Halvgodt og blanda
Det store mysteriet i Knives Out: Er det fugl eller er det fisk?
Forfattaren Harland Thrombley (Christopher Plummer) før han døyr og lèt etter seg ein stor formue.
Foto: Norsk Film Distribusjon
Komedie/krimdrama
Regi: Rian Johnson
Knives Out
Med: Ana de Armas, Daniel Craig, Chris Evans, Jamie Lee Curtis, Don Johnson
Då den steinrike forfattaren Harland Thrombey (Christopher Plummer) tek livet av seg, etterlèt han seg ein feit formue, eit forlagshus, rettane til alle bestseljarane sine og ein stor, grisk familie. Den som ser ut til å koma best ut av det, er den unge heimesjukepleiaren hans, Marta (de Armas). Men var det eigentleg eit sjølvmord?
Knives Out passar dårleg inn i nokon sjanger. Er det farse? Er det krim? Er det komedie? Ei gusjen blanding, spør du meg, men resultatet er betre enn frykta. Det som fyrst verkar som ein glorete Agatha Christie-pastisj, klarar heldigvis å vera finurleg på sitt eige vis. Det reddar likevel på ingen måte filmen frå farsegrepet med ufatteleg irriterande overspelte hovudroller og lystige musikk. Eg skjønar verkeleg ikkje vitsen med desse verkemidla. Og den som toppar blautkaka, er Daniel Craig. Han er usedvanleg lite morosam i rolla som morosam. Den katastrofale sørstatsdialekta, som eg i starten trur er hans forsøk på å høyrast fransk eller belgisk ut for å fortsetja Christie-leflinga, er umogleg å overhøyra. Rolla som den kløktige detektiven Benoit Blanc kunne han med fordel tolka utan å kle seg i tweed, røyka sigar loddrett og mysa med auga.
I dei siste vekene har det kome fleire opplagde storsatsingar, som Martin Scorseses The Irishman og Noah Baumbachs Marriage Story. Desse har gått rett forbi det store lerretet og inn i dei store TV-ane våre heime via Netflix.
Men Knives Out, ein aldeles opplagd rett-til-TV-film, den får ein den delte gleda av å kunna sjå på kino. Han skal ikkje vera lett å forstå seg på, denne populærkulturen. Like lite som kor regissør og manusforfattar Rian Johnson har klart å samla eit sånt knippe av kjendisskodespelarar til eit såpass lite kommersielt prosjekt med såpass lite kunstnarisk verdi samstundes.
Kva har nokon å vinna på denne filmen? Det skal seiast at Knives Out er underhaldande, særleg når ein ser forbi dei før nemnde overflødige komediegrepa: Plottet snur både ein og to gonger, tempoet held seg og det heile er pent filma og pent klipt. Alt som ein søndagsfilm på fjernsynet treng, men heller ikkje noko meir enn det.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Komedie/krimdrama
Regi: Rian Johnson
Knives Out
Med: Ana de Armas, Daniel Craig, Chris Evans, Jamie Lee Curtis, Don Johnson
Då den steinrike forfattaren Harland Thrombey (Christopher Plummer) tek livet av seg, etterlèt han seg ein feit formue, eit forlagshus, rettane til alle bestseljarane sine og ein stor, grisk familie. Den som ser ut til å koma best ut av det, er den unge heimesjukepleiaren hans, Marta (de Armas). Men var det eigentleg eit sjølvmord?
Knives Out passar dårleg inn i nokon sjanger. Er det farse? Er det krim? Er det komedie? Ei gusjen blanding, spør du meg, men resultatet er betre enn frykta. Det som fyrst verkar som ein glorete Agatha Christie-pastisj, klarar heldigvis å vera finurleg på sitt eige vis. Det reddar likevel på ingen måte filmen frå farsegrepet med ufatteleg irriterande overspelte hovudroller og lystige musikk. Eg skjønar verkeleg ikkje vitsen med desse verkemidla. Og den som toppar blautkaka, er Daniel Craig. Han er usedvanleg lite morosam i rolla som morosam. Den katastrofale sørstatsdialekta, som eg i starten trur er hans forsøk på å høyrast fransk eller belgisk ut for å fortsetja Christie-leflinga, er umogleg å overhøyra. Rolla som den kløktige detektiven Benoit Blanc kunne han med fordel tolka utan å kle seg i tweed, røyka sigar loddrett og mysa med auga.
I dei siste vekene har det kome fleire opplagde storsatsingar, som Martin Scorseses The Irishman og Noah Baumbachs Marriage Story. Desse har gått rett forbi det store lerretet og inn i dei store TV-ane våre heime via Netflix.
Men Knives Out, ein aldeles opplagd rett-til-TV-film, den får ein den delte gleda av å kunna sjå på kino. Han skal ikkje vera lett å forstå seg på, denne populærkulturen. Like lite som kor regissør og manusforfattar Rian Johnson har klart å samla eit sånt knippe av kjendisskodespelarar til eit såpass lite kommersielt prosjekt med såpass lite kunstnarisk verdi samstundes.
Kva har nokon å vinna på denne filmen? Det skal seiast at Knives Out er underhaldande, særleg når ein ser forbi dei før nemnde overflødige komediegrepa: Plottet snur både ein og to gonger, tempoet held seg og det heile er pent filma og pent klipt. Alt som ein søndagsfilm på fjernsynet treng, men heller ikkje noko meir enn det.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Laila Goody, Maria Ómarsdóttir Austgulen, Trond Espen Seim og John Emil Jørgenrud i nachspielet frå helvete som stykket til Edward Albee blir kalla.
Foto: Erika Hebbert
Sterkt om livsløgn og overleving
Gode skodespelarprestasjonar i intens kamp på liv og død.
Den nye statsministeren i Frankrike, Michel Barnier, blir klappa inn av den utgåande, Gabriel Attal, i ein seremoni på Hôtel Matignon i Paris 5. september.
Foto: Stephane De Sakutin / Reuters / NTB
Ny statsminister med gjeld, utan budsjett
No lyt alt skje raskt i fransk politikk for å avverje nye kriser.
Justis- og beredskapsminister Emilie Enger Mehl på veg til pressetreffet om motarbeiding av kriminalitet. Også statsminister Jonas Gahr Støre og finansminister Trygve Slagsvold Vedum deltok.
Foto: Thomas Fure / NTB
– No ser me effekten av færre politifolk
Det er mykje regjeringa kunne gjort som dei ikkje har gjort. Me er ikkje imponerte, seier Helge André Njåstad (FrP).
Den oppdaterte boka om rettens ironi er ei samling av tekstar frå Rune Slagstad gjennom førti år.
Foto: André Johansen / Pax Forlag
Jussen som styringsverktøy
Rettens ironi, no i fjerde og utvida utgåve, har for lengst blitt ein klassikar i norsk idé- og rettshistorie.
Finn Olstad har doktorgrad i historie og er tidlegare professor ved Seksjon for kultur og samfunn ved Noregs idrettshøgskule.
Foto: Edvard Thorup
Det nye klassesamfunnet
Finn Olstads nye bok er eit lettlese innspel til ei sårt tiltrengd innsikt i skilnaden mellom fakta og ideologi.
Papiravisa