Og like viktig – med hjartet tilgjengeleg til rette tida.
Ein ung gut vert halden kunstig i live medan ein annan pasient ventar på eit nytt hjarte.
Foto: Norsk Filmdistribusjon
Drama
Regi: Katell Quillévéré
Liv til de levende (Orig. tittel: Réparer les vivants)
Med: Emmanuelle Seigner, Anne Dorval, Tahar Rahim
Medan ein ung gut vert halden kunstig i live, ventar ein annan på å få nytt hjarte transplantert. Rundt desse to lagnadene vev regissøren inn liva til vener, kjærastar og familie i eit spennande, men roleg løp mot tida.
Organisk
Organdonasjon – dette ordet er så klinisk og vekkjer samstundes så mange assosiasjonar. Kva om det var du som måtte ta stilling til at son din skulle koplast av maskina som heldt han i live? Og at hjarta hans kunne redda livet til eit menneske du ikkje veit noko som helst om? Regissør Quillèvèrè presterer å framstilla denne lada problemstillinga utan bruk av svulstig musikk og tåredryppande føleri. Det i seg sjølv er bra gjort, med så store tema på blokka. Men så er det ofte slik at i røynda reagerer ikkje folk nødvendigvis med hysteri når dei står overfor dramatiske, traumatiske hendingar – folk klarar å fatta seg. Den trass i alt nøkterne oppførselen til hovudpersonane bidreg til at Liv til de levende klarar å vera ein god, truverdig film om liv og død – og hjartetransplantasjon.
Bit for bit
Eg likar flettefilmar, filmar der fleire historier blir knytte saman med ein raud tråd. Som Short Cuts (1993) av Robert Altman og Magnolia (1999) av Paul Thomas Anderson, for å ta eit par amerikanske, opplagde gullkorn. Liv til de levende er ikkje like intrikat, men klarar like godt å introdusera rollegalleriet: det fråskilde foreldreparet til surfeguten, kjærasten hans, kvinna som treng eit nytt hjarte og hennar næraste, det medisinske personellet. Dilemmaet vert sett på frå alle sider, og omtanken for dei involverte vert jamt fordelt. Eg skulle kanskje ynskt meg endå meir innsyn i tankane til dei som jobbar på sjukehuset, dei som har med dette å gjera på eit meir upersonleg plan.
Alt i alt er det uansett eit drivande drama som vil fenga på fleire plan. Du får neppe sjå ein så grafisk film knytt til hjartetransplantasjon igjen, noko som i seg sjølv gjer Liv til de levende sjåverdig utover det vanlege.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Katell Quillévéré
Liv til de levende (Orig. tittel: Réparer les vivants)
Med: Emmanuelle Seigner, Anne Dorval, Tahar Rahim
Medan ein ung gut vert halden kunstig i live, ventar ein annan på å få nytt hjarte transplantert. Rundt desse to lagnadene vev regissøren inn liva til vener, kjærastar og familie i eit spennande, men roleg løp mot tida.
Organisk
Organdonasjon – dette ordet er så klinisk og vekkjer samstundes så mange assosiasjonar. Kva om det var du som måtte ta stilling til at son din skulle koplast av maskina som heldt han i live? Og at hjarta hans kunne redda livet til eit menneske du ikkje veit noko som helst om? Regissør Quillèvèrè presterer å framstilla denne lada problemstillinga utan bruk av svulstig musikk og tåredryppande føleri. Det i seg sjølv er bra gjort, med så store tema på blokka. Men så er det ofte slik at i røynda reagerer ikkje folk nødvendigvis med hysteri når dei står overfor dramatiske, traumatiske hendingar – folk klarar å fatta seg. Den trass i alt nøkterne oppførselen til hovudpersonane bidreg til at Liv til de levende klarar å vera ein god, truverdig film om liv og død – og hjartetransplantasjon.
Bit for bit
Eg likar flettefilmar, filmar der fleire historier blir knytte saman med ein raud tråd. Som Short Cuts (1993) av Robert Altman og Magnolia (1999) av Paul Thomas Anderson, for å ta eit par amerikanske, opplagde gullkorn. Liv til de levende er ikkje like intrikat, men klarar like godt å introdusera rollegalleriet: det fråskilde foreldreparet til surfeguten, kjærasten hans, kvinna som treng eit nytt hjarte og hennar næraste, det medisinske personellet. Dilemmaet vert sett på frå alle sider, og omtanken for dei involverte vert jamt fordelt. Eg skulle kanskje ynskt meg endå meir innsyn i tankane til dei som jobbar på sjukehuset, dei som har med dette å gjera på eit meir upersonleg plan.
Alt i alt er det uansett eit drivande drama som vil fenga på fleire plan. Du får neppe sjå ein så grafisk film knytt til hjartetransplantasjon igjen, noko som i seg sjølv gjer Liv til de levende sjåverdig utover det vanlege.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
Å forveksla aggressor med forsvarar
«Etter at Putin kom til makta hausten 1999, har Russland ført ei heil rad med krigar.»
Den nyfødde kalven.
Foto: Hilde Lussand Selheim
Ei ny Ameline er fødd
Vårsøg – også kalla Tripso sidan ho var så skvetten som ung, spissa øyro for ingenting og trippa med beina inn og ut av fjøset – fekk ein ny kalv natt til 13. mai.
Emma (Fanny L. Bornedal) arbeider som nattevakt ved rettsmedisinsk institutt, der foreldra i si tid vart utsette for drapsforsøk.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkeleg skuffande
Likte du Nattevakten, kjem du ikkje til å elska Nattevakten: Demoner går i arv, dersom det var det du håpte på.
Som låtskrivar er Jessica Pratt meir oppteken av stemningar enn forteljingar, meiner Øyvind Vågnes.
Foto: Samuel Hess
Mindre er meir
Den nye plata til Jessica Pratt, Here in the Pitch, er hennar beste så langt.
Blaz (Aristote Luyindula) (t.v.) har ikkje stor tiltru til systemet, men aktivisten Haby (Anta Diaw) kjempar for å forbetre tilhøva i den falleferdige bustadblokka deira.
Foto: Laurent le Crabe
Oppussinga
Ladj Ly lenar seg mot melodrama etter ein rå debut.
Papiravisa