JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

FilmMeldingar

Nydeleg innpakka tettpakking

Om du er Olivia Colman-fan, får du definitivt valuta for pengane. Om du er Olivia Colman-fan.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Olivia Colman spelar hovudrolla som kinosjefen Hilary. Micheal Ward spelar den nye medarbeidaren Stephen i den ærverdige kinoen Empire.

Olivia Colman spelar hovudrolla som kinosjefen Hilary. Micheal Ward spelar den nye medarbeidaren Stephen i den ærverdige kinoen Empire.

Foto: Disney

Olivia Colman spelar hovudrolla som kinosjefen Hilary. Micheal Ward spelar den nye medarbeidaren Stephen i den ærverdige kinoen Empire.

Olivia Colman spelar hovudrolla som kinosjefen Hilary. Micheal Ward spelar den nye medarbeidaren Stephen i den ærverdige kinoen Empire.

Foto: Disney

3472
20230224
3472
20230224

Drama

Regi: Sam Mendes

Empire of light

Med: Olivia Colman, Micheal Ward, Colin Firth

Det er starten på åttitalet i den vesle kystbyen Margate. På den framleis staselege kinoen Empire jobbar Hilary (Colman) som leiar, under (bokstaveleg tala) kinosjefen Ellis (Firth). Når unge, svarte Stephen (Ward) tek til å jobbe der, får ho auga opp for både rasisme og andre menn enn Ellis. Livet ser lysare ut enn på lenge, som er filmspråk for at noko trist skal skje.

Kinoen

Det er som om eg skal smelta ned i stolen av glødande nostalgi og smertefull lengsel etter ei tid der kino var synonymt med art deco, ei tid eg knapt kan hugsa, men som eg har sett så mange filmar framstilla, at eg kunne sverja at alle kinohus ser sånn ut. Eg må seia det skal bli artig å sjå ein film som hyllar kjøpesenterkinoane eller ombygde ungdomshus, men enn så lenge frydar eg meg over detaljane og linjene i kinoen Empire, for ikkje å snakka om den nedlagde dansesalen der duer og turtelduer oppheld seg mens andre må ta seg av kinojobben, tydelegvis.

Det er ein god del rare brot med røynda der eg ikkje forstår korleis dei som sit i kiosken og innsleppet, kan stikka av i det som verkar som timevis, utan at dette har nokon konsekvens. Noko å henga seg opp i, eigentleg? Tja, det bidreg iallfall til at eg ikkje føler Empire of light prøver å få meg til å tru at dette skal vera realistisk. Samtidig som den andre tider tilsynelatande prøver krampaktig på akkurat dette.

Olivi-ja

Problemet er kanskje at filmen gapar over for mykje – psykisk sjukdom, rasisme, aldersforskjell, ein dæsj metoo og ausevis med nostalgi for kinoen. Det er så ein får framvisarlyset rett i auga og ikkje ser noko. Empire of light er ikkje åleine om å hylla svunne filmtider for tida, med både Babylon og The Fabelmans ute i same ærend.

Det er jo for så vidt greitt, sidan det byrjar bli ei stund sidan Cinema Paradiso (1988) gjorde den jobben. Dei innebygde referansane til aldersforskjellen i Harold og Maude (1971), den typete modsfilmen Quadraphenia (1979) og symbolikken i den eksistensielle Being there (1979) føyer seg fint og relativt kronologisk inn.

Eg får lyst til å sjå mange filmar på nytt, og høyra på The Specials og sitta på working man’s-kafe i England.

Olivia Colman gjer som alltid ein solid jobb, og det frydar meg at Colin Firth ikkje spelar romantisk helt, men tvert om ein skikkeleg ukul fyr. Også samspelet mellom Colman og Ward er varmt, fint og truverdig – kven kan vel seia nei til Olivia Colman og auga hennar?

Mendes-illusjonert

Sam Mendes, derimot, fortset å skuffa som regissør. Han kan ikkje lenger leva på sitt store gjennombrot og den etter kvart utdaterte suksessfilmen American Beauty (1999). Siste filmen hans, 1917 (2019), var eit ganske klissete fyrste verdskrigsdrama, men for all del – det er ikkje plikta til ein filmskapar å koma med noko nytt.

Eg klarar berre ikkje sjå kva han har tenkt med Empire of light, anna enn å presentera nesten flaut konvensjonelt opplagde problemstillingar dynka i så mykje sentimentalitet at sjåaren forhåpentlegvis ser forbi det.

