Krim

Regi: Issa Lopez

True Detective: Night Country

Med: Jodie Foster, Kali Reis, Finn Bennett, John Hawkes
TV-serie HBO

Eg har høge forventningar til fjerde sesong av suksesserien True Detective, fyrste gong på skjermen i 2014, då med noverande produsentar Woody Harrelson og Matthew McConaughey. Men var dei to førre sesongane eigentleg så bra? Eg såg faktisk aldri ferdig sesong to, innser eg. Når det no er Jodie Foster som sit i sjefsstolen som utoleleg detektiv, og når isøydet senkar seg, kjem spenninga til å ta seg opp og forsvara det framleis lovnadstunge ryktet til serien?

Enormt

Gruvebyen Ennis, Alaska vinterstid, er ikkje mykje lys og mykje varme. Politisjef Liz Danvers (Foster) kjem trampande med tunge snøjoggisar og pelskrage på termojakka og er så sur i fjeset at ein kan lura på om ho nokon gong har sett sola. Hennar kollega og nemesis, Angie Navarro (Reis), er ikkje mykje betre, anna enn kanskje endå meir ordknapp. Dei blir nesten parodisk tøffe i trynet saman med all den barske naturen og dei svære pickupane, men det er uansett premissen, og den får du nesten berre svelgja skal det vera vits i å sjå.

Du treng heller ikkje leita etter realisme, for her går det over stokk og stein, både paranormalt, unormalt og i heilt normale situasjonar. Frå starten av kjennest det som at X-files har gjenoppstått, og om Mulder og Scully hadde dukka opp, ville det nesten vore på sin plass. Nye True Detective er enormt søkt, men også enormt skummel innimellom.

Urkynisk

Det som skjer ute på forskingsstasjonen, der ei handfull vitskapsmenn jobbar og lever året rundt, grensar til ein skrekkfilm. Element frå den smått hårreisande starten dukkar stadig opp utover i serien og set liksom det utomjordiske skåpet på plass akkurat når du tenkte du var over i jordnær, traust etterforsking. Det vert spela mykje på urfolkstru, urfolksaktivisme og urfolkstematikk, slik at det nesten bikkar over til sjablongaktig og eindimensjonalt – enten er dei veldig åndelege, eller så er dei alkoholiserte og bryske.

Og kall meg kynisk, men det blir hakket mykje psykiatri og harde familiekår. Ikkje at det ikkje er viktig å ta opp slikt, men med seks episodar og eit aldeles ko-ko mysterium å løysa kunne manusforfattar og regissør Issa Lopez med fordel tona ned det mellommenneskelege ørlite og heller drege på med meir krim.

Men éin ting skal ho ha: Når det er skummelt, er det verkeleg så blodet frys og eg får lyst til å trekka for gardinene. Og viktigast av alt: Alt surret og dei ørten trådane blir faktisk nokolunde nøsta opp på slutten.

Eg vil seia at True Detective: Night Country innfridde, sidan eg eigentleg hadde låge forventningar, og samtidig vil eg seia at som konsept er eg ikkje sikker på om True Detective fortener all viraken.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.