Eg har hoppa galant over siste sesongane av Vera og Shetland – dei som ikkje har gått lei, veit no uansett kva dei får – og tek for meg tre sjåverdige seriar. Og for å ikkje spara på spenninga til slutt: Gode gamle, men nye, Dalgliesh er min personlege favoritt i år.

Dalgliesh (TV 2 lineært frå 11. april). For nokon som har sett sin skjerv påskekrim med Roy Marsden som den barteprydde Adam Dalgliesh stort sett heile oppveksten, verkar det nesten som heilagbrot å gjenoppliva den gamle poeten og etterforskaren, men med nytt oppsyn i form av Bertie Karvel.

Han er akkurat passe skarp, kjølig og sympatisk til at eg straks tenkjer at han kanskje er ein perfekt arvtakar til den meir bryske Marsden-versjonen. Det nydelege med Dalgliesh er at dei held på at handlinga er lagd til syttitalet, men utan at det blir snilt og tannlaust. Det ser ut som dei har halde seg til dei opphavlege mysteria til forfattaren av suksessbøkene, P.D. James, og det er nok langt tryggare enn å prøva sko seg på karakternamnet og spinna tynne historier. Eit drap skjer, ein må finna ut kven det var, så skjer eit drap til – kvifor endra ei vinnaroppskrift som dette? Velkomen tilbake til påskene mine, Dalgliesh!

Showtrial (NRK lineært frå 11. april). Ein av sjangrane eg kan lika godt, er rettssaksdrama, i alle fall viss ein har nok stoff til at rettssaka faktisk vert spennande. Dette innfrir absolutt Showtrial, så får det våga seg at eg får lyst å smekka til hovudmistenkte, som dei nok med vilje har gjort så utoleleg frekk og kjip.

Unge Thalita og Dhillon er rikmannsungar sikta for å ha teke livet av klasseveninna si, og Thalita får oppnemnt Cleo Roberts som forsvarsadvokat. Det er det luraste ho kan gjera, og eg har fått ein ny advokatyndling som heldigvis karaktermessig er oppbygd slik at eg kan håpa på oppfølgjarar til denne solide om enn ikkje alltid heilt sannsynlege serien.

Nattdjevelen (NRK lineært frå 13. april). Kriminaletterforskar Colin Sutton er tilbake. Nokre har kanskje sett Besett av ein seriemordar, der me følgde den jordnære Sutton på hans hardtarbeidande reise mot å løysa tilsynelatande uløyselege saker.

Denne gongen dreiar det seg om ein serieforbrytar som valdtek gamle og ranar dei, ei faktisk sak frå Sør-London som strekte seg heilt frå 1992 til 2009, utruleg nok. Sjølv om serien er både spennande og likande, så klarar eg ikkje å rista av meg det faktum at det er Colin Sutton sjølv som står bak forteljinga, altså blir det noko irriterande fortreffeleg og ikkje-tilsikta skrytete over narrativet.

Så no har eg nemnt det, i grunnen berre ein uting, sidan det kan påføra andre sjåarar same irritasjon, men noko kritisk auge må ein faktisk ha når det er sannkrim me snakkar om. Som serie er det likevel definitivt sjåverdig og heilt innanfor i påska.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.