på hyppige besøk til anstalten. Grunnen? Det er både vanskelegare og kjedelegare på utsida. Og med alskens hemngjerrig familie, blodpengar og få sjansar som kvinne i eit mannskontrollert samfunn er ho kanskje den ein lettast kan forstå i denne overraskande lette, ledige filmen.
Sunless Shadows vert vist på festivalen Film fra Sør, som i år føregår i digital versjon.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Dokumentar
Regi: Mehrdad Oskouei
Sunless Shadows
Med: innsette i eit iransk ungdoms- og kvinnefengsel
Film fra Sør
Dei ser rett i kamera og fortel kvifor dei tok livet av far sin, eller mannen sin, eller svogeren sin. Det er mødrer og døtrer som saman har gjort slutt på årevis med mishandling. No er dei delte – dei eldste som er dømde til døden, og dei yngste som sit i ungdomsfengsel.
Dagens minst lystige filmforslag, tenkjer du kanskje etter denne introduksjonen. Det skulle nesten ikkje vera råd å laga ein ganske så festleg, rar og ikkje minst svært interessant dokumentarfilm med eit slikt bakteppe. Men Sunless Shadows maktar å framstilla dei drapsdømde unge kvinnene fyrst og fremst som unge kvinner, med håp, draumar og forvirra sinn.
Oppfølgjar
Såleis er filmen ein oppfølgjar til regissør Mehrdad Oskoueis Starless Dreams (2016), berre at her dreier det seg om drap, ikkje butikknasking og biltjuveri. Og mødrene sit dømde til døden, og dette heng over døtrene, dei medsamansvorne, og skapar eit alvor ein knapt kan førestilla seg.
Likevel er det inntrykket av spente, oppspilte jenter som lurer på kva framtida vil bringa, som sit mest i, utruleg nok. Stemninga i fengselet gjenspeglar ei slags blanding av ei gymnaskantine og eit friminutt på ein barneskule.
Innanfor
Sunless Shadows vekkjer tankar i mange retningar. Den høglydte diskusjonen jentene har, om det er innanfor å ta livet av nokon, inneheld interessante vinklingar på både islam, iransk styresett og ikkje minst kva dei med dette i mente meiner er endå meir moralsk forkasteleg.
Den intense hyttinga mot ho som sit inne for å ha selt dop, viser at dei på ingen måte er redde for å kasta stein i glashus. Ein del av jentene prøver å unnskylda far sin/ mannen sin for valden dei vart utsette for, noko som kanskje berre er naturleg, men som likevel er uforståeleg.
Endå meir tankevekkande er den tidlegare innsette som kjem på hyppige besøk til anstalten. Grunnen? Det er både vanskelegare og kjedelegare på utsida. Og med alskens hemngjerrig familie, blodpengar og få sjansar som kvinne i eit mannskontrollert samfunn er ho kanskje den ein lettast kan forstå i denne overraskande lette, ledige filmen.
Sunless Shadows vert vist på festivalen Film fra Sør, som i år føregår i digital versjon.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Sunless Shadows maktar å framstilla dei drapsdømde unge kvinnene fyrst og fremst som unge kvinner, med håp, draumar og forvirra sinn.
Fleire artiklar
Laila Goody, Maria Ómarsdóttir Austgulen, Trond Espen Seim og John Emil Jørgenrud i nachspielet frå helvete som stykket til Edward Albee blir kalla.
Foto: Erika Hebbert
Sterkt om livsløgn og overleving
Gode skodespelarprestasjonar i intens kamp på liv og død.
Den nye statsministeren i Frankrike, Michel Barnier, blir klappa inn av den utgåande, Gabriel Attal, i ein seremoni på Hôtel Matignon i Paris 5. september.
Foto: Stephane De Sakutin / Reuters / NTB
Ny statsminister med gjeld, utan budsjett
No lyt alt skje raskt i fransk politikk for å avverje nye kriser.
Justis- og beredskapsminister Emilie Enger Mehl på veg til pressetreffet om motarbeiding av kriminalitet. Også statsminister Jonas Gahr Støre og finansminister Trygve Slagsvold Vedum deltok.
Foto: Thomas Fure / NTB
– No ser me effekten av færre politifolk
Det er mykje regjeringa kunne gjort som dei ikkje har gjort. Me er ikkje imponerte, seier Helge André Njåstad (FrP).
Den oppdaterte boka om rettens ironi er ei samling av tekstar frå Rune Slagstad gjennom førti år.
Foto: André Johansen / Pax Forlag
Jussen som styringsverktøy
Rettens ironi, no i fjerde og utvida utgåve, har for lengst blitt ein klassikar i norsk idé- og rettshistorie.
Finn Olstad har doktorgrad i historie og er tidlegare professor ved Seksjon for kultur og samfunn ved Noregs idrettshøgskule.
Foto: Edvard Thorup
Det nye klassesamfunnet
Finn Olstads nye bok er eit lettlese innspel til ei sårt tiltrengd innsikt i skilnaden mellom fakta og ideologi.
Papiravisa