Med rett til å Bonda
Trass i at eg får action-overload, så held James Bond mål.
James Bond (Daniel Craig) og Nomi (Lashana Lynch) arbeider saman i den ferske Bond-filmen.
Foto: Nicole Dove / Metro Goldwyn Mayer Pictures
Action
Regi: Cary Joji
Fukunaga
No Time to Die
Med: Daniel Craig, Lea
Seydoux, Lashana Lynch, Rami Malek
Kinofilm
James Bond (Craig) har prøvd å trekka seg over mange år no, etter at nok ei kvinne i hans liv (Seydoux) har vist seg å ikkje vera til å lita på. Men kva kan han gjera når det stadig kjem tidenes verste slemmingar (Malek) som trugar verdas eksistens?
Det er noko herleg nostal-
gisk dei sekunda James Bond går i profil over lerretet, snur seg og skyt mot publikum. Det renn ikkje lenger blod nedover, men slapp av – det skal renna plenty blod utover i No Time to Die. Det vil seia, til å vera så mykje skyting og plaffing og bomber og granatar, så er det på sedvanleg, familievenleg Bond-vis lite grafisk splætt og sprut.
Duppeglipp
Det underlege med slike filmar (og kanskje fordi han varar nesten tre timar) er at eg duppar av når det blir for mykje action. Det same skjedde under Tenet. Det er som om hjernen min vert overbelasta, eg glepp med auga og går kan hende glipp av enkelte sekvensar. Eg kan rett og slett ikkje skulda regissør Cary Joji Fukunaga for dette, eg trur eg må sjå det som eit slags action-kvalitetsteikn. Eventuelt at eg og mister Bond ikkje er heilt skapte for kvarandre. Eg kan ikkje hugsa om eg sovna under Spectre (2015), men då var eg jo berre ein ungdom på 38.
Postkort frå Noreg
For å feia all tvil til side – det er faktisk mykje god og spennande handling i No Time to Die. Og det kunne i grunnen ikkje vore delt opp i to filmar. Kunne det vore kutta ned? Sjølvsagt, det er som sagt nesten tre timar film her, men det heng godt saman og gjev rom for å bli kjend med rollefigurane.
Og så er det vakkert – både filmatisk og med tanke på val av innspelingsstad. Artig at dei får Atlanterhavsvegen til å sjå ut som han svingar seg uendeleg utover den faktiske svingen, akkurat som på postkort. Endå artigare er kanskje Fantorangens cameo-rolle.
Ikkje sidan a-ha hadde den fabelaktige «The Living Daylights» til I skuddlinjen (1987), har Noreg vore så tydeleg representert i Bond-universet. Det er ikkje fleire Ian Fleming-originalar å filmatisera, men så lenge nokon er villige til å dikta vidare, så skal det nok blir råd med nye 007-arar. Kanskje me såg den neste i No Time to Die? Det hadde vore ei gledeleg overrasking.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Action
Regi: Cary Joji
Fukunaga
No Time to Die
Med: Daniel Craig, Lea
Seydoux, Lashana Lynch, Rami Malek
Kinofilm
James Bond (Craig) har prøvd å trekka seg over mange år no, etter at nok ei kvinne i hans liv (Seydoux) har vist seg å ikkje vera til å lita på. Men kva kan han gjera når det stadig kjem tidenes verste slemmingar (Malek) som trugar verdas eksistens?
Det er noko herleg nostal-
gisk dei sekunda James Bond går i profil over lerretet, snur seg og skyt mot publikum. Det renn ikkje lenger blod nedover, men slapp av – det skal renna plenty blod utover i No Time to Die. Det vil seia, til å vera så mykje skyting og plaffing og bomber og granatar, så er det på sedvanleg, familievenleg Bond-vis lite grafisk splætt og sprut.
Duppeglipp
Det underlege med slike filmar (og kanskje fordi han varar nesten tre timar) er at eg duppar av når det blir for mykje action. Det same skjedde under Tenet. Det er som om hjernen min vert overbelasta, eg glepp med auga og går kan hende glipp av enkelte sekvensar. Eg kan rett og slett ikkje skulda regissør Cary Joji Fukunaga for dette, eg trur eg må sjå det som eit slags action-kvalitetsteikn. Eventuelt at eg og mister Bond ikkje er heilt skapte for kvarandre. Eg kan ikkje hugsa om eg sovna under Spectre (2015), men då var eg jo berre ein ungdom på 38.
Postkort frå Noreg
For å feia all tvil til side – det er faktisk mykje god og spennande handling i No Time to Die. Og det kunne i grunnen ikkje vore delt opp i to filmar. Kunne det vore kutta ned? Sjølvsagt, det er som sagt nesten tre timar film her, men det heng godt saman og gjev rom for å bli kjend med rollefigurane.
Og så er det vakkert – både filmatisk og med tanke på val av innspelingsstad. Artig at dei får Atlanterhavsvegen til å sjå ut som han svingar seg uendeleg utover den faktiske svingen, akkurat som på postkort. Endå artigare er kanskje Fantorangens cameo-rolle.
Ikkje sidan a-ha hadde den fabelaktige «The Living Daylights» til I skuddlinjen (1987), har Noreg vore så tydeleg representert i Bond-universet. Det er ikkje fleire Ian Fleming-originalar å filmatisera, men så lenge nokon er villige til å dikta vidare, så skal det nok blir råd med nye 007-arar. Kanskje me såg den neste i No Time to Die? Det hadde vore ei gledeleg overrasking.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Det er faktisk mykje god og spennande handling i No Time to Die.
Fleire artiklar
Laila Goody, Maria Ómarsdóttir Austgulen, Trond Espen Seim og John Emil Jørgenrud i nachspielet frå helvete som stykket til Edward Albee blir kalla.
Foto: Erika Hebbert
Sterkt om livsløgn og overleving
Gode skodespelarprestasjonar i intens kamp på liv og død.
Den nye statsministeren i Frankrike, Michel Barnier, blir klappa inn av den utgåande, Gabriel Attal, i ein seremoni på Hôtel Matignon i Paris 5. september.
Foto: Stephane De Sakutin / Reuters / NTB
Ny statsminister med gjeld, utan budsjett
No lyt alt skje raskt i fransk politikk for å avverje nye kriser.
Justis- og beredskapsminister Emilie Enger Mehl på veg til pressetreffet om motarbeiding av kriminalitet. Også statsminister Jonas Gahr Støre og finansminister Trygve Slagsvold Vedum deltok.
Foto: Thomas Fure / NTB
– No ser me effekten av færre politifolk
Det er mykje regjeringa kunne gjort som dei ikkje har gjort. Me er ikkje imponerte, seier Helge André Njåstad (FrP).
Den oppdaterte boka om rettens ironi er ei samling av tekstar frå Rune Slagstad gjennom førti år.
Foto: André Johansen / Pax Forlag
Jussen som styringsverktøy
Rettens ironi, no i fjerde og utvida utgåve, har for lengst blitt ein klassikar i norsk idé- og rettshistorie.
Finn Olstad har doktorgrad i historie og er tidlegare professor ved Seksjon for kultur og samfunn ved Noregs idrettshøgskule.
Foto: Edvard Thorup
Det nye klassesamfunnet
Finn Olstads nye bok er eit lettlese innspel til ei sårt tiltrengd innsikt i skilnaden mellom fakta og ideologi.
Papiravisa