Drama

Regi: Viggo Mortensen

Falling

Med: Viggo Mortensen, Lance Henriksen, Sverrir Gudnason
Kinofilm

Far (Henriksen) og son (Mortensen) slit når far Willis kjem på besøk. John bur saman med ektemannen og ei dotter, og tilbakeblikka på barndomen viser eit mildt sagt dårleg forhold allereie frå starten. Det vert ikkje betre av at Willis er sjuk, tutlete og endå gretnare på sine gamle dagar.

Kjeften

Dei er så pene, alle menneska i Falling. Det lurvete, gamle gardshuset i barndomsheimen ser ut som ein draum, huset i California er heimekoseleg og innbydande. Heile filmen har eit herleg, varmt filter over seg, noko som tek brodden av mykje av ubehaget. For trass i all ytre venleik, så er det ikkje mange varme glimta mellom far og son.

Det er vanskeleg å oppdaga teikn til forsonande trekk ved Willis, det verkar nesten i overkant. Men gode Lance Henriksen er eit strålande val av hovudrolleinnehavar. Eit meir kjent fjes ville kan henda ha vippa prestasjonen over i prøver-for-hardt-kategorien, medan denne meritterte, mindre profilerte skodespelaren gjev Willis truverdig tyngde som intenst lite likande.

Orda og vendingane han lirer av seg, viser eit langt liv av kyniske betraktningar som i stor grad har fått stå uimotsagt. Som sjåar får ein lyst å gryla «hald kjeft, din forbanna gamle idiot», medan John og systera Sarah har lært seg gjennom ein lang, seig barndom at å gje beskjed straffar seg.

Ettertankar

Viggo Mortensens debut som manusforfattar og regissør må kallast meir enn godkjend. Han slår kanskje ikkje inn dei mest stengde dørene med Falling, men tek for seg universelle, evigaktuelle tema. Det er likevel ikkje sjølvsagt at ein såpass kjend skodespelar tek på seg eit drama av denne sorten.

Innestengde kjensler og utestengde frustrasjonar kjempar stadig om plassen. Den patetiske sentimentaliteten som me alle kan vera freista til å degga for, vert grundig påpeikt. Men kan ein unngå han, når alderen kjem og tullar det til i topploket?

Kva bodskapen til sjuande og sist er, lyt vera opptil kvar og ein. Det er mykje å tenkja over i etterkant, men den varmen som John heldigvis har klart å byggja med sin eigen familie, gjev håp om at ein ikkje alltid treng frykta at eplet fell nær stamma.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.