Sjå opp for sanninga
Det er ikkje ofte eg kosar meg så gjennomgåande i over to timar med så opplagt aktivistisk dommedagssatire.
Jonah Hill som Jason Orlean, Leonardo DiCaprio som professor Randall Mindy, Meryl Streep som president i USA, og Jennifer Lawrence som Kate Dibiatsky.
Foto: Niko Tavernise / Netflix
Satire, science fiction
Regi: Andy McKay
Don’t Look Up
Med: Leonardo DiCaprio, Jennifer Lawrence, Meryl Streep, Cate Blanchett
Netflix / Cinemateket
Då ph.d.-student Kate Dibiasky (Lawrence) oppdagar ein komet på veg mot jorda, kallar ho inn professor Mindy (DiCaprio), som igjen varslar Nasa, som igjen kallar dei to forskarane inn på teppet til president Orlean (Streep), og derifrå går det frå vondt til verre.
Stortromma
Tenk deg at det er eit halvt år til jorda skal gå under, at me faktisk kan vita nøyaktig kva tid det smell. Det er ikkje vanskeleg å sjå at det er dette filmskaparane vil at sjåaren skal tenka om klimakrisa. At president Orlean skal representera Donald Trump, er også opplagt frå fyrste stund.
Så på eit blunk vil dei som ikkje trur på menneskeskapte klimaendringar, og som har sansen for Trump, ramla av lasset og boikotta filmen. Men greitt, la dei berre sjå ned – dei som ser opp på Don’t Look Up får seg ein god latter og eit artig skrekkscenario.
Andy McKay har bakgrunn både frå Saturday Night Live og filmar som Vice (om politikar Dick Cheney), så han veit å balansera politisk satire med gode dosar galskap. Eg får raskt vibbar til britiske Arnardo Ianuccis briljante seriar The Thick of It (2005), som blei til amerikanske Veep (2012). Livet i dei politiske kulissane er topp underhaldning, sjølv om det er skremmande å tenka på kor mange slike halsbrekkande kompromiss som kan henda vert inngåtte i røynda òg.
Bra skodisar
Leonardo DiCaprio er glimrande som tilårskomen, nevrotisk professor. Når ein veit kor oppteken han har vore av miljøsaker som privatperson, tilfører DiCaprio filmen autentisitet, men også ein dose ørlite forstyrrande aktivisme. Også Streep utøver sin politiske protest (og hemn) ved å gjera presidentrolla så dum og banal som ho kan.
Den mest komiske karakteren er likevel etter mitt syn den røyndomsfjerne, liksomfilantropiske Peter Isherwell (spelt av Mark Rylance), ein slags Elon Musk/ Steve Jobs-type som lirer av seg dei verste flosklane, men som blir hylla som ein guru. Om det er noko me gjerne vil følgja blindt, er det teknologiindustriens fotspor, same kor skitne, blodige og tydelege dei er.
Underhaldningsmedia går heller ikkje klar, og Cate Blanchett er fabelaktig som den Fox News-aktige programleiaren med kinnbein av gull. Eg ler heile vegen til neste klimatoppmøte.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Satire, science fiction
Regi: Andy McKay
Don’t Look Up
Med: Leonardo DiCaprio, Jennifer Lawrence, Meryl Streep, Cate Blanchett
Netflix / Cinemateket
Då ph.d.-student Kate Dibiasky (Lawrence) oppdagar ein komet på veg mot jorda, kallar ho inn professor Mindy (DiCaprio), som igjen varslar Nasa, som igjen kallar dei to forskarane inn på teppet til president Orlean (Streep), og derifrå går det frå vondt til verre.
Stortromma
Tenk deg at det er eit halvt år til jorda skal gå under, at me faktisk kan vita nøyaktig kva tid det smell. Det er ikkje vanskeleg å sjå at det er dette filmskaparane vil at sjåaren skal tenka om klimakrisa. At president Orlean skal representera Donald Trump, er også opplagt frå fyrste stund.
Så på eit blunk vil dei som ikkje trur på menneskeskapte klimaendringar, og som har sansen for Trump, ramla av lasset og boikotta filmen. Men greitt, la dei berre sjå ned – dei som ser opp på Don’t Look Up får seg ein god latter og eit artig skrekkscenario.
Andy McKay har bakgrunn både frå Saturday Night Live og filmar som Vice (om politikar Dick Cheney), så han veit å balansera politisk satire med gode dosar galskap. Eg får raskt vibbar til britiske Arnardo Ianuccis briljante seriar The Thick of It (2005), som blei til amerikanske Veep (2012). Livet i dei politiske kulissane er topp underhaldning, sjølv om det er skremmande å tenka på kor mange slike halsbrekkande kompromiss som kan henda vert inngåtte i røynda òg.
Bra skodisar
Leonardo DiCaprio er glimrande som tilårskomen, nevrotisk professor. Når ein veit kor oppteken han har vore av miljøsaker som privatperson, tilfører DiCaprio filmen autentisitet, men også ein dose ørlite forstyrrande aktivisme. Også Streep utøver sin politiske protest (og hemn) ved å gjera presidentrolla så dum og banal som ho kan.
Den mest komiske karakteren er likevel etter mitt syn den røyndomsfjerne, liksomfilantropiske Peter Isherwell (spelt av Mark Rylance), ein slags Elon Musk/ Steve Jobs-type som lirer av seg dei verste flosklane, men som blir hylla som ein guru. Om det er noko me gjerne vil følgja blindt, er det teknologiindustriens fotspor, same kor skitne, blodige og tydelege dei er.
Underhaldningsmedia går heller ikkje klar, og Cate Blanchett er fabelaktig som den Fox News-aktige programleiaren med kinnbein av gull. Eg ler heile vegen til neste klimatoppmøte.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Mina Hadjian saman med Rune.
Foto: Norsk Filmdistribusjon
Von for verstingar
Dokumentaren til Kari Anne Moe er ei kjærleikserklæring til Mina Hadjian og fengselsfuglar.
Rapartist og skodespelar Benedicte Izabell Ekeland imponerer i monologen om Cassandra.
Foto: Stig Håvard Dirdal / Rogaland Teater
Ordflaum om meininga med livet
Måten rapartist Benedicte Izabell Ekeland framfører ein lang monolog på ei naken teaterscene på, er imponerande. Men kva snakkar ho om i nesten ein time?
L’arpa festante blei grunnlagt i München i 1983.
Foto: Günter Ludwig
Frankofil elan
L’arpa festante spelar best der det går fort.
Papiravisa