Drama

Regi: Tran Anh Hùng

Pot-au-feu – Veien til hjertet (Orig.tit.: La passion de Dodin Bouffant)

Med: Benoît Magimel, Juliette Binoche, Galatéa Bellugi
Kinofilm

Den kulinariske klassen

Maten ser så bra ut at romantikk berre forstyrrar.

Dodin (Magimel) blir kalla kokkekunstens Napoleon i 1885. Over grytene er det Eugénie (Binoche) som sveittar mest saman med assistenten Violette (Bellugi). Dodin går rundt og luktar.

Når maten er klar, har han fire andre menn frå fransk overklasse til bords. Dei fem nyt makelaus mat og drikke medan dei deler meiningar, historier og fjonge sitat. Berre éin ting manglar for Dodin: at kokka òg blir kona.

Mat i stilen

Vietnamesiske Tran Anh Hùng kom til Frankrike som tolvåring i 1975. Dei tre første filmane hans var stilistisk glitrande filmar frå fødelandet. Debuten Duften av grønn papaya om morgenen frå 1993 vitna om ein matnerd som datt i gryta som barn. Cyclo (1995) og Når solen står som høyest (2000) styrkte biletet av ein særeigen og kompromisslaus regissør. Sidan forsvann han litt frå fronten av filmkunsten, sjølv om filmatiseringa av Norwegian Wood (2010) er grei. Pot-au-feu – Veien til hjertet er ein revansje der han er tilbake på kjøkkenet.

Heldigvis lyg tittelen litt. Narrativet er minimalt. Romansen tek lite rom. Eugénie vil helst ha respekt for kulinarisk kvalitet. Skildringa av kunsten og arbeidet det er å lage spektakulært god mat, står støtt i sentrum. Kamera svingar rundt mellom jerngryter, tresleiver og fyring med kol.

Eg lèt meg rive med av lys, fargar og lyd med fresing frå pannene og topp råvarer i rørsle. Vi slepp jamvel overdriven sterk fargekorrigering. Filmen er milevis frå matprogram på fjernsyn med intense forteljarar. Det er lite mas, bortsett frå litt for snakkesalige gjester. Substansen ligg i stilen.

Smakssak

Ein unner Eugénie å sitje i glødande gul kjole mellom stearinlys og nyte maten. Juliette Binoche solar seg i glansen av blikket frå det uvanlege kameratalentet Jonathan Ricquebourg. Juliette Binoche fortener lyset. Benoît Magimel er god i rolla som Dodin, men ikkje på nivået han viste i Pacifiction av Albert Serra i forfjor. Magimel har sans for estetisk skarpe regissørar.

Ein ven sa ein gong at ein kan seie mykje om overklassen, men dei set pris på god mat. Dei sparar ikkje på noko, den franske eliten. Kjøtgryte frå Burgund, piggvar, kalkun, trøflar, kalvekarré og omelette norvégienne. Ei flaske champagne som låg femti år på botnen av havet. Men balanse og heilskap tel tungt i hyllinga av det franske kjøkkenet.

Dramatikk rundt eit festmåltid for prinsen av Eurasia er eit sidespor. Tran Anh Hùng har alltid gjeve romantikk plass i filmane sine, men eg hadde helst sett ein meir reinskoren film her som luka det ut. Filmen kunne klokka inn på litt over nitti minutt rein matglede. Uansett, den gamle favoritten viser rikeleg klasse og smak i ein film der radikal kjærleik til film- og kokkekunsten skin sterkare enn trongen til trauste romansar.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.