Nyansar av Jesus
Disco er langt mindre provoserande enn det du kanskje håpar på.
Josefine Frida Pettersen spelar Mirjam.
Foto: Jørgen Nordby
Drama
Regi: Jorunn Myklebust Syversen
Disco
Med: Josefine Frida Pettersen, Nicolai Cleve Broch, Kjærsti Odden Skjeldal
Unge Mirjam (Pettersen) er verdsmeister i discodans, samtidig som ho investerer mykje tid i kyrkjesamfunnet Friheten, som mora (Skjeldal) og stefaren (Broch) driv. Sjølv er ho usikker på om ho lever livet i tråd med det Jesus vil, og om ho tilber han på rett måte.
Etter at regissør Jorunn Myklebust Syversen kom med langfilmdebuten Hoggeren (2017), verserte det rykte om ein film ho ville laga om karismatiske kyrkjelydar og discodans. Berre blandinga er nok til å få opp forventningane.
Og no er Disco her – i all sin underlege prakt. Starten kunne vore laga av Baz Luhrman (tenk fargesprakande Strictly Ballroom eller Moulin Rouge), men utviklar seg meir i retning av Ulrich Seidl (med sin tablårike, småabsurde Paradise-serie), men heilskapen til filmen er eine og åleine skapt av Jorunn Myklebust Syversen. Dramatikken er gjennomgåande nedtona, lange sekvensar gjev rom for å klø seg i hovudet over kva som eigentleg skjer. Svaret på dette får ein ikkje alltid, noko som gjer filmen open for så mange tolkingar som hjartet måtte lysta.
Dei ulike kyrkjesamfunna Mirjam oppsøkjer, vert ikkje utsette for direkte kritikk gjennom hovudpersonen. Den sunne skepsisen uteblir, både til det å forføra unge med kristne bodskap gjennom suggererande popmusikk, til TV-predikantane frå indre Enfold, til den sektliknande kvittkledde gjengen som kanskje er det minst realistiske i filmen. Skepsisen må ligga hjå sjåaren, noko som vil variera ut frå ståstaden til den enkelte. Sånt blir det gode diskusjonar av.
Disco er kanskje den mest interessante norske filmen eg har sett på lang tid.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Jorunn Myklebust Syversen
Disco
Med: Josefine Frida Pettersen, Nicolai Cleve Broch, Kjærsti Odden Skjeldal
Unge Mirjam (Pettersen) er verdsmeister i discodans, samtidig som ho investerer mykje tid i kyrkjesamfunnet Friheten, som mora (Skjeldal) og stefaren (Broch) driv. Sjølv er ho usikker på om ho lever livet i tråd med det Jesus vil, og om ho tilber han på rett måte.
Etter at regissør Jorunn Myklebust Syversen kom med langfilmdebuten Hoggeren (2017), verserte det rykte om ein film ho ville laga om karismatiske kyrkjelydar og discodans. Berre blandinga er nok til å få opp forventningane.
Og no er Disco her – i all sin underlege prakt. Starten kunne vore laga av Baz Luhrman (tenk fargesprakande Strictly Ballroom eller Moulin Rouge), men utviklar seg meir i retning av Ulrich Seidl (med sin tablårike, småabsurde Paradise-serie), men heilskapen til filmen er eine og åleine skapt av Jorunn Myklebust Syversen. Dramatikken er gjennomgåande nedtona, lange sekvensar gjev rom for å klø seg i hovudet over kva som eigentleg skjer. Svaret på dette får ein ikkje alltid, noko som gjer filmen open for så mange tolkingar som hjartet måtte lysta.
Dei ulike kyrkjesamfunna Mirjam oppsøkjer, vert ikkje utsette for direkte kritikk gjennom hovudpersonen. Den sunne skepsisen uteblir, både til det å forføra unge med kristne bodskap gjennom suggererande popmusikk, til TV-predikantane frå indre Enfold, til den sektliknande kvittkledde gjengen som kanskje er det minst realistiske i filmen. Skepsisen må ligga hjå sjåaren, noko som vil variera ut frå ståstaden til den enkelte. Sånt blir det gode diskusjonar av.
Disco er kanskje den mest interessante norske filmen eg har sett på lang tid.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Emma (Fanny L. Bornedal) arbeider som nattevakt ved rettsmedisinsk institutt, der foreldra i si tid vart utsette for drapsforsøk.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkeleg skuffande
Likte du Nattevakten, kjem du ikkje til å elska Nattevakten: Demoner går i arv, dersom det var det du håpte på.
Som låtskrivar er Jessica Pratt meir oppteken av stemningar enn forteljingar, meiner Øyvind Vågnes.
Foto: Samuel Hess
Mindre er meir
Den nye plata til Jessica Pratt, Here in the Pitch, er hennar beste så langt.
Blaz (Aristote Luyindula) (t.v.) har ikkje stor tiltru til systemet, men aktivisten Haby (Anta Diaw) kjempar for å forbetre tilhøva i den falleferdige bustadblokka deira.
Foto: Laurent le Crabe
Oppussinga
Ladj Ly lenar seg mot melodrama etter ein rå debut.
Eirik Holmøyvik har trekt seg trekt seg som forskingsleiar ved Det juridiske fakultet i Bergen.
Foto: Kim E. Andreassen / UiB
Israel-boikott splittar akademia
Jussprofessor Eirik Holmøyvik prøvde å få omgjort vedtaket om Israel-boikott ved Det juridiske fakultetet i Bergen, men vart røysta ned. No har han trekt seg som forskingsleiar ved fakultetet.
Lite mat: Det er ikkje mykje mat å spore i 17. mai-biletarkivet til NTB, men Andrea (2) har iallfall fått is. Hurra!
Foto: Per Løchen /NTB
Mat på nasjonaldagen
Kva bør vi ete i dag om vi lèt årstida styre menyen?
Papiravisa