Drama

Regi: Paul Morrison

Et streif av kjærlighet
(Orig. tittel: 23 Walks)

Med: Dave Johns, Alison
Steadman
Kinofilm

Dei er begge godt vaksne, bur åleine og har kvar sin hund dei går tur med i same park. Av og til skal det ikkje meir til. Men det tek si tid før Dave (Johns) får Fern (Steadman) på talefot.

Gamle hundar

Det er mykje fint å seia om at ein tek moden kjærleik på alvor på film. Det er ikkje eit område som generelt vert satsa på i filmbransjen. Legg du godviljen til, så skjønar du at ein stor del av publikum ramlar av lasset når filmen handlar om at to menneske på rundt sytti skal gå rundt i ein park med dei firbeinte venene sine og snakka om barnebarn og hofteproblem, og du berre veit at det kjem ei klein kyssescene på eit eller anna tidspunkt.

Ikkje fordi det er så kleint at gamle folk kliner, men dei skal understreka så sterkt kor rustne dei er, kor lenge det er sidan sist, unnskylda seg for at dei ikkje er unge lenger. Kanskje ein må vera såpass opp i åra for å skjøna at det er så ufatteleg at ein har vorte gamal?

Sosialt

Både Steadman og Johns er kjende frå filmar av sosialrealismemeistrane Mike Leigh og Ken Loach, og det samfunnskritiske får sin plass også i Et streif av kjærlighet. Å klara seg åleine på minstepensjon, å risikera å mista heimen som er eigd av kommunen, og dermed mista nettverk og dermed verta einsam – det er synd at filmen tyr til «to må ein vera»-mottoet, som på ingen måte alltid er ei mogleg løysing.

Men så er ikkje dette ein Mike Leigh-film, heller ein slags solnedgangsfilm der himmelen kanskje ikkje er heilt skyfri, men det høljar iallfall ikkje ned.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.