Drama

Regi: Johanna Pyykkö

Min fantastiske
fremmede

Med: Camilla Godø Krohn, Radoslav Vladimirov, Laila Goody
Kinofilm

Knallgod dårleg idé

Johanna Pyykkö har teke eit høgst vellukka steg frå kort til lang.

Attenårige Ebba (Krohn) jobbar som vaskehjelp og bur i kjellaren til eit velståande par utanfor Oslo. Utanfor hamneområdet etter jobb finn ho ein forslått mann (Vladimirov) liggande på fortauet. Har har tydeleg mista hukommelsen. Kva er betre enn å ta han med seg heim og lata som han er kjærasten hennar?

Stakkar

Alt frå fyrste scene etablerer Ebba seg som kjipt misunneleg, der ho knabbar småsaker frå ei bursdagsfeiring i ein av kontorbygningane ho vaskar i. Det fortset opp i villaen som ho no skal passa på for sommaren, der ho ser bort mot ungdommane som har heimefest hos naboen – ei klam misunning som dei fleste kan ha kjent på, men som er så utiltalande observert at ingen vil vedkjenna seg det.

Ebba kjem frå fattigare kår sjølv, med oppvekst i blokk, hardtarbeidande mor og ei syster med Downs som ho ofte må ta seg av, utvilsamt eit slags klasseskilje frå nabolaget ho no bur i og gjerne vil høyra til.

Her må det nemnast at filmen er ei slags fortsetjing av kortfilmen Min søster danser (2020), utan at han er noko anna enn bakteppet og karakterane. For det er ingenting kortfilm-dregen-ut-til-langfilm-aktig over Min fantastiske fremmede, berre så det er klart.  

«Av alle ting får eg assosiasjonar til åttitalsklassikaren Jakten på Susan.»

Oslo-syndromet

Av alle ting får eg assosiasjonar til åttitalsklassikaren Jakten på Susan (1985). Rosanna Arquette blir forveksla med Madonna, eit fall gjer at ho mistar hukommelsen og søt musikk oppstår mellom ho og Aidan Quinn. Bland denne med ein dæsj Stephen King og Misery (1990), så har du, vel, eigentleg på ingen måtar Min fantastiske fremmede, men det er unekteleg ein guffen undertone og eit underhaldningsaspekt som tangerer begge dei nemnde filmane.

Samtidig er den norske sommarkjensla sterkt til stades, og Oslo ser ut som ei einaste lang sommarnatt gjennom den dyktige fotografen til Pyykkö, Torbjørn Sundal Holen, så stemninga kjennest liksom lett trass i den absurde dosen stockholmssyndrom på toppen av det heile.

Idefix

Svenskfødde, finskætta, norskbusette Pyykkö debuterer som langfilmregissør og har sjølv skrive manus (saman med Jørgen Færøy Flasnes). For eit oppkome av fikse idear! Eg diggar alt som kjem ramlande, uventa og fullstendig uføreseieleg, eit lastebillass av innfall. Av og til skjer det så snåle ting at eg lurar på om det er meininga at det skal vera eit av dei mange innbilte scenarioa som kjem og går, for så å gå over i ei ny retning som gjer at eg igjen klør meg i hovudet mens eg kosar meg, kneggar og sit med open munn om ein annan.

Pyykkö er også klippar, og kortfilmen hennar Manila Lover (2019) er original, stram og med ein herleg driv. På Min fantastiske fremmede har ho fleire med seg på klipp, noko eg skulle ynskja resulterte i endå strammare resultat enn no. Som kanskje blir som å seia at eg gjerne ville hatt ein mindre porsjon, men med alle ingrediensane. Eg har uansett store forventningar til Joanna Pyykkös neste film.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er skribent, program­skapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.