Drama

Regi: Claire Denis

Jeg elsker også deg (Orig. tittel: Avec amour et acharnement)

Med: Juliette Binoche, Vincent Lindon, Gregoire Colin
Kinofilm

I ei lita leilegheit bur Sara (Binoche) og Jean (Lindon). Den kvardagslege tralten verkar harmonisk og kjærleg, heilt til ekskjærasten til Sara, Francois (Colin) vil ha eit jobbsamarbeid med Jean, som slit med å få jobb etter å ha sete i fengsel. Sara på si side slit med å få kontroll på kjenslene sine.

Denis og Binoche

Eg skal ikkje skryta på meg å ha sett på langt nær alle filmane til regissør Claire Denis, men det var éin film ein ikkje kunne gå glipp av i 1999, og det var Beau travail, eit sterkt Rambo-aktig drama om korleis ein tidlegare framandlegionsoldat takla kvardagen etter å ha vore general i Djibouti.

Forventningane om at Denis skal toppa denne prestasjonen med noko tilsvarande vektig, originalt og samfunnskritisk, sit framleis i. Vel, det blir ikkje med Jeg elsker også deg at ho overgår seg sjølv. I staden verkar han tematisk nesten som ein oppfølgjar til den siste filmen eg såg av henne, Let the sun shine in (2017), der Juliette Binoche spelar ei kvinne som er frustrert over kjærleikslivet sitt. Den rolla har ho tolka ørten gongar før, men heldigvis kjem det med ein vri.

Einkantdrama

Filmen er ikkje blotta for samfunnsengasjement, men mest vigd intervju som Sara gjer i radioprogrammet sitt, og dermed verkar det noko lausrive og overflatisk. Det som betyr noko, er kjærleik og spenning, forsterka av eit leiande lydspor. Det vil seia, musikken villeiar meir enn understrekar handlinga, om det er komponistkrediterte Tindersticks’ feil, skal eg ikkje seia.

Styrken i Jeg elsker også deg er korleis sjåaren stadig får ny informasjon. Den sakte opprullinga av fortid gjev næring til grubling, og sjølv om ein ikkje frå svar på alt, får ein nok til å skjøna at nokon ikkje har heilt styr på det indre livet sitt, mens andre òg slit med det ytre livet.

Det kan kallast eit trekantdrama, men eigentleg er det Sara og Jean alt dreiar seg om, og aller mest Sara. «Mon amouuuur, mon amouuur», sakte film og kviskring til spegelen – til tider kjennest det så «fransk» at eg får lyst på ein fersk bagett til å delja sunn fornuft inn i hovudet på alle dei tre hovudpersonane med.

Sjølv om eg lèt meg fascinera av dei mange psykiske laga og er nysgjerrig på personane, kjennest filmen noko uforløyst og konvensjonell når det kjem til stykket.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.