Ikkje utan døtrene mine
Du skal tola ein del store dosar sentimentalitet og klisjear for å kosa deg med Herself.
Småbarnsmora Sandra (Clare Dunne) må gå frå den valdelege ektemannen og klare seg sjølv.
Foto: Another World Entertainment
Drama
Regi: Phyllida Lloyd
Herself
Med: Clare Dunne, Harriet Walter, Ian Lloyd Anderson
Kinofilm
Når småbarnsmora Sandra (Dunne) må inn i sosialvesenet for å koma seg unna den valdelege mannen, tek ho saka i eigne hender for å fiksa seg ein plass å bu, men det skjer ikkje utan kamp. Så kjem hjelp frå uventa hald.
Hennar kamp
Det er noko Roddy Doyle-sk over Herself, slår det meg – historieforteljing over same lest som The Commitments (1987), The Snapper (1990) og The Van (1991), med hardtarbeidande, fattige slitarar som gjer det dei kan for å halda seg og familien oppe.
Så er det rimeleg trist å tenkja at denne typen evigvarande katolske arbeidarklasseproblematikk går igjen og igjen fordi irane nok slit med desse sosiale problema på ein heilt annan måte enn andre vesteuropeiske land. Det er berre at når det kjem på film, så kan det vippa over i sentimentalisme, og det gjer det titt og ofte både i Doyle-filmatiseringane og i Herself.
Alt frå starten er det for mykje stakkars ditt og stakkars datt, slik at når Sandra tek tak og vil til med sjølvbygging, er det så kraftig understreka at det er mot alle odds, at ein berre veit det må gå bra til slutt.
Varm realisme
Doyle-samanlikninga er heller ikkje til regissør Phyllida Lloyds fordel når persongalleriet er for påklistra i Herself, for konstruerte i den velmeinande blandinga av nytenkjande, progressive hippiar, trauste, solide arbeidskarar og i midten ei storøygd, sårbar, men veldig tøff kvinne som gjer alt i si makt fordi ho fyrst og fremst er mor.
Eg veit ikkje, eg får berre litt for kraftige vekebladassosiasjonar à la Ikke uten min datter. Slik sett kan denne filmmeldinga fungera for dei som elskar den type historier, for det er heilt på plass etter oppskrifta. Det er ein varm film, med skjønne ungar, prektige «jordas salt»-karakterar og ei streng, bisk dame med pengar som viser seg å ha eit hjarte av gull.
Så nokon krass sosialrealisme i den britiske tradisjonen til regissørar som Ken Loach eller Mike Leigh treng du verken forventa deg eller bekymra deg for, alt etter kva du skulle føretrekkja.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Phyllida Lloyd
Herself
Med: Clare Dunne, Harriet Walter, Ian Lloyd Anderson
Kinofilm
Når småbarnsmora Sandra (Dunne) må inn i sosialvesenet for å koma seg unna den valdelege mannen, tek ho saka i eigne hender for å fiksa seg ein plass å bu, men det skjer ikkje utan kamp. Så kjem hjelp frå uventa hald.
Hennar kamp
Det er noko Roddy Doyle-sk over Herself, slår det meg – historieforteljing over same lest som The Commitments (1987), The Snapper (1990) og The Van (1991), med hardtarbeidande, fattige slitarar som gjer det dei kan for å halda seg og familien oppe.
Så er det rimeleg trist å tenkja at denne typen evigvarande katolske arbeidarklasseproblematikk går igjen og igjen fordi irane nok slit med desse sosiale problema på ein heilt annan måte enn andre vesteuropeiske land. Det er berre at når det kjem på film, så kan det vippa over i sentimentalisme, og det gjer det titt og ofte både i Doyle-filmatiseringane og i Herself.
Alt frå starten er det for mykje stakkars ditt og stakkars datt, slik at når Sandra tek tak og vil til med sjølvbygging, er det så kraftig understreka at det er mot alle odds, at ein berre veit det må gå bra til slutt.
Varm realisme
Doyle-samanlikninga er heller ikkje til regissør Phyllida Lloyds fordel når persongalleriet er for påklistra i Herself, for konstruerte i den velmeinande blandinga av nytenkjande, progressive hippiar, trauste, solide arbeidskarar og i midten ei storøygd, sårbar, men veldig tøff kvinne som gjer alt i si makt fordi ho fyrst og fremst er mor.
Eg veit ikkje, eg får berre litt for kraftige vekebladassosiasjonar à la Ikke uten min datter. Slik sett kan denne filmmeldinga fungera for dei som elskar den type historier, for det er heilt på plass etter oppskrifta. Det er ein varm film, med skjønne ungar, prektige «jordas salt»-karakterar og ei streng, bisk dame med pengar som viser seg å ha eit hjarte av gull.
Så nokon krass sosialrealisme i den britiske tradisjonen til regissørar som Ken Loach eller Mike Leigh treng du verken forventa deg eller bekymra deg for, alt etter kva du skulle føretrekkja.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Skodespelar Svein Tindberg flettar saman eigne barndomserfaringar med 4000 år gamle forteljingar frå Bibelen.
Foto: Marcel Leliënhof
Høgaktuelle forteljingar frå Midtausten
Trur vi Bibelen er ei utdatert bok, tek vi feil. Svein Tindberg syner korleis gamle jødisk-kristne soger talar til vår eksistens no når bombene fell mellom folkeslag.
Foto: Dag Aanderaa
Pyntesjuke og luksuslov
Christian Kvart ville styre pynten, krydderet og konfekten.
Miridae, ei bladtege med oval form.
Foto: via Wikimedia Commons
Levande innsikt om døyande insekt
Ein optimistisk tone råder i ei tettpakka faktabok om dystre utsikter for insekta.
Moss–Horten-ferja er den mest trafikkerte i landet. Skjer det noko uføresett, som då dei tilsette blei tatt ut i LO-streik i fjor, veks køane på begge sider av fjorden.
Foto: Terje Bendiksby / AP / NTB
Pengegaloppen i ferjetoppen
Det står ei Norled-ferje her og ei Torghatten-ferje der – innstilte. Ferja, ein livsnerve for mange, er eigd av folk vi ikkje aner kven er, utanfor vår kontroll.
Yrka med det høgste sjukefråværet er kvinnedominerte med relasjonelt arbeid og høge emosjonelle krav, skriv Lill Sverresdatter Larsen.
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Langvarig overbelastning gir rekordhøyt sykefravær
«Vi har lenge drevet en dugnad for å holde skuta flytende.»
Papiravisa