Men – for å vera rettferdig og sannferdig – eg kunne nesten sett filmen om igjen, berre for å nyta dei vakre interiørdetaljane. At handlinga hamnar i bakgrunnen, er kanskje like greitt.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Drama

Regi: Sam Mendes

Empire of light

Med: Olivia Colman, Micheal Ward, Colin Firth

Det er starten på åttitalet i den vesle kystbyen Margate. På den framleis staselege kinoen Empire jobbar Hilary (Colman) som leiar, under (bokstaveleg tala) kinosjefen Ellis (Firth). Når unge, svarte Stephen (Ward) tek til å jobbe der, får ho auga opp for både rasisme og andre menn enn Ellis. Livet ser lysare ut enn på lenge, som er filmspråk for at noko trist skal skje.

Kinoen

Det er som om eg skal smelta ned i stolen av glødande nostalgi og smertefull lengsel etter ei tid der kino var synonymt med art deco, ei tid eg knapt kan hugsa, men som eg har sett så mange filmar framstilla, at eg kunne sverja at alle kinohus ser sånn ut. Eg må seia det skal bli artig å sjå ein film som hyllar kjøpesenterkinoane eller ombygde ungdomshus, men enn så lenge frydar eg meg over detaljane og linjene i kinoen Empire, for ikkje å snakka om den nedlagde dansesalen der duer og turtelduer oppheld seg mens andre må ta seg av kinojobben, tydelegvis.

Det er ein god del rare brot med røynda der eg ikkje forstår korleis dei som sit i kiosken og innsleppet, kan stikka av i det som verkar som timevis, utan at dette har nokon konsekvens. Noko å henga seg opp i, eigentleg? Tja, det bidreg iallfall til at eg ikkje føler Empire of light prøver å få meg til å tru at dette skal vera realistisk. Samtidig som den andre tider tilsynelatande prøver krampaktig på akkurat dette.

Olivi-ja

Problemet er kanskje at filmen gapar over for mykje – psykisk sjukdom, rasisme, aldersforskjell, ein dæsj metoo og ausevis med nostalgi for kinoen. Det er så ein får framvisarlyset rett i auga og ikkje ser noko. Empire of light er ikkje åleine om å hylla svunne filmtider for tida, med både Babylon og The Fabelmans ute i same ærend.

Det er jo for så vidt greitt, sidan det byrjar bli ei stund sidan Cinema Paradiso (1988) gjorde den jobben. Dei innebygde referansane til aldersforskjellen i Harold og Maude (1971), den typete modsfilmen Quadraphenia (1979) og symbolikken i den eksistensielle Being there (1979) føyer seg fint og relativt kronologisk inn.

Eg får lyst til å sjå mange filmar på nytt, og høyra på The Specials og sitta på working man’s-kafe i England.

Olivia Colman gjer som alltid ein solid jobb, og det frydar meg at Colin Firth ikkje spelar romantisk helt, men tvert om ein skikkeleg ukul fyr. Også samspelet mellom Colman og Ward er varmt, fint og truverdig – kven kan vel seia nei til Olivia Colman og auga hennar?

Mendes-illusjonert

Sam Mendes, derimot, fortset å skuffa som regissør. Han kan ikkje lenger leva på sitt store gjennombrot og den etter kvart utdaterte suksessfilmen American Beauty (1999). Siste filmen hans, 1917 (2019), var eit ganske klissete fyrste verdskrigsdrama, men for all del – det er ikkje plikta til ein filmskapar å koma med noko nytt.

Eg klarar berre ikkje sjå kva han har tenkt med Empire of light, anna enn å presentera nesten flaut konvensjonelt opplagde problemstillingar dynka i så mykje sentimentalitet at sjåaren forhåpentlegvis ser forbi det.

Men – for å vera rettferdig og sannferdig – eg kunne nesten sett filmen om igjen, berre for å nyta dei vakre interiørdetaljane. At handlinga hamnar i bakgrunnen, er kanskje like greitt.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt
Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Foto: Ole Berg-Rusten / NTB

Samfunn
Eva Aalberg Undheim

Eit spørsmål om kontroll

I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?

Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.

Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.

Foto: Samlaget

BokMeldingar
ArildBye

Ein av oss

Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.

Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.

Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.

Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB

IntervjuSamfunn
Christiane Jordheim Larsen

Nato-toppen som sa det han tenkte

Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.

Feature

Greske byggjeklossar

Eg dreg til Kreta og lærer om skilnaden på tyske og britiske turistar.

May Linn Clement
Feature

Greske byggjeklossar

Eg dreg til Kreta og lærer om skilnaden på tyske og britiske turistar.

May Linn Clement

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis