Sjarmert rett i senk
Eg set pengane mine på at få oppvekstfilmar kjem til å overgå Rocks på kino i år.
I Sarah Gavrons nye film får vi sjå ei rad svært dyktige unge skodespelarar.
Drama
Regi: Sarah Gavron
Rocks
Med: Bukky Bakray, Kosar Ali, D’angelou Osei Kissiedu mfl.Kinofilm
Shola (Bakray) går under namnet Rocks på ungdomsskulen og brukar ettermiddagar og helger på å henga med besteveninna Sumaya (Ali) og gjengen deira. Når mor forduftar, må ho ta seg av broren Emmanuel (Kissiedu) og prøva å halda dei unna barnevernet.
Alt blir bra
Eg kan av og til kjenna på noko som minnar om fatigue når eg startar på ein ungdomsfilm: Skal det koma uendelege virrete trutmunnklipp tekne med mobilkameraet for å gje inntrykk av at «DETTE ER PÅ UNGDOMMENS PREMISSAR»? Dei store bokstavane uteblir heldigvis for det meste i nydelege Rocks. Filmen er laga av vaksne, og innimellom er det godt at det er vaksne til stades. Med eit bakteppe som London blir også det å ha ulike kulturelle bakgrunnar hjå hovudpersonane ikkje berre naturleg, men også det einaste riktige. Og ja, det oppstår knuffing i den unge jentegjengen, men mest av alt oppstår venskap og forståing for at folk er forskjellige. Det er som å sjå framtida, viss ein berre er realistisk på at ho ikkje kjem til å vera einsarta, og optimistisk på at det kjem til å gå heilt forbanna bra.
Farge og grått
Det er ikkje få tema som vert tekne opp i Rocks, alt frå bruken av tampong til å skjula at mor har stukke av, og det at du brått har ansvar for ditt 15-årige sjølv og veslebror din. Heldigvis er Emmanuel ein aldeles dønn herleg bror, og med vener som Sumaya kjem ein eit stykke. Og sjølv der filmen kunne hamna i det-slemme-barnevernet-kategorien, får nyansane koma godt fram, og det framstår mindre svart-kvitt, litt som i elles ikkje heilt samanliknbare Systemsprengeren (2019), den hjarteskjerande filmen om barnevernskasteballen Benni. Systemsprengeren har enormt dyktige unge skodespelarar – til liks med Rocks. Det er ofte små detaljar eller gestar, som til dømes frå besteveninna Sumaya, som får tårene til å spretta fram i auga mine. Eg skulle berre ynskja dette var ein serie, så eg kunne følgt dei vidare. Eg skulle til å seie at eg skulle ynskja eg kunne bli fosterforelder, men innser at det nok mest er makta ein god film kan ha.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kultur-
arbeidar og fast filmmeldar
i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Sarah Gavron
Rocks
Med: Bukky Bakray, Kosar Ali, D’angelou Osei Kissiedu mfl.Kinofilm
Shola (Bakray) går under namnet Rocks på ungdomsskulen og brukar ettermiddagar og helger på å henga med besteveninna Sumaya (Ali) og gjengen deira. Når mor forduftar, må ho ta seg av broren Emmanuel (Kissiedu) og prøva å halda dei unna barnevernet.
Alt blir bra
Eg kan av og til kjenna på noko som minnar om fatigue når eg startar på ein ungdomsfilm: Skal det koma uendelege virrete trutmunnklipp tekne med mobilkameraet for å gje inntrykk av at «DETTE ER PÅ UNGDOMMENS PREMISSAR»? Dei store bokstavane uteblir heldigvis for det meste i nydelege Rocks. Filmen er laga av vaksne, og innimellom er det godt at det er vaksne til stades. Med eit bakteppe som London blir også det å ha ulike kulturelle bakgrunnar hjå hovudpersonane ikkje berre naturleg, men også det einaste riktige. Og ja, det oppstår knuffing i den unge jentegjengen, men mest av alt oppstår venskap og forståing for at folk er forskjellige. Det er som å sjå framtida, viss ein berre er realistisk på at ho ikkje kjem til å vera einsarta, og optimistisk på at det kjem til å gå heilt forbanna bra.
Farge og grått
Det er ikkje få tema som vert tekne opp i Rocks, alt frå bruken av tampong til å skjula at mor har stukke av, og det at du brått har ansvar for ditt 15-årige sjølv og veslebror din. Heldigvis er Emmanuel ein aldeles dønn herleg bror, og med vener som Sumaya kjem ein eit stykke. Og sjølv der filmen kunne hamna i det-slemme-barnevernet-kategorien, får nyansane koma godt fram, og det framstår mindre svart-kvitt, litt som i elles ikkje heilt samanliknbare Systemsprengeren (2019), den hjarteskjerande filmen om barnevernskasteballen Benni. Systemsprengeren har enormt dyktige unge skodespelarar – til liks med Rocks. Det er ofte små detaljar eller gestar, som til dømes frå besteveninna Sumaya, som får tårene til å spretta fram i auga mine. Eg skulle berre ynskja dette var ein serie, så eg kunne følgt dei vidare. Eg skulle til å seie at eg skulle ynskja eg kunne bli fosterforelder, men innser at det nok mest er makta ein god film kan ha.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kultur-
arbeidar og fast filmmeldar
i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Nicolas Leirtrø, Øyvind Leite og Amund Storløkken Åse utgjer trioen med namnet I Like to Sleep.
Foto: Sigrid Erdal
Spanande klangunivers
Trondheimstrioen har laga ei mangfaldig plate.
Isbilar er ikkje noko nytt, men heller ikkje nokon garanti for kvalitet.
Foto via Wikimedia Commons
Isbilen spelar høgt, men taper på kvalitet.
Kor mykje vatn er det eigentleg mogleg å ha i ein iskrem og framleis få han til å likne ein fløyteis?
Foto: Seth Wenig / AP / NTB
Eit teikn på frustrasjon
Korkje Trump eller Biden har i røynda full kontroll på auke og fall i inflasjon eller kriminalitet.
Else Hagen: «Familie» (1950), olje på lerret. Rolf E. Stenersens samling / Munchmuseet.
Etterlysing og turné
Else Hagen er i dag eit ukjent namn for mange, men det er i endring.
Anders Folkestad og Torbjørn Ryssevik meiner det er nødvendig å styrke den vidaregåande skulen si studieførebuande rolle.
Gorm Kallestad / NTB
Studieopptak og skulifisering
Statsråden gjer rett i å avvise opptaksprøver som hovudveg til høgare utdanning.
Papiravisa