Livets jord
Minari viser med kjærleg, kritisk blikk at å vera unik er universelt.
Steven Yeun, Alan S. Kim, Yuh-Jung Youn, Yeri Han og Noel Cho spelar den koreanske familien som prøver å tilpasse seg livet i USA.
Foto: Josh Ethan Johnson
Drama
Regi: Lee Isaac Chung
Minari
Med: Yeri Han, Steven Yeun,
Yuh-jung Youn, Will Patton, Alan S. Kim
Kinofilm
Det er åttitalet, og det unge, koreanske ekteparet Jacob (Yeun) og Monica (Han) har emigrert til USA i håp om eit betre økonomisk liv. Den vesale campingvognhytta Jacob har skaffa dei for å starta grønsaksgard, er ikkje det Monica såg for seg til den vesle familien. For å letta på stemninga og byrda får dei over mormor (Youn) frå gamlelandet.
Ukjende
Eg merkar at Minari ikkje er så lett å oppsummera som eg i utgangspunktet tenkte. På eit vis er filmen ei rett fram historie om jakta på draumelivet, som om det nokosinne er rett fram.
Minari er basert på erfaringane regissør Lee Isaac Chung har frå oppveksten som innvandrarson i Arkansas. Kameraet er for det aller meste retta mot familien og særleg den vesle sonen David (Kim), og det er forfriskande å sjå scener frå til dømes gudstenesta dei går i.
Utan å snakka særleg engelsk vil me oftast oppfatta den asiatiske familien som dei ukjende, mens her er det snudd på hovudet, utan å latterleggjera dei kvite amerikanarane, sjølv om det er dei her som er «dei framande». Jacob og Monica (anglifiserte og tilpassa namn) jobbar på eit klekkeri, og gleda over å møta andre koreanarar som forstår både språket og bakgrunnen deira, er lett å identifisera seg med.
Nyansane
Sjølv om det er nok å ta av, som ymse diskriminering og rasisme av asiatisk-amerikanarar, har Chung valt å ta for seg ein langt meir positiv innfallsvinkel, utan at ein får kjensla av at han bagatelliserer utfordringane deira.
Dei fleste menneske opplever mest kvardagar og små situasjonar som til saman utgjer unike liv. Særleg mormor Soonja kjem som eit friskt, bannande, kortspelande pust inn i den nokså stressande, daglege tralten. Også den hallelujaropande krigsveterannaboen Paul (Patton) bryt ned white trash-klisjeen på andre sida og bidreg ytterlegare til at Minari, overraskande nok for min del, er ein av dei mest nyanserte filmane eg har sett på ei stund.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Lee Isaac Chung
Minari
Med: Yeri Han, Steven Yeun,
Yuh-jung Youn, Will Patton, Alan S. Kim
Kinofilm
Det er åttitalet, og det unge, koreanske ekteparet Jacob (Yeun) og Monica (Han) har emigrert til USA i håp om eit betre økonomisk liv. Den vesale campingvognhytta Jacob har skaffa dei for å starta grønsaksgard, er ikkje det Monica såg for seg til den vesle familien. For å letta på stemninga og byrda får dei over mormor (Youn) frå gamlelandet.
Ukjende
Eg merkar at Minari ikkje er så lett å oppsummera som eg i utgangspunktet tenkte. På eit vis er filmen ei rett fram historie om jakta på draumelivet, som om det nokosinne er rett fram.
Minari er basert på erfaringane regissør Lee Isaac Chung har frå oppveksten som innvandrarson i Arkansas. Kameraet er for det aller meste retta mot familien og særleg den vesle sonen David (Kim), og det er forfriskande å sjå scener frå til dømes gudstenesta dei går i.
Utan å snakka særleg engelsk vil me oftast oppfatta den asiatiske familien som dei ukjende, mens her er det snudd på hovudet, utan å latterleggjera dei kvite amerikanarane, sjølv om det er dei her som er «dei framande». Jacob og Monica (anglifiserte og tilpassa namn) jobbar på eit klekkeri, og gleda over å møta andre koreanarar som forstår både språket og bakgrunnen deira, er lett å identifisera seg med.
Nyansane
Sjølv om det er nok å ta av, som ymse diskriminering og rasisme av asiatisk-amerikanarar, har Chung valt å ta for seg ein langt meir positiv innfallsvinkel, utan at ein får kjensla av at han bagatelliserer utfordringane deira.
Dei fleste menneske opplever mest kvardagar og små situasjonar som til saman utgjer unike liv. Særleg mormor Soonja kjem som eit friskt, bannande, kortspelande pust inn i den nokså stressande, daglege tralten. Også den hallelujaropande krigsveterannaboen Paul (Patton) bryt ned white trash-klisjeen på andre sida og bidreg ytterlegare til at Minari, overraskande nok for min del, er ein av dei mest nyanserte filmane eg har sett på ei stund.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Lars Elling har skrive eit portrett av venen Stian Carstensen.
Foto: Trond A. Isaksen
Singel og sanatorium
Lars Elling skriv sprudlande, intelligent overskotsprosa
frå sinnets undergrunn.
Oppsettingar og konsertar er ein viktig og synleg del av skolegangen på musikklinjene. Her frå Hakkebakkeskogen ved Stord vidaregåande skule.
Foto: Stord vgs
Kampen om kunstfaga
Om kunstfaglege linjer ved vidaregåande skolar har livets rett, er ein årleg debatt når elevplassar og kroner skal fordelast.
Den norske fiskeflåten er mangfaldig. Her er ringnotfartøy ved kai i Egersund våren 2017.
Foto: Per Anders Todal
Fiskar er fiskar verst
Striden om kvotemeldinga kan få Fiskarlaget til å rivne.
Mannsutvalet saman med kultur- og likestillingsminister Lubna Jaffery under overrekkinga av rapporten.
Foto: Ole Berg-Rusten
Vil avlive likestillingsmytar
Forskar Mari Teigen ønskjer seg ein kjønnsdebatt bygd på kunnskap.
Statsministeren i Storbritannia, Rishi Sunak, har varsla at dei fyrste flya mot Rwanda skal vere i lufta løpet av ti til tolv veker.
Foto: Toby Melville / Reuters / NTB
Vil nytte Rwanda
som asylskremsel
Den som prøver å ta seg til Storbritannia med båt over Den engelske kanalen for å søkje asyl, risikerer i framtida å verte sett på eit fly til Rwanda utan høve til å returnere.
Papiravisa