Science fiction / komedie

Regi: The Daniels (Daniel Kwan og Daniel Scheinert)

Everything Everywhere All At Once

Med: Michelle Yeoh, Ke Huy Quan, Stephanie Hsu, Jamie Lee Curtis
Kinofilm

Kinesiske Evelyn (Yeoh) og Waymond (Quan) driv eit vaskeri ein stad i USA, og slit litt med å skjøna seg på dragnaden dottera (Hsu) har mot Vesten, og på vestleg rekneskapsføring. Då dei skal inn på skattekontoret til eit avgjerande møte, kjem det fram at ingenting er som det skal vera, verken på papiret eller i galaksen.

Galen akse

Den tidlegare samarbeidsfilmen til regissørparet The Daniels, Swiss Army Man (2016), var så sprø og barnsleg og langt frå mine føretrekte jordnære samtidsdrama at det var med eit par klare fordommar eg sette meg i kinosalen for å sjå den nyaste affæren deira.

Eg kan vanskeleg skildra kva for berg-og-dal-bane-tur av ein film dette er utan å bruka flosklar som berg-og-dal-bane-tur. Her skjer så mykje, og ein blir kasta frå side til side og må halda seg godt fast i svingane. Eg fell av innimellom, men utan at det gjer så mykje – det er berre å klatra om bord igjen og nyta turen.

Filmar av ein sånn effektmessig kvalitet kjem sjeldan, anna enn frå Marvel-kontoret, der det blir pumpa ut oppfølgjarar og spin-offs raskare enn du klarar seia «nok-ein-halvhjarta-superhelt-film». Everything Everywhere All At Once verkar så hjartevarmande heilhjarta oppi galskapen, noko som tilfører ein ekstra dimensjon (tilsikta dobbelbotn), og som til liks med den før nemnde Swiss Army Man reddar filmane frå å klappa saman i finessar og kløktig klypp.

Raccacoonie!

Michelle Yeoh er formidabel i rolla som Evelyn, like formidabel som i den mest kjende rolla si i martial arts-suksessen Snikende tiger, skjult drage (2000). Ho meistrar både komedieformatet og sterk heltinne-formatet til fingerspissane. Eg må òg ta hatten av for Jamie Lee Curtis, som gjev alt som rekneskapsførar og galen skurk på same tid.

I det heile teke glitrar det frå skodespelar til skodespelar så det er ein fest. Heile Everything Everywhere All At Once er ein fest, om nokon skulle vera i tvil. Ikkje nødvendigvis ein fest med dei store, interessante samtalane, men med så mykje fart og moro at ein ser tilbake og tenkjer at ein har vore på ein av dei kulaste festane på lenge.

Sjå der, nok ein metafor – ein bør kanskje vera på vakt når det blir brukt mykje tivoli- og festsamanlikningar, men dette er så kjekt å sjå på at det får våga seg. Eg seier berre: raccacoonie!

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.