Kjedeleg
Kva ord er eigentleg meir dekkande for ein pynteleg, søvndyssande, uoriginal film?
Colin Firth og Stanley Tucci spelar høvesvis Sam og Tusker som reiser attende til gamle tomter.
Foto: Norsk Filmdistribusjon
Drama
Regi: Harry Macqueen
Supernova
Med: Colin Firth, Stanley Tucci
Kinofilm
Sam (Firth) og Tusker (Tucci) reiser på den britiske landevegen i bubilen og oppsøkjer stader dei var på i starten av det lange forholdet sitt. Men noko er svært endra: Tusker er i ferd med å utvikla demens.
Alderdommen
Det har ikkje skorta på filmar som tek for seg alderdom og demens dei siste par åra, noko som heldigvis betyr at tema som mange tidlegare skydde av frykt for at publikum ikkje var interessert, no er nærast for moteriktig å rekna.
Tenk berre The Father (2020) med Anthony Hopkins i rolla som demensramma, ei rolle han fekk ein velfortent Oscar for. Eller fjorårsfavoritten min, Oss to, om to franske kvinner og det skjulte forholdet deira, og kva som skjer når den eine vert ramma av slag.
Ingen har vondt av å tenka gjennom desse tinga, og som dei nemnde titlane viser: Det kan verta filmkunst av det attpåtil. Faren er jo at dess fleire tematisk like filmar ein ser, dess meir må det til for at ein føler at noko nytt vert tilført. Og der har du Supernova – som eit halvengasjert forsøk på å framkalla kjensler, mens resultatet er at eg blir meir døsig enn rørt.
Pensøvnig
Dei er eit vakkert par, Sam og Tusker, eit vellukka par: Sam er på veg til ein pianokonsert han skal halda, og Tusker jobbar for å følgja opp karrieren som renommert forfattar. Det blir noko ekstra klamt med at desse to kulturelitistane skal følgjast i si smerte, som om det skal gjera det ekstra tragisk at demens kan ramma også dei aller mest privilegerte.
Så kvifor lét eg meg til samanlikning riva sånn med då eg såg Iris (2001), om den briljante forfattaren Iris Murdoch og kampen hennar mot Alzheimers sjukdom? Hovudforskjellen er kan henda at historia om Iris er sann, men mest av alt at ho er så rå og upynta.
Alt i Supernova ser reint, varmt og delikat ut, som ein katalog for Home & Cottage, og omtrent like føreseieleg. Når det i tillegg er dandert med førande, forførande musikk som ikkje gjer utslag på kjensleregisteret, er det vanskeleg å ikkje duppa av innimellom.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Harry Macqueen
Supernova
Med: Colin Firth, Stanley Tucci
Kinofilm
Sam (Firth) og Tusker (Tucci) reiser på den britiske landevegen i bubilen og oppsøkjer stader dei var på i starten av det lange forholdet sitt. Men noko er svært endra: Tusker er i ferd med å utvikla demens.
Alderdommen
Det har ikkje skorta på filmar som tek for seg alderdom og demens dei siste par åra, noko som heldigvis betyr at tema som mange tidlegare skydde av frykt for at publikum ikkje var interessert, no er nærast for moteriktig å rekna.
Tenk berre The Father (2020) med Anthony Hopkins i rolla som demensramma, ei rolle han fekk ein velfortent Oscar for. Eller fjorårsfavoritten min, Oss to, om to franske kvinner og det skjulte forholdet deira, og kva som skjer når den eine vert ramma av slag.
Ingen har vondt av å tenka gjennom desse tinga, og som dei nemnde titlane viser: Det kan verta filmkunst av det attpåtil. Faren er jo at dess fleire tematisk like filmar ein ser, dess meir må det til for at ein føler at noko nytt vert tilført. Og der har du Supernova – som eit halvengasjert forsøk på å framkalla kjensler, mens resultatet er at eg blir meir døsig enn rørt.
Pensøvnig
Dei er eit vakkert par, Sam og Tusker, eit vellukka par: Sam er på veg til ein pianokonsert han skal halda, og Tusker jobbar for å følgja opp karrieren som renommert forfattar. Det blir noko ekstra klamt med at desse to kulturelitistane skal følgjast i si smerte, som om det skal gjera det ekstra tragisk at demens kan ramma også dei aller mest privilegerte.
Så kvifor lét eg meg til samanlikning riva sånn med då eg såg Iris (2001), om den briljante forfattaren Iris Murdoch og kampen hennar mot Alzheimers sjukdom? Hovudforskjellen er kan henda at historia om Iris er sann, men mest av alt at ho er så rå og upynta.
Alt i Supernova ser reint, varmt og delikat ut, som ein katalog for Home & Cottage, og omtrent like føreseieleg. Når det i tillegg er dandert med førande, forførande musikk som ikkje gjer utslag på kjensleregisteret, er det vanskeleg å ikkje duppa av innimellom.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Alt i Supernova ser reint, varmt og delikat ut, som ein katalog for Home & Cottage, og omtrent like føreseieleg.
Brit Aksnes
Fleire artiklar
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.
President Joe Biden og visepresident Kamala Harris i august 2023. Den økonomiske politikken deira bidrog til å få ned arbeidsløysa, men inflasjonen som tok av i 2022, gjorde større inntrykk.
Foto: Evan Vucci / AP / NTB
Harris blir heimsøkt av inflasjonen
Kanskje vart presidentvalet i USA 2024 avgjort ved bensinpumpene og i matbutikkane.
Noreg er på tredjeplass i kokainbruk i Europa.
Foto: Beate Oma Dahle / NTB
– Meiningslaust å straffe sjuke
Ronny Rene Raveen, tidlegare politimann og rusmisbrukar, vil ha avkriminalisering av rusmisbrukarar og unge opp til 25 år.
«Moren» utanfor Munchmuseet.
Foto: Heiko Junge / NTB
«Kva slags motiv hadde Emin for å støype ein salbar skulptur i bronse i tre utgåver under konkurransen?»
Hans Rotmo var ein flåkjefta rabulist og provokatør, skriv Audun Skjervøy.
Hans Rotmo (1948–2024)
«Det er eit før og eit etter Vømmøl Spellmannslag.»