Film
Ikkje utan døtrene mine
Du skal tola ein del store dosar sentimentalitet og klisjear for å kosa deg med Herself.
Småbarnsmora Sandra (Clare Dunne) må gå frå den valdelege ektemannen og klare seg sjølv.
Foto: Another World Entertainment
Når småbarnsmora Sandra (Dunne) må inn i sosialvesenet for å koma seg unna den valdelege mannen, tek ho saka i eigne hender for å fiksa seg ein plass å bu, men det skjer ikkje utan kamp. Så kjem hjelp frå uventa hald.
Hennar kamp
Det er noko Roddy Doyle-sk over Herself, slår det meg – historieforteljing over same lest som The Commitments (1987), The Snapper (1990) og The Van (1991), med hardtarbeidande, fattige slitarar som gjer det dei kan for å halda seg og familien oppe.
Så er det rimeleg trist å tenkja at denne typen evigvarande katolske arbeidarklasseproblematikk går igjen og igjen fordi irane nok slit med desse sosiale problema på ein heilt annan måte enn andre vesteuropeiske land. Det er berre at når det kjem på film, så kan det vippa over i sentimentalisme, og det gjer det titt og ofte både i Doyle-filmatiseringane og i Herself.
Alt frå starten er det for mykje stakkars ditt og stakkars datt, slik at når Sandra tek tak og vil til med sjølvbygging, er det så kraftig understreka at det er mot alle odds, at ein berre veit det må gå bra til slutt.
Varm realisme
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
