Dokumentar

Regi: Marie Amiguet, Vincent Munier

Snøleoparden (orig. tittel: La panthère des neiges)

Med: Marie Amiguet, Vincent Munier, Sylvain Tesson
Kinofilm

Væpna til tennene med kamuflasjeutstyr og fotografiapparat vandrar trioen Marie Amiguet, Munier og Sylvain langs Det tibetanske platået på jakt etter den sky snøleoparden. Meir lette å få auge på er dei mange andre vakre dyra som lever utan innblanding frå menneske, som om det var sånn verda skulle vore.

Nasjonalgeografi

Kor ubetydelege er me ikkje eigentleg som art? Det er ikkje små spørsmål som vert stilte oppi dei høge, bratte tibetanske fjella. Kanskje alle burde lura på dette iblant, all den tid me forserer kloden som om han eksisterte berre for at menneska skulle herpa han opp til det ugjenkjennelege.

Utover desse filosoferingane er Snøleoparden for det meste ein film som senkar blodtrykket ditt heller enn å auka det. Rett nok kan synet av ein diger jakokse i brunst som står og stampar og stirar mot kamera, få opp pulsen, men elles er det som å vera på tur med Sverre M. Fjelstad, den gamle Naturmagasinet-ringreven på NRK: ei blanding av låg kommentering av det som skjer, lange sekvensar med venting, og så «Oi! Såg du det?», før telelinsa igjen sveipar over landskapet.

Utstyret er nok nokre hakk kvassare enn i førre tusenåret, noko som gjer at dei franske følgjesveinane våre fangar fascinerande scener mellom anna med eit ventekamera som filmar døgnet rundt. Det er noko spesielt med å observera dyra utan at dei veit om det. Men som Munier seier: Viss det er nokon som vert observerte, så er det han og turfølgjet.

Mjau!

Blåsau, taterfalk, jernspurv, pipehare, pallaskatt – pallaskatt! For eit makelaust dyr! Det ser ut som den lubnaste, søtaste kattepusen, der han tassar prøvande rundt på potane sine, men idet blikket lyfter seg, ser ein – som forteljaren i filmen, Sylvain, seier – at den som prøver å klappa denne kjetta, kan koma til å bøta med livet.

«På fem tusen meters høgde er me berre fjottar», seier stjernefotograf Vincent Munier. Og fotografia hans glitrar verkeleg som stjerner, til liks med filminga til Marie Amiguet. At dei har hanka prisar inn på dette tid- og ressurskrevjande prosjektet, er heilt til å forstå.

Det er ei stor, stor glede at enkelte kinoar ser seg mon i å setja filmen opp, for å sjå Snøleoparden på stort lerret er ganske så spektakulært. Både vaksne og ungar vil kosa seg med denne, og at «jorda stinkar av menneske» som Sylvain seier, det har nok ingen vondt av å tenka litt på.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.