Komedie

Regi: François Ozon

Det var jeg! (Orig.tittel: Mon crime)

Med: Nadia Tereszkiewicz, Rebecca Marder, Isabelle Huppert
Kinofilm

Paris, 1935: Dei to veninnene Madeleine (Tereszkiewicz) og Pauline (Marder) slit med å lukkast som høvesvis skodespelar og advokat. Då Madeleine vert skulda for å ha drepe ein kjend teaterprodusent, satsar dei på å utnytta merksemda rettssaka får frå media. Men dette finn ikkje den verkelege mordaren seg i, så kva skjer då?  

Teatralsk

Likar du lettbeinte farsar med vakre menneske, vakker dekor og ikkje minst Isabelle Huppert? Då kan du knapt få noko betre enn Det var jeg!. Filmen er som å sjå ein episode Poirot, berre på fransk, med opplagd humor i staden for opplagde mysterium. Det er mykje sannsynleg at rekvisittavdelinga faktisk har jobba på begge: estetikken er til forveksling lik, med art deco poppande opp i kvar einaste filmramme. Den fiffige om enn enkle historia er basert på eit teaterstykke frå 1934 av Georges Berr, og det er tydeleg at filmen er ei hyllest til akkurat denne tida med sin glade optimisme og tru på framtida. Eiffeltårnet glimer i bakgrunnen der Madeleine balanserer på dei parisiske taktoppane i armane på sin tøysete elskar/trulova, som vil gifta seg til pengar for å ha råd til å ha Madeleine som kjærast. Très fransk, altså.

Tynt ozonlag

Regissør François Ozon har levert ei rekkje ganske så platte produksjonar dei siste åra, med nokre ambisiøse forsøk innimellom som den siste, ei modernisering av Werner Herzog, Peter von Kant (2022). Kanskje han skulle teke seg litt betre tid? Det var jeg! verkar mest av alt som ein pust i bakken, mens det han hadde trunge, var å leggja seg litt meir i selen. Ein kan endeleg prøva å leggja til vektige poeng som metoo eller likestilling for å gjera filmen meir relevant, men for å vera ærleg trur eg ikkje det er nokon heilhjarta intensjon om noko anna enn ein underhaldningsfilm, og like greitt kan det vera. La tenna vera på tørk, la gamle grisar grisa på, og la ordspela vera dumme og vulgære – det er akkurat sånn eg tenkjer franske farsar skal vera. På same måte som filmen ikkje har nokon djupare bodskap, slit eg med å koma med nokon djupare bodskap sjølv. Og for å avklara: eg høyrer ikkje til gruppa som likar lettbeinte farsar ...

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.