C’est la mort
Døden er uunngåeleg sjølv for livets glade gutar.
Arthur (Fabrice Luchini) og César (Patrick Bruel) har vore vener sidan barndommen.
Foto: Another World Entertainment
Dramakomedie
Regi: Alexandre de La Patelliére, Mathieu Delaporte
På kanten av livet
Med: Fabrice Luchini, Patrick Bruel, Zineb Triki
Kinofilm
Då den ruskete, sjarmerande levemannen César (Bruel) må på legevakta, overtalar han den pertentlege bestekompisen Arthur (Luchini) til å låna han ID-kortet sitt. Dette medfører at det vert avdekt at «Arthur» har kreft som ikkje kan lækjast.
Fransk
I staden for at floskelfallgruvene vert unngåtte, vert dei i På kanten av livet utnytta til fulle: Her er farseelementa det som reddar filmen frå å verta for trist, og når det vert trist, kan det jo berre tilsetjast litt amour og c’est la vie for å få opp att stemninga. For ikkje å snakka om sex – det er noko me på ingen måte skal tru dei gamle, forvaksne gutungane har slutta å bry seg med.
På sitt franske vis er det heilt OK å vurdera alderen på kvinnene (ikkje over 34 år er bra), og horehus høyrer vel med når ein er på heisatur? Det er eigentleg utruleg festleg og frigjerande at desse kulturforskjellane lever så i beste velgåande at det vert reint eksotisk å tenka seg den dagen ein endeleg skal få reist til Frankrike igjen.
Overmusikalsk
Det er heldigvis mange nok overraskande vendingar og lite dveling til at eg aldri kjedar meg. Eg ler derimot ikkje slik som eg vil tru det er lagt opp til at ein skal, men tårene pressar på når filmskaparane pressar på, så enkel er eg. Dessutan er det noko ekstra rørande med filmar om venskap, dei trumfar liksom både kjærleiksforhold og familie.
Det mest forstyrrande med filmen er den ellevilt førande bruken av musikk, inkludert lange dialoglause sekvensar som berre manglar solnedgang og sakte film.
Det er i grenseland til stumfilm med tale: lystig pianomusikk når karane tøysar, og triste strykarar når den gode samtalen er i emning. Resultatet for min del blir litt comme ci, comme ça, kan du seia.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Dramakomedie
Regi: Alexandre de La Patelliére, Mathieu Delaporte
På kanten av livet
Med: Fabrice Luchini, Patrick Bruel, Zineb Triki
Kinofilm
Då den ruskete, sjarmerande levemannen César (Bruel) må på legevakta, overtalar han den pertentlege bestekompisen Arthur (Luchini) til å låna han ID-kortet sitt. Dette medfører at det vert avdekt at «Arthur» har kreft som ikkje kan lækjast.
Fransk
I staden for at floskelfallgruvene vert unngåtte, vert dei i På kanten av livet utnytta til fulle: Her er farseelementa det som reddar filmen frå å verta for trist, og når det vert trist, kan det jo berre tilsetjast litt amour og c’est la vie for å få opp att stemninga. For ikkje å snakka om sex – det er noko me på ingen måte skal tru dei gamle, forvaksne gutungane har slutta å bry seg med.
På sitt franske vis er det heilt OK å vurdera alderen på kvinnene (ikkje over 34 år er bra), og horehus høyrer vel med når ein er på heisatur? Det er eigentleg utruleg festleg og frigjerande at desse kulturforskjellane lever så i beste velgåande at det vert reint eksotisk å tenka seg den dagen ein endeleg skal få reist til Frankrike igjen.
Overmusikalsk
Det er heldigvis mange nok overraskande vendingar og lite dveling til at eg aldri kjedar meg. Eg ler derimot ikkje slik som eg vil tru det er lagt opp til at ein skal, men tårene pressar på når filmskaparane pressar på, så enkel er eg. Dessutan er det noko ekstra rørande med filmar om venskap, dei trumfar liksom både kjærleiksforhold og familie.
Det mest forstyrrande med filmen er den ellevilt førande bruken av musikk, inkludert lange dialoglause sekvensar som berre manglar solnedgang og sakte film.
Det er i grenseland til stumfilm med tale: lystig pianomusikk når karane tøysar, og triste strykarar når den gode samtalen er i emning. Resultatet for min del blir litt comme ci, comme ça, kan du seia.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Erling Kittelsen er blant dei mest mangsidige av norske poetar, skriv Jan Erik Vold.
Rondanecupen på Otta er ei bridgetevling stinn av tradisjon.
Foto: Otta bridgeklubb
«Det finst bridgespelarar i kvar ein avkrok.»
Jill Stein på eit valkampmøte i Dearborn i Michigan 6. oktober. I vippestaten Michigan fryktar demokratane at Stein skal ta mange røyster frå Harris.
Foto: Rebecca Cook / Reuters / NTB
Stein kan velte lasset
Jill Stein, kandidaten til Dei grøne, er valjokeren demokratane gjerne skulle vore forutan.
Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.
Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss
Orda mellom oss
Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.
Teikning: May LInn Clement