But why?
Bent Hamer har gjort eit forsøk på å skråblikka USA gjennom utdrag frå ein roman av Lars Saabye Christensen. Trur eg.
Pål Sverre Hagen spelar Frank, som arbeider som «mellommann», han bringar bodskapen når ulukka er ute.
Foto: John Christian Rosenlund / Norsk Filmdistribusjon
Drama
Regi: Bent Hamer
The Middle Man
Med: Pål Sverre Hagen, Tuva Novotny, Paul Gross, Nina Andresen Borud
Kinofilm
I den vesle amerikanske byen Karmack døyr så mange at kommunen ser seg nøydd å tilsetja ein til å formidla dødsbodskapen. Denne jobben får Frank Farrelli (Hagen).
Hamersk
Bent Hamer er utan tvil ein av Noregs mest profilerte regissørar, mest kjend for Eggs (1995), Salmer fra kjøkkenet (2003) og O’Horten (2008). Hans sitt siste verk, The Middle Man, hadde kan henda gjeve meir meining om eg hadde lese boka til Lars Saabye Christensen, Sluk, men minst like mykje tippar eg at eg hadde tenkt: «Er dette verkeleg ein god idé?»
Sluttresultatet er i alle fall aldeles besynderleg. Eg klarar rett og slett ikkje å leva meg inn i at skodespelarane masar i veg på amerikansk med skandinavisk aksent og med namn som Blenda (Novotny) og Farrelli (Hagen). «Hey, Farrelli, get outta here!» seier slaktaren når Hagen vil kjøpa ei halv T-beinsteik for å feira at han har fått seg jobb.
Skal det vera morosamt? Eg får kjensla av at det skal vera morosamt à la Bent Hamer: stiliserte, absurde situasjonar der hovudpersonane oppfører seg totalt røyndomsfjernt i eit slags kvasiunivers. Alt kjennest uverkeleg, men meir enn på vanleg Hamersk vis, og eg reknar med det er amerikansken som gjer det.
Usikker
Det ligg også noko sterkt nostalgisk over The Middle Man. Lenge verkar det heile nesten tidlaust – både klede, bilar, bygningar og møblar kunne vore frå syttitalet eller nittitalet, og når det omsider dukkar opp ein mobiltelefon, verkar det som eit stilbrot.
Det er noko rart med ei slags degging for amerikanske nedgangstider frå norsk side, som om det skulle vera sjølvopplevd at ein slit med at industrien og jobbane er vekke, og sløkkjer sorgene sine på the local bar. Men for all del, kunsten tek seg som kjent fridomar. Og sidan det likevel er så uverkeleg, alt saman, så kvifor ikkje Pål Sverre Hagen som amerikansk arbeidarklasse? Alle snakkar jo engelsk for tida uansett, kanskje det er eit frampeik?
Det er sjeldan eg kjenner meg så forvirra etter å ha sett ein film. Det kjennest som om eg har gått glipp av eit eller anna, at det må vera noko eg ikkje forstår. Til dømes kva som var meininga med denne filmen. Og ja, det er vel ordet som dekker denne filmopplevinga for min del: meiningslaus.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Bent Hamer
The Middle Man
Med: Pål Sverre Hagen, Tuva Novotny, Paul Gross, Nina Andresen Borud
Kinofilm
I den vesle amerikanske byen Karmack døyr så mange at kommunen ser seg nøydd å tilsetja ein til å formidla dødsbodskapen. Denne jobben får Frank Farrelli (Hagen).
Hamersk
Bent Hamer er utan tvil ein av Noregs mest profilerte regissørar, mest kjend for Eggs (1995), Salmer fra kjøkkenet (2003) og O’Horten (2008). Hans sitt siste verk, The Middle Man, hadde kan henda gjeve meir meining om eg hadde lese boka til Lars Saabye Christensen, Sluk, men minst like mykje tippar eg at eg hadde tenkt: «Er dette verkeleg ein god idé?»
Sluttresultatet er i alle fall aldeles besynderleg. Eg klarar rett og slett ikkje å leva meg inn i at skodespelarane masar i veg på amerikansk med skandinavisk aksent og med namn som Blenda (Novotny) og Farrelli (Hagen). «Hey, Farrelli, get outta here!» seier slaktaren når Hagen vil kjøpa ei halv T-beinsteik for å feira at han har fått seg jobb.
Skal det vera morosamt? Eg får kjensla av at det skal vera morosamt à la Bent Hamer: stiliserte, absurde situasjonar der hovudpersonane oppfører seg totalt røyndomsfjernt i eit slags kvasiunivers. Alt kjennest uverkeleg, men meir enn på vanleg Hamersk vis, og eg reknar med det er amerikansken som gjer det.
Usikker
Det ligg også noko sterkt nostalgisk over The Middle Man. Lenge verkar det heile nesten tidlaust – både klede, bilar, bygningar og møblar kunne vore frå syttitalet eller nittitalet, og når det omsider dukkar opp ein mobiltelefon, verkar det som eit stilbrot.
Det er noko rart med ei slags degging for amerikanske nedgangstider frå norsk side, som om det skulle vera sjølvopplevd at ein slit med at industrien og jobbane er vekke, og sløkkjer sorgene sine på the local bar. Men for all del, kunsten tek seg som kjent fridomar. Og sidan det likevel er så uverkeleg, alt saman, så kvifor ikkje Pål Sverre Hagen som amerikansk arbeidarklasse? Alle snakkar jo engelsk for tida uansett, kanskje det er eit frampeik?
Det er sjeldan eg kjenner meg så forvirra etter å ha sett ein film. Det kjennest som om eg har gått glipp av eit eller anna, at det må vera noko eg ikkje forstår. Til dømes kva som var meininga med denne filmen. Og ja, det er vel ordet som dekker denne filmopplevinga for min del: meiningslaus.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Kate Winslet spelar tittelrolla i ei sann historie om den banebrytande fotografen Lee Miller, som forlét eit glamorøst liv som modell for å dokumentera andre verdskrigen.
Foto: Filmweb.no
Det andre blikket
Den formeltru filmen om fotografen Lee Miller gjev eit velkome blikk på krig og kjønn.
Tormod Haugland, frå Radøy i Hordaland, forfattardebuterte som 32-åring og har sidan gitt ut ei lang rekke romanar, noveller, dikt og dramatikk.
Foto: Helge Skodvin
Livets dropar
Hauglands fabel pendlar mellom draum og røynd.
«Moren» blir løfta på plass utanfor Munch-museet i 2022.
Foto: Heiko Junge / NTB
Hvor original er «Moren» foran Munchmuseet?
Anna Fesun, «Guds moder», gjev «magisk hjelp» til hjelpelause og medvitslause ukrainarar – mot eit verdsleg vederlag.
Krig og psyke
Det er vanskeleg å vite om den nye «sigersplanen» som president Zelenskyj nyleg varsla, er ein verkeleg sigersplan eller berre ein ny freistnad på å kurere tungsinn i det ukrainske samfunnet.
Teikning: May Linn Clement
Ikkje til stades
«Kva er det han tråkker sånn for? Tenker folk. Skal han på besøk, eller hente noko? Nei, som vanleg skal han berre opp og snu.»
Papiravisa