DRAMA

Regi: Shaka King

Judas and the Black Messiah

Med: Daniel Kaluuya, Lakeith Stanfield
Leigefilm

Judas i historia om Black Panthers i Chicago er biltjuven William O’Neal (Stanfield). Han var informant på innsida for FBI for å sleppe straff. Messias er Fred Hampton (Kaluuya). Han var høgt akta som formann for The Black Panther Party i Illinois, men blei myrda av politiet i 1969, 21 år gamal.

Fåkk politi

Daniel Kaluuya og Lakeith Stanfield har hovudrollene, men er båe nominerte til Oscar for beste birolle. Dei er skikkeleg gode. Stanfield formidlar skarpt knipa han konstant er i. Han spelar ikkje ein simpel skurkefigur. Kaluuya har roa og styrken til å gjere Hampton til ein truverdig autoritet. Store ord og kjensler er i sving. Det rotne politiet heiter alltid «pigs».  

At dei er hovudfienden, har klare grunnar. Stilen er tøff. Korkje militarisme eller maoisme blir skjult, men sosialhjelp og samarbeid med fattige puertoricanarar og kvite skapar ei samansett historie.

Gjekk i bakken

Regissør Shaka King har funne ein god balanse. Filmen ser bra ut, og forteljinga fengjer. At han kjem no, høver. Det har vore motbakke for sakene til partiet sidan dei la ned i 1982. Ulikskap veks, og svarte kjem elendig ut på alle frontar. Historia er ikkje repetisjon, men rim, seier dei. Urett rår, og høglydte kritiske stemmer trengst.

Her i landet skriv ofte lettkrenkte, konservative kvite sidevis i rikspressa om at dei blir knebla kvar gong nokon utfordrar verdsbiletet deira. Dårlege vanar sit i, og endringar sit langt inne. Judas and the Black Messiah kjennest urovekkande aktuell med klar historisk klang.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.