Ikkje utan døtrene mine
Du skal tola ein del store dosar sentimentalitet og klisjear for å kosa deg med Herself.
Småbarnsmora Sandra (Clare Dunne) må gå frå den valdelege ektemannen og klare seg sjølv.
Foto: Another World Entertainment
Drama
Regi: Phyllida Lloyd
Herself
Med: Clare Dunne, Harriet Walter, Ian Lloyd Anderson
Kinofilm
Når småbarnsmora Sandra (Dunne) må inn i sosialvesenet for å koma seg unna den valdelege mannen, tek ho saka i eigne hender for å fiksa seg ein plass å bu, men det skjer ikkje utan kamp. Så kjem hjelp frå uventa hald.
Hennar kamp
Det er noko Roddy Doyle-sk over Herself, slår det meg – historieforteljing over same lest som The Commitments (1987), The Snapper (1990) og The Van (1991), med hardtarbeidande, fattige slitarar som gjer det dei kan for å halda seg og familien oppe.
Så er det rimeleg trist å tenkja at denne typen evigvarande katolske arbeidarklasseproblematikk går igjen og igjen fordi irane nok slit med desse sosiale problema på ein heilt annan måte enn andre vesteuropeiske land. Det er berre at når det kjem på film, så kan det vippa over i sentimentalisme, og det gjer det titt og ofte både i Doyle-filmatiseringane og i Herself.
Alt frå starten er det for mykje stakkars ditt og stakkars datt, slik at når Sandra tek tak og vil til med sjølvbygging, er det så kraftig understreka at det er mot alle odds, at ein berre veit det må gå bra til slutt.
Varm realisme
Doyle-samanlikninga er heller ikkje til regissør Phyllida Lloyds fordel når persongalleriet er for påklistra i Herself, for konstruerte i den velmeinande blandinga av nytenkjande, progressive hippiar, trauste, solide arbeidskarar og i midten ei storøygd, sårbar, men veldig tøff kvinne som gjer alt i si makt fordi ho fyrst og fremst er mor.
Eg veit ikkje, eg får berre litt for kraftige vekebladassosiasjonar à la Ikke uten min datter. Slik sett kan denne filmmeldinga fungera for dei som elskar den type historier, for det er heilt på plass etter oppskrifta. Det er ein varm film, med skjønne ungar, prektige «jordas salt»-karakterar og ei streng, bisk dame med pengar som viser seg å ha eit hjarte av gull.
Så nokon krass sosialrealisme i den britiske tradisjonen til regissørar som Ken Loach eller Mike Leigh treng du verken forventa deg eller bekymra deg for, alt etter kva du skulle føretrekkja.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Phyllida Lloyd
Herself
Med: Clare Dunne, Harriet Walter, Ian Lloyd Anderson
Kinofilm
Når småbarnsmora Sandra (Dunne) må inn i sosialvesenet for å koma seg unna den valdelege mannen, tek ho saka i eigne hender for å fiksa seg ein plass å bu, men det skjer ikkje utan kamp. Så kjem hjelp frå uventa hald.
Hennar kamp
Det er noko Roddy Doyle-sk over Herself, slår det meg – historieforteljing over same lest som The Commitments (1987), The Snapper (1990) og The Van (1991), med hardtarbeidande, fattige slitarar som gjer det dei kan for å halda seg og familien oppe.
Så er det rimeleg trist å tenkja at denne typen evigvarande katolske arbeidarklasseproblematikk går igjen og igjen fordi irane nok slit med desse sosiale problema på ein heilt annan måte enn andre vesteuropeiske land. Det er berre at når det kjem på film, så kan det vippa over i sentimentalisme, og det gjer det titt og ofte både i Doyle-filmatiseringane og i Herself.
Alt frå starten er det for mykje stakkars ditt og stakkars datt, slik at når Sandra tek tak og vil til med sjølvbygging, er det så kraftig understreka at det er mot alle odds, at ein berre veit det må gå bra til slutt.
Varm realisme
Doyle-samanlikninga er heller ikkje til regissør Phyllida Lloyds fordel når persongalleriet er for påklistra i Herself, for konstruerte i den velmeinande blandinga av nytenkjande, progressive hippiar, trauste, solide arbeidskarar og i midten ei storøygd, sårbar, men veldig tøff kvinne som gjer alt i si makt fordi ho fyrst og fremst er mor.
Eg veit ikkje, eg får berre litt for kraftige vekebladassosiasjonar à la Ikke uten min datter. Slik sett kan denne filmmeldinga fungera for dei som elskar den type historier, for det er heilt på plass etter oppskrifta. Det er ein varm film, med skjønne ungar, prektige «jordas salt»-karakterar og ei streng, bisk dame med pengar som viser seg å ha eit hjarte av gull.
Så nokon krass sosialrealisme i den britiske tradisjonen til regissørar som Ken Loach eller Mike Leigh treng du verken forventa deg eller bekymra deg for, alt etter kva du skulle føretrekkja.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Kina fyrer på alle sylindrane: Ingen bygger ut så mykje kolkraft som kinesarane gjer. Biletet viser eit kolkraftverk i Dingzhou i Hebei-provinsen.
Foto: Ng Han Guan / AP / NTB
Ein straum av problem
Straumforbruket i verda aukar framleis raskare enn fornybar kraftproduksjon. Kolkraftverk skal varme kloden i mange år enno.
Line Eldring har leidd utvalet som tilrår at Noreg både bør vidareføre og utvide samarbeidet med EU på nye område framover. Ho la nyleg fram utgreiinga «Norge og EØS: Utviklinger og erfaringer» for utanriksminister Espen Barth Eide.
Foto: Terje Pedersen / NTB
Veksande fjernstyre
Tilknytinga vår til EU veks og veks, både gjennom EØS-avtalen og utanfor, ifølgje ei ny utgreiing. Og det er få som kjenner heilskapen.
Ludmila Shabelnyk syner bilete av sonen Ivan i landsbyen Kapitolivka ved Izium i Ukraina, 25. september 2022. Russiske okkupasjonsstyrkar mishandla Ivan grovt før dei drap han. Landsbyen vart seinare gjenerobra av ukrainske styrkar.
Foto: Evgeniy Maloletka / AP / NTB
Overgrep som skakar folkeretten
Okkupasjonsmakta Russland viser ingen respekt for konvensjonen som skal verne sivile i krig.
Nicolas Leirtrø, Øyvind Leite og Amund Storløkken Åse utgjer trioen med namnet I Like to Sleep.
Foto: Sigrid Erdal
Spanande klangunivers
I Like to Sleep har laga ei mangfaldig plate.
Isbilar er ikkje noko nytt, men heller ikkje nokon garanti for kvalitet.
Foto via Wikimedia Commons
Isbilen spelar høgt, men taper på kvalitet.
Kor mykje vatn er det eigentleg mogleg å ha i ein iskrem og framleis få han til å likne ein fløyteis?
Papiravisa