Drama/komedie

Regi: Jason Reitman

Tully

Med: Charlize Theron, Mackenzie Davis, Ron Livingston

Med to krevjande ungar kunne Marlo (Theron) vore meir oppglødd over å få ein uventa tredje på toppen. Broren tipsar henne om ein nattpleiar som kan ta seg av stellet og syta for litt etterlengta søvn, men då Tully (Davis) dukkar opp, viser det seg at ho blir så mykje meir enn berre ein pleiar.

Kjære mor

Charlize Theron kler rolla som kval på land. I Hollywood skal ein alltid vera mistenksam når pene damer gjer seg «stygge», men uansett om Theron igjen har tenkt å ta ein Oscar for beste kvinnelege hovudrolle (som ho gjorde då ho portretterte seriemordaren Aileen Wournos i Monster i 2004), gjer ho det verkeleg med overtyding. Her får me sjå ei gravid og post-gravid kvinne i all si sveitte, vaggande prakt. Når rektor på den snobbete skulen dei har klart å få ungane inn på, seier «du strålar», er det eit spark til idyllmytar om graviditet, til liks med resten av filmen. Til tider er det så realistisk at det grensar til fysisk ubehag.

Finst det ingen lyspunkt i denne heseblesande kjernefamiliekvardagen? For Marlo og mannen Drew (Livingston) kjem det i form av chipseting framfor realityserien Gigolos for henne og skytespeling i senga for hans del. Ikkje det me fyrst og fremst knyter til romantikk, men så er det heile poenget med Tully – til det nesten parodiske skal me forstå at småbarnslivet er eit helvete på jord.

Indiegranskauen

Men meir enn berre å framstilla ein rutineprega, uglamorøs kvardag lik den mange småbarnsforeldre nok kjenner seg att i, går Tully inn i ein meir alvorleg materie utover i filmen. Akkurat når eg kjenner at no har dei drege det langt med sløye, tørre replikkar som «eg er som Saudi-Arabia – alltid med eit konstant energioverskot» (kven snakkar sånn, liksom!), set eit nytt alvor inn. Uroa over det nye tilskotet – ei framand, ung dame som ter seg som om ho er heime alt fyrste kvelden – spreier seg: Skal det skje noko fælt? Skal ho drepa ungen med kaldt blod? Eg får vibbar til Enslig ung kvinne søker … (1992), berre at det blir mindre psyko og langt meir psykologi. Og om filmen dvelar mykje ved situasjonar, er det ikkje kjedeleg. Den vakre, duse filminga av små, betydningsfulle situasjonar, særleg mellom mor og ungar, dullar oss passeleg vekk, før me brått vaknar. Filmen er utprega indie, og bak kamera og manus står Jason Reitman (ja, son til Ghostbusters-Ivan) og Diablo Cody, same duoen som gav oss eit anna fiffig graviditetsdrama, Juno (2007). Verda treng fleire filmar som desse, kanskje med unntak av dei som har tenkt å stifta familie i næraste framtid, vel å merka. Men det kan jo berre verta betre enn dette, så stå på!

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.