Dramakomedie

Regi: Alexandre de La Patelliére, Mathieu Delaporte

På kanten av livet

Med: Fabrice Luchini, Patrick Bruel, Zineb Triki
Kinofilm

Då den ruskete, sjarmerande levemannen César (Bruel) må på legevakta, overtalar han den pertentlege bestekompisen Arthur (Luchini) til å låna han ID-kortet sitt. Dette medfører at det vert avdekt at «Arthur» har kreft som ikkje kan lækjast.

Fransk

I staden for at floskelfallgruvene vert unngåtte, vert dei i På kanten av livet utnytta til fulle: Her er farseelementa det som reddar filmen frå å verta for trist, og når det vert trist, kan det jo berre tilsetjast litt amour og c’est la vie for å få opp att stemninga. For ikkje å snakka om sex – det er noko me på ingen måte skal tru dei gamle, forvaksne gutungane har slutta å bry seg med.

På sitt franske vis er det heilt OK å vurdera alderen på kvinnene (ikkje over 34 år er bra), og horehus høyrer vel med når ein er på heisatur? Det er eigentleg utruleg festleg og frigjerande at desse kulturforskjellane lever så i beste velgåande at det vert reint eksotisk å tenka seg den dagen ein endeleg skal få reist til Frankrike igjen.

Overmusikalsk

Det er heldigvis mange nok overraskande vendingar og lite dveling til at eg aldri kjedar meg. Eg ler derimot ikkje slik som eg vil tru det er lagt opp til at ein skal, men tårene pressar på når filmskaparane pressar på, så enkel er eg. Dessutan er det noko ekstra rørande med filmar om venskap, dei trumfar liksom både kjærleiksforhold og familie.

Det mest forstyrrande med filmen er den ellevilt førande bruken av musikk, inkludert lange dialoglause sekvensar som berre manglar solnedgang og sakte film.

Det er i grenseland til stumfilm med tale: lystig pianomusikk når karane tøysar, og triste strykarar når den gode samtalen er i emning. Resultatet for min del blir litt comme ci, comme ça, kan du seia.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.