Prikkedøden
Marerittet er elegant, men tek ikkje frå meg nattesøvnen, noko som kanskje ikkje er ein positiv ting.
Mona (Eili Harboe) og Robby (Herman Tømmeraas) har kjøpt sin første bustad saman. Rett etter at dei flyttar inn, får Mona intense draumar.
Foto: Nordisk Film Production
Skrekkfilm
Regi: Kjersti Helen Rasmussen
Marerittet
Med: Eili Harboe, Herman Tømmeraas, Dennis Storhøi, Preben Hodneland
Då det unge paret Mona (Harboe) og Robby (Tømmeraas) flyttar inn i eit dødsbu, går det fort frå nyforelska idyll til søvnlaust skrekkscenario. Kva kan Mona gjera for å sleppa unna mareritta sine? Og kva er det eigentleg med den konstant grinande babyen i naboleilegheita?
Kva er kva
Ein av dei sjangrane eg synest er mest ambisiøse, er skrekkfilm. Ein har på ein måte berre éi oppgåve, men nettopp den er utruleg vanskeleg: å skremma livsskiten ut av publikum. Dette overordna målet har også ein tendens til å vaska ut alt anna av essensielle kvalitetar, som dialog og handling, og ofte kan ein klaska på med overnaturlege element, fordi ingenting er meir skremmande enn det me ikkje forstår, kan henda med unntak av psyken vår.
Så når denne får seg ein trykk som følgje av søvnmangel, så er det i grunnen lagt til rette for ein haug med element som kan få ein til å sjå spøkelse på høglys dag. Litt som Mona i Marerittet. Kva er draum? Kva er røynd? Kva er det spinngalne, mystiske paret på andre sida av trappeoppgangen for noko?
Prikkingar
Regissør og manusforfattar Kjersti Helen Rasmussen har verkeleg alle ingrediensane på plass. Eili Harboe i hovudrolla er også eit skikkeleg trekkplaster. Det same kan ikkje seiast om rollene til Tømmeraas og Storhøi. Desse to karakterane får eg aldri tak på, dei forblir påklistra og utan djupne, og dermed verkar dei langt mindre skumle enn meininga kanskje var.
Det er ikkje heilt lett å seia om det går på sjølve skodespelet, eller om manus har skulda, men eg lèt meg ikkje riva med. Eg blir ikkje skremd nok, sjølv om eg til tider får genuint isande prikkingar i huda. Musikken til Martin Smoge bidreg utvilsamt effektivt til å framkalla desse kjenslene, saman med ekte spenningsoppbygging, elegant filming og elegant klipp.
Oppsummert må eg seia det er ein vellaga film, og langt frå søvndyssande, men noko ekte mareritt vil eg ikkje kalla Marerittet.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Skrekkfilm
Regi: Kjersti Helen Rasmussen
Marerittet
Med: Eili Harboe, Herman Tømmeraas, Dennis Storhøi, Preben Hodneland
Då det unge paret Mona (Harboe) og Robby (Tømmeraas) flyttar inn i eit dødsbu, går det fort frå nyforelska idyll til søvnlaust skrekkscenario. Kva kan Mona gjera for å sleppa unna mareritta sine? Og kva er det eigentleg med den konstant grinande babyen i naboleilegheita?
Kva er kva
Ein av dei sjangrane eg synest er mest ambisiøse, er skrekkfilm. Ein har på ein måte berre éi oppgåve, men nettopp den er utruleg vanskeleg: å skremma livsskiten ut av publikum. Dette overordna målet har også ein tendens til å vaska ut alt anna av essensielle kvalitetar, som dialog og handling, og ofte kan ein klaska på med overnaturlege element, fordi ingenting er meir skremmande enn det me ikkje forstår, kan henda med unntak av psyken vår.
Så når denne får seg ein trykk som følgje av søvnmangel, så er det i grunnen lagt til rette for ein haug med element som kan få ein til å sjå spøkelse på høglys dag. Litt som Mona i Marerittet. Kva er draum? Kva er røynd? Kva er det spinngalne, mystiske paret på andre sida av trappeoppgangen for noko?
Prikkingar
Regissør og manusforfattar Kjersti Helen Rasmussen har verkeleg alle ingrediensane på plass. Eili Harboe i hovudrolla er også eit skikkeleg trekkplaster. Det same kan ikkje seiast om rollene til Tømmeraas og Storhøi. Desse to karakterane får eg aldri tak på, dei forblir påklistra og utan djupne, og dermed verkar dei langt mindre skumle enn meininga kanskje var.
Det er ikkje heilt lett å seia om det går på sjølve skodespelet, eller om manus har skulda, men eg lèt meg ikkje riva med. Eg blir ikkje skremd nok, sjølv om eg til tider får genuint isande prikkingar i huda. Musikken til Martin Smoge bidreg utvilsamt effektivt til å framkalla desse kjenslene, saman med ekte spenningsoppbygging, elegant filming og elegant klipp.
Oppsummert må eg seia det er ein vellaga film, og langt frå søvndyssande, men noko ekte mareritt vil eg ikkje kalla Marerittet.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Nicolas Leirtrø, Øyvind Leite og Amund Storløkken Åse utgjer trioen med namnet I Like to Sleep.
Foto: Sigrid Erdal
Spanande klangunivers
Trondheimstrioen har laga ei mangfaldig plate.
Isbilar er ikkje noko nytt, men heller ikkje nokon garanti for kvalitet.
Foto via Wikimedia Commons
Isbilen spelar høgt, men taper på kvalitet.
Kor mykje vatn er det eigentleg mogleg å ha i ein iskrem og framleis få han til å likne ein fløyteis?
Foto: Seth Wenig / AP / NTB
Eit teikn på frustrasjon
Korkje Trump eller Biden har i røynda full kontroll på auke og fall i inflasjon eller kriminalitet.
Else Hagen: «Familie» (1950), olje på lerret. Rolf E. Stenersens samling / Munchmuseet.
Etterlysing og turné
Else Hagen er i dag eit ukjent namn for mange, men det er i endring.
Anders Folkestad og Torbjørn Ryssevik meiner det er nødvendig å styrke den vidaregåande skulen si studieførebuande rolle.
Gorm Kallestad / NTB
Studieopptak og skulifisering
Statsråden gjer rett i å avvise opptaksprøver som hovudveg til høgare utdanning.
Papiravisa