Drama

Regissør: Levan Akin

I morgen danser vi (Orig.tittel: And Then We Danced)

Med: Levan Gelbakhiani, Bachi Valishvili, Ana Jakashvili

I den georgiske hovudstaden Tbilisi har venegjengen vore del av dansemiljøet sidan dei var små. Det heile vert hakket meir alvorleg for Merab (Gelbakhiani) då han vert teken ut til å stille på audition for ein plass på det nasjonale dansekompaniet. Det same gjer nykomaren Irakli (Valishvili). Utover å vera konkurrentar om den gjæve plassen fattar dei interesse for kvarandre på andre måtar også.

Sveorgisk

Regissør Levan Akin er oppvaksen i Sverige, men kjenner godt anane sine i Georgia. Dei overfylte, fargerike Tbilisi-leilegheitene er eit nydeleg bakteppe – byen har ein varme som kjem gjennom, sjølv kor nedsarva og slite alt er. I midten står ein hovudperson som er nærast umogleg å ikkje lika. Og han har ein konkurrent det er nærast umogleg å ikkje skjøna at han blir tiltrekt av.

Georgia er på mange måtar moderne, men homofrigjering driv dei ikkje med i stor skala. Slik er det heller ikkje mange førebilete for Merab, så berre tanken verkar fyrst framand for han. Og om du trudde georgiske dansarar er som vestlege ballettdansarar, så er dei det i alt anna enn kultur. Dette er mannemenn, dansing har høg maskulin status. Paradoksa står på rad for vestlege auge, men så er ikkje verda skapt av Vesten heller, og så får heller ironien vera at ein svenske har laga filmen.

Nyansane

Det heitaste reisemålet for vestlege turistar dei siste åra har vore nettopp Georgia. Landet har ei rik kulturhistorie, knallgod mat, vakker arkitektur og natur, og det til ein særs billig penge for oss privilegerte. Georgia har høg arbeidsløyse og lite velferdssystem, noko som gjer at turismen er viktigare enn nokosinne. Og som gjer at unge menneske er langt meir interesserte i å leva av kulturen, som gjennom tradisjonsdans og folkemusikk, enn dei treng vera her til lands.

Gode tradisjonar går ofte hand i hand med forstokka tankemønster, noko som viser seg når det konvensjonelle vert sett på prøve. Dermed skulle du fort tru det var duka for ei tragisk historie om motgang, vald og identitetskrise, sidan eg nemner alt dette.

Men I morgen danser vi er akkurat så nedpå og nyansert som ein kan ynskja seg av eit sosialrealistisk drama frå ein del av verda me ikkje kjenner så godt til. Og så oppløftande at ein får lyst å sjå filmen minst éin gong til, om så berre for dei vakre menneska, byen og dansen.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.