Komedie

Regi: Emma Seligman

Shiva Baby

Med: Rachel Sennott, Danny Deferrari, Polly Draper
Kinofilm

Unge Danielle (Sennott) får pengar for sex frå mykje eldre, men flotte Max (Deferrari), og om det ikkje var for gravferda som den geskjeftige mor hennar, Debbie (Draper), tvingar ho til å gå i, ville det kanskje fortsett sånn.

Akk oy vey

For at sjåaren kjapt skal få med seg kva type person Danielle er, kjem ho sjølvsagt for seint til gravferda, men dukkar opp til shiva, det som i jødedommen innleiar sørgjeperioden etter at nokon døyr, eit slags gravøl. Det er mykje oy vey, som dei seier på jiddisk – alle er oppgitte over denne heller udugelege dottera til dei elles respekterte foreldra. Kva driv ho eigentleg med? Ho dreg i gang historia om eit oppdikta hovudfag om kjønnsøkonomi og at ho tener pengar (som ho ikkje treng) på å vera barnevakt. Også til stades på shivaen er Maya, den gamle veninna/elskarinna hennar, noko mor veit godt om og prøver å glatta over som best ho kan, då alle kjenner alle her. Det passar seg sjølvsagt ikkje med lesbiske forhold. Og så dukkar jammen sjølvaste Max opp! Og det viser seg at yndlingssexkunden hennar både er gift og har ungar, så her er det duka for mange forviklingar. For mange etter min smak.

Ka farsen

Eg vil seia at Shiva Baby er ein god, gamaldags farse med ein halvgod, moderne vri. At Danielle prostituerer seg, er nærast bagatellisert, noko som er klassisk for sjangeren. Samtidig verkar det som eit poeng at det er dei velståande foreldra som syr puter under armane på dottera, og at det likevel ikkje hjelper – ho er eit forderva, umoralsk menneske, men er ho eigentleg god på botnen? Eg finn rollefiguren Danielle enormt enerverande, kanskje forsterka av den insisterande, klezmer-inspirerte filmmusikken som ligg under store delar av dialogen. Den sjølvironiske humoren i jødiske miljø kjenner me spesielt godt via Woody Allen, og kanskje har eg sett ein film for mykje der dei same uttrykka og vitsane går att. Det tek luven av humoren for min del, då dette bakteppet verkar oppbrukt. Det er forresten langt fleire likskapstrekk med serien Transparent (2014­–2019) enn med Allen, for dei som treng samanlikning. Lettbeint er kanskje eit dekkande adjektiv for denne ganske så overflatiske komedien som kan henda har noko på hjarta. Kva det skulle vera, er eg ikkje sikker på.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.