Drama

Regi: Emmanuelle Nicot

Tapt barndom (Orig. tittel: Dalva)

Med: Zelda Samson, Alexis Manenti, Fanta Guirassy
Kinofilm

I ein dramatisk politiaksjon blir tolv år gamle Dalva (Samson) teken frå faren og heimen og flytta over på ein ungdomsinstitusjon. Ho nektar hardnakka for at han har gjort overgrep mot henne, men det overtyder ingen, inkludert ungdomsarbeidar Jayden (Manenti).

På skulen ser dei rart på den nye eleven i dameklede, og det er ikkje all verda støtte å få frå romkamerat Samia (Guirassy).

Ubehageleg

Dalva trippar over golvet, tek seg til håret og rettar på ei hårnål. Den elegante drakta ser totalt malplassert ut på den vesle jenta, og det i seg sjølv er forstyrrande. Eg tenkjer på Jodie Foster og hennar rolle som barnesexarbeidar i Taxi Driver (1976) og same året i Bugsy Malone (1976), der alle skodespelarane er barn som spelar gangsterar.

Eg håpar Zelda Samson har fått betre rettleiing enn det Foster fortel frå Martin Scorseses metode under innspelinga av Taxi Driver... Akkurat det er eg relativt trygg på, for det er noko overraskande lite ubehageleg med Tapt barndom.

Sjølvsagt er tanken på at ein far vil forgripa seg på denne måten, halda barnet sitt isolert for omverda og kle jenta opp i vaksenkle, nærast uuthaldeleg pervers. Premissen er lagd, og regissør Emmanuelle Nicot har nok gått mange rundar for å landa balansen.

Usikker

Det høyrest jo fælt ut å seia, men ho har kanskje landa i tryggaste laget. Ikkje dermed sagt at problemstillingane vert unngått, men det er eit så enormt tema at alt kjennest noko overflatisk. Eg stussar også på ein del tiltak, men dette kan naturlegvis vera kulturforskjellar, og eg kjenner på ingen måte det belgiske barnevernet.

At Jayden, ein godt vaksen mann, er hennar næraste tillitsperson på institusjonen, verkar pussig, nesten plassert for å skapa nye spenningar – som det jo gjer, så filmatisk har det innlysande ein funksjon. Spenningar er det også mellom Dalva og romkamerat Samia, ein karakter som får god plass og som utfyller tittelen Tapt barndom.

Det er interessant at så kontroversielle tema som incest, overgrep og barnevern kan gjerast om til ein såpass tam film. Det gjer det jo meir overkomeleg å sjå på, men er det ein bra ting eigentleg? Sjølv om det er fin framdrift, karakterane er likande, så kjenner eg meg ein smule likesæl. Det kan vel ikkje vera bra.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, program­skapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.