Biografisk drama

Regi: Valerie Lemercier

Aline, the Voice of Love

Med: Valérie Lemercier, Sylvain Marcel, Danielle Fichaud
Kinofilm

Det er kan henda ikkje så tillitvekkande at medmanusforfattar, regissør og hovudrolleinnehavar Valérie Lemercier har gått for den lettvinte løysinga å endra namnet Celine Dion til Aline Dieu, men det er kanskje vel så ærleg som å klaska på den velkjente basert på-merkelappen.

Froskemanager

Du kan lika Celine Dion eller ikkje, men historia hennar er som skapt for film – yngst av fjorten barn i ein katolsk arbeidarklasseheim som med hjelp av ein ambisiøs familie og med eit unikt songtalent vert ein av verdas største kjendisar.

Ho vinn minst halve kongeriket med dei patosfylte balladane sine, men prinsen er det verre med: Alt som 12-åring forelskar ho seg i manageren Guy-Claude (eller Rene Angelil, som han heiter i røynda), men det er uhøyrt, sjølv når ho har fylt tjue år, at ho får bli i lag med den korpulente eldre mannen som tilfeldigvis er draumemannen hennar.

Særleg måten dette forholdet er framstilt på i filmen, er til hennar udelte fordel. Elles er det mykje som går i hennar favør generelt, sjølv om det grelle, overdådige huset ho skaffar seg, og den generelt spjåkete stilen ho køyrer, berre kan sementera inntrykket eg har av henne som røyndomsfjern og nyrikharry.

’Allo ’allo

Det mest genuint forstyrrande er likevel det at Valérie Lemercier, med hjelp av sminke og fototriks, spelar Aline både som jentunge og som godt vaksen kvinne – det ser på dårleg norsk freaky ut. Vokalen står Victoria Sio for, noko som fungerer fint for mitt utrente Celine-øyre.

Noko som er mindre godt for øyra, er det som må vera særs overdriven quebecois eller canadisk fransk. Når det kjem fram at Aline vert spelt over høgtalarane i Vatikanet, må alle i familien gjenta «Vøtsjkan! Vøtsjkan?! VØTSJKAN!!!» ’Allo ’allo-alarmen går så det syng etter, men språket er klart brukt som eit verkemiddel for å understreka arbeidarklassebakgrunnen og som komisk element.

Dei har i det minste klart å dy seg for å snakka engelsk med fransk aksent. Alt i alt har Lemercier laga ein sjåverdig film med mykje sympati for objektet sitt, og essensen i historia kjem (over)tydeleg fram: Oskepott finst framleis, og ho appellerer og snakkar breitt.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kultur­arbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.