Drama

Regi: Yvan Attal

Ordets makt (orig. tittel: Le Brio)

Med: Camélia Jordana, Daniel Auteuil, Yasin Houicha

Fyrsteårsstudent Nella (Jordana) vert møtt med utildekt snobbete, rasistiske utspel frå førelesar Pierre (Auteuil) fyrste dag på jusstudiet i Paris. For at han skal redda jobben, må han gi henne privatundervisning og få henne gjennom den store landsdekkande konkurransen i retorikk, utan at ho veit at han gjer det for å redda sitt eige skinn.

Fri og Frankrike

Oppskrifta er etter kvart velkjend: ung person med innvandrarbakgrunn lyt kjempa mot det kvite etablissementet. Då er slutten på filmen anten deprimerande «realistisk» eller naivt optimistisk. Ordets makt heller definitivt mest mot det siste, noko som gjer at filmen blir både fordøyeleg for eit større publikum og føreseieleg unyansert og konvensjonell. Det interessante er kor gamaldags Frankrike verkar gjennom filmar som dette. Både kvinnesynet og innvandrarsynet er nok hakket meir polarisert enn her heime, noko som er forståeleg nok – stigmaet blant mørkhuda frå forstadene der er gigantisk samanlikna med det enkelte prøver bygga opp om Stovner og Grorud. Så er også Frankrike hakket meir elitistisk enn framleis velsigna egalitære Noreg. Så lenge det varer.

Ungdomsfilm

Av og til tenkjer eg at eg er for gamal for slike filmar. Eg rullar med auga kvar gong ein ny floskel vert servert, eller ein av dei obligatoriske «rørande»-knappane vert slått på.

Gamle kynikarar kan styra unna Ordets makt. Likte du De urørlige, den franske publikumssuksessen om den rike, rullestolsitjande mannen som får ein svart assistent? Eg får spadar av slike banale kosedramakomediar, så om eg skal kalla spadar for spadar, kunne eg ikkje fordra De urørlige. Ordets makt er hakket kvassare og styrer unna dei verste fallgruvene. Derimot gjer han ikkje noko for å fjerna kjensla av at andregenerasjonsinnvandrarane er nokre lettkrenkte hysterikarar. Samtidig som han prøver knallhardt å visa kor «Nella from the høgblokk» framleis er ein i gjengen, særleg med den pene, røffe Uber-sjåfør-kjærasten Mounir (Houicha). Og sanneleg kan ein håpa på at sosial mobilitet ikkje treng bety eit farvel med bakgrunnen sin. Om det skjer så smertefritt som i Ordets makt, er vel heller tvilsamt. Men no er dette som nemnt ein naivt optimistisk film, så då må nesten prinsessa få kongeriket sitt – og forstadsprinsen attpå.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.