Livet i glasburet
Alt Whitney Houston ville, var å dansa med nokon.
Whitney Houston var ein formidabel artist med ei tragisk historie.
Foto: Tour de Force
Dokumentar
Regi: Nick Broomfield
Whitney: Can I Be Me?
Distribusjon: Tour de Force
Ikkje eingong The Beatles hadde så mange slagerar på rad som Whitney Houston (1963–2012) når det kjem til den vidgjetne Billboard-lista. Då ho entra TV-skjermane live med «The greatest gift of all» i 1985, med plateselskapet Arista trygt i ryggen, var ei stjerne fødd. Befruktinga var kanskje kunstig, men genmaterialet var av purt gull.
TV-kino
Eg har nemnt det før, men gjer det igjen: Eg diggar at sjølv om det ofte held å sjå dokumentarar på dataen, er det alltid best med film på kino. Og Whitney Houston gjer seg godt i stort format. Ho er trass alt ein formidabel artist – med ei formidabel tragisk historie. Og dette er spesialfeltet til dokumentarist Nick Broomfield som har filmar som Kurt & Courtney (1998) og Biggi and Tupac (2002) bak seg. Kjeldene hans er gode, og gjer at ein viss balanse vert halden. Whitney sjølv vil aldri kunna fortelja kva som eigentleg tok livet av henne til slutt, men som det vert sagt i starten: Ho døydde ikkje av overdose, ho døydde av kjærleikssorg. Det verkar ikkje usannsynleg.
Ikkje så lett
Vil rikdom eller ry nokosinne gjera ein lukkeleg? Houston avviser iallfall dette i fleire intervju. Oppvaksen i New Jersey med mora Cissy, sjølv ein prominent songar og dirigent i baptistkyrkja deira, og med eit nært forhold til både faren og brørne, var identiteten hennar trygt forankra i det svarte USA. At Arista valde å selja henne så kvit som råd var, gjorde kanskje uoppretteleg skade tidleg i karrieren. Då publikummet bua under ei prisutdeling i 1989, fekk ho for alvor høyra at ho hadde selt soulsjela si, ein merkelapp ho sleit med å kvitta seg med.
Ikkje veit eg kor mykje som er sant av rykta som florerte om ekteskapeleg vald, utført av mannen hennar, Bobby Brown. Heller ikkje om ho faktisk var bifil og hadde eit forhold til Robyn Crawford, kunstnarleg ansvarleg for Houston-sirkuset. Kanskje det uansett ikkje er så nøye. Ein vert ikkje klokare etter å ha sett filmen, anna enn på at Whitney Houston verkeleg ikkje levde som den prinsessa media lenge prøvde å presentera henne som i starten på karrieren. Heller ikkje så overflatisk som den crackinfiserte, dårlege mora dei valde å fokusere på seinare i livet. Whitney: Can I Be Me? er mest av alt ein hyllest, slik viktige personar får ein biografi og ein dokumentar om livet sitt, verkar det som.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Dokumentar
Regi: Nick Broomfield
Whitney: Can I Be Me?
Distribusjon: Tour de Force
Ikkje eingong The Beatles hadde så mange slagerar på rad som Whitney Houston (1963–2012) når det kjem til den vidgjetne Billboard-lista. Då ho entra TV-skjermane live med «The greatest gift of all» i 1985, med plateselskapet Arista trygt i ryggen, var ei stjerne fødd. Befruktinga var kanskje kunstig, men genmaterialet var av purt gull.
TV-kino
Eg har nemnt det før, men gjer det igjen: Eg diggar at sjølv om det ofte held å sjå dokumentarar på dataen, er det alltid best med film på kino. Og Whitney Houston gjer seg godt i stort format. Ho er trass alt ein formidabel artist – med ei formidabel tragisk historie. Og dette er spesialfeltet til dokumentarist Nick Broomfield som har filmar som Kurt & Courtney (1998) og Biggi and Tupac (2002) bak seg. Kjeldene hans er gode, og gjer at ein viss balanse vert halden. Whitney sjølv vil aldri kunna fortelja kva som eigentleg tok livet av henne til slutt, men som det vert sagt i starten: Ho døydde ikkje av overdose, ho døydde av kjærleikssorg. Det verkar ikkje usannsynleg.
Ikkje så lett
Vil rikdom eller ry nokosinne gjera ein lukkeleg? Houston avviser iallfall dette i fleire intervju. Oppvaksen i New Jersey med mora Cissy, sjølv ein prominent songar og dirigent i baptistkyrkja deira, og med eit nært forhold til både faren og brørne, var identiteten hennar trygt forankra i det svarte USA. At Arista valde å selja henne så kvit som råd var, gjorde kanskje uoppretteleg skade tidleg i karrieren. Då publikummet bua under ei prisutdeling i 1989, fekk ho for alvor høyra at ho hadde selt soulsjela si, ein merkelapp ho sleit med å kvitta seg med.
Ikkje veit eg kor mykje som er sant av rykta som florerte om ekteskapeleg vald, utført av mannen hennar, Bobby Brown. Heller ikkje om ho faktisk var bifil og hadde eit forhold til Robyn Crawford, kunstnarleg ansvarleg for Houston-sirkuset. Kanskje det uansett ikkje er så nøye. Ein vert ikkje klokare etter å ha sett filmen, anna enn på at Whitney Houston verkeleg ikkje levde som den prinsessa media lenge prøvde å presentera henne som i starten på karrieren. Heller ikkje så overflatisk som den crackinfiserte, dårlege mora dei valde å fokusere på seinare i livet. Whitney: Can I Be Me? er mest av alt ein hyllest, slik viktige personar får ein biografi og ein dokumentar om livet sitt, verkar det som.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
Å forveksla aggressor med forsvarar
«Etter at Putin kom til makta hausten 1999, har Russland ført ei heil rad med krigar.»
Den nyfødde kalven.
Foto: Hilde Lussand Selheim
Ei ny Ameline er fødd
Vårsøg – også kalla Tripso sidan ho var så skvetten som ung, spissa øyro for ingenting og trippa med beina inn og ut av fjøset – fekk ein ny kalv natt til 13. mai.
Emma (Fanny L. Bornedal) arbeider som nattevakt ved rettsmedisinsk institutt, der foreldra i si tid vart utsette for drapsforsøk.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkeleg skuffande
Likte du Nattevakten, kjem du ikkje til å elska Nattevakten: Demoner går i arv, dersom det var det du håpte på.
Som låtskrivar er Jessica Pratt meir oppteken av stemningar enn forteljingar, meiner Øyvind Vågnes.
Foto: Samuel Hess
Mindre er meir
Den nye plata til Jessica Pratt, Here in the Pitch, er hennar beste så langt.
Blaz (Aristote Luyindula) (t.v.) har ikkje stor tiltru til systemet, men aktivisten Haby (Anta Diaw) kjempar for å forbetre tilhøva i den falleferdige bustadblokka deira.
Foto: Laurent le Crabe
Oppussinga
Ladj Ly lenar seg mot melodrama etter ein rå debut.
Papiravisa