Dokumentar

Regi: Emil Trier

Stol på meg

Kinofilm

I 2012 hamna «Noregs Mark Zuckerberg» bak lås og slå i USA. Korleis gjekk tenåringen frå å ha makteliten i si hole hand til å verta ein stormannsgalen svindlar?

Kjeldeflod

Svaret er nok like samansett og uvisst som det Waleed Ahmed sjølv famlande prøver å setja ord på i starten og på slutten av den elegante, påkosta dokumentaren Stol på meg. Her er alle verkemiddel tekne i bruk i kvar minste detalj, frå snerten musikk til tydeleg skrifttype som får tankane over på typisk velproduserte dokumentarar i HBO-tradisjon.

Og i det havet av sannkrim han konkurrerer med, er det klart ein fordel å vera så heilstøypt og gjennomarbeidd. Tilgangen på kjelder har vore god, i alle fall kvantitetsmessig. På eit vis har Stol på meg klart å drukna seg sjølv litt i mange kjelder, framfor å gå djupare ned i materien.

Den beste kjelda er Waleed sjølv, men ironisk nok: Eg veit ikkje heilt om eg stolar på han, så slik sett er han eigentleg ei elendig kjelde. At det vert spela på at regissør Emil Trier har opparbeidd seg tillit hjå Waleed, verkar med andre ord ikkje frykteleg imponerande, då ein får kjensla av at han ville opna seg for kven som helst som den lurendreiaren han er.

Kven der

Han er utvilsamt eit fascinerande objekt, og eg saknar fleire som seier endå meir om korleis dei oppfatta han, som kompiskollegaen Fleming. Det vert skrapa litt i at han vart mobba, at han kjende seg utanfor sosialt, at han sleit med å vera den einaste «bruningen» på skulen.

Eg skulle gjerne visst endå meir, eg. Det kjem ulike teoriar om kvifor Waleed valde den hasardiøse vegen, for slik type millionsvindling i Porsche-klassen er verkeleg som teken ut av ein film. Når det er personlegdomen til Waleed som tek han på denne elleville ferda, kunne det vore vigd endå meir tid til kjelder frå barndommen eller til og med ein psykolog. I stadenfor vert det gjort stort nummer ut av etterforskinga i USA. Kanskje FBI, correctional facilities og district attorneys kling betre når formelen er å skreddarsy ein sannkrim etter amerikansk mønster?

Særleg siste delen vert noko langtekkeleg, sjølv om eg jo er altetande nok på sannkrimfronten til å føla meg underhalden for det aller meste. Det er som ein podkast som har fått foto og kinodistribusjon, noko som er kjekt, men ikkje strengt teke nødvendig.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.