Oslo Pix 2017

Oslo ser seg monn i nok ein filmfestival, noko som er godt nytt for alle filminteresserte. Om ein då likar å forsera desse festivalane, så lyt det seiast at Oslo Pix ikkje byr på eit overvettes originalt program. Profilen er som på så mange andre festivalar, ei blanding av amerikansk indie, førpremierar og festivalgjengangarar frå det større utland enn USA. Men som også hyppige filmfestivalgåarar veit, får ein sjeldan med seg meir enn ein brøkdel, så eg gler meg til å sjå både filmar eg har gått glipp av, og filmar eg har sett fram til. Her kjem tre eg har sett og vil tilråda:

Baden baden
(regi: Rachel Lang):

Denne filmen hadde eg sjølv gleda av å presentera som representant for Norsk Filmkritikerlag under TIFF (Tromsø Internasjonale Filmfestival) i januar. Filmen er ein treffsikker dramakomedie om den sterke, men noko retningslause Ana, som med varierande hell prøver å bygga opp att livet sitt og relasjonen til heimbyen. Humoren ligg i fleire lag, både på overflata med direkte komikk og på underflata i det trivielle, men samstundes frustrerande med tilværet som arbeidslaust, ungt menneske i dagens Europa. «Ein film om alt og ingenting, som ein lang Seinfeld-episode i fransk arthouse-stil», skreiv Financial Times i ei begeistra melding.

24 uker (regi: Anna Zohra Berrached):

Kva gjer du når du etter nesten fire månader med barn i magen finn ut at ungen ikkje berre kjem til å vera multihandikappa, men høgst sannsynleg vil døy enten før fødselen eller rett etter? Astrid i filmen lyt ta stilling til den lovlege seinabortstida i Tyskland, 24 veker. Ikkje berre vil ho gjerne ha barnet, ho er også komikar og kjendis, så valet vil få konsekvensar for meir enn berre familielivet. Ikkje nokon feelgoodfilm, kan du trygt seia, men viktig, spennande og lettfatteleg trass i kor ufatteleg vanskeleg ei slik avgjersle er.

Kaisa’s enchanted forest(regi: Katja Gauriloff):

Eg er vanlegvis ikkje nokon stor tilhengar av såkalla hybridfilm (blanding av dokumentar og fiksjon), men arkivmaterialet frå den sveitsiske forfattaren Robert Crottets reiser til skoltesamane i Finland på 50-talet er vel verdt å få med seg. Både lydopptaka av Kaisa og dei flotte svartkvittbileta fortel historia om denne minoriteten som i dag tel kring 700 menneske. Kaisa var oldemor til den finske regissøren, og vert presentert som ein av dei siste historieforteljarane til skoltesamane.

Kva eg skal få med meg:

Trass i god tilgang til dokumentarar gjennom nett-TV, er eg framleis utruleg glad i å sjå dei på stort lerret. Ein av desse er A German Life, eit portrett av sekretæren til propagandaminister Joseph Goebbles. Brunhilde Pomsel vart 106 år, og fortel om då ho jobba for nazistane. Også A Modern Man er ein dokumentar eg må prøva få med meg – om gullguten Charlie Siem, fiolinist, modell og kjendis på leit etter meininga med livet. Også I’m Not Your Negro med forfattar James Baldwin som hovudkarakter, ser eg fram til – denne melder eg neste veke, så får eg sjå om forventningane vert innfridde.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.