Drama

Regi: Bent Hamer

The Middle Man

Med: Pål Sverre Hagen, Tuva Novotny, Paul Gross, Nina Andresen Borud
Kinofilm

I den vesle amerikanske byen Karmack døyr så mange at kommunen ser seg nøydd å tilsetja ein til å formidla dødsbodskapen. Denne jobben får Frank Farrelli (Hagen).

Hamersk

Bent Hamer er utan tvil ein av Noregs mest profilerte regissørar, mest kjend for Eggs (1995), Salmer fra kjøkkenet (2003) og O’Horten (2008). Hans sitt siste verk, The Middle Man, hadde kan henda gjeve meir meining om eg hadde lese boka til Lars Saabye Christensen, Sluk, men minst like mykje tippar eg at eg hadde tenkt: «Er dette verkeleg ein god idé?»

Sluttresultatet er i alle fall aldeles besynderleg. Eg klarar rett og slett ikkje å leva meg inn i at skodespelarane masar i veg på amerikansk med skandinavisk aksent og med namn som Blenda (Novotny) og Farrelli (Hagen). «Hey, Farrelli, get outta here!» seier slaktaren når Hagen vil kjøpa ei halv T-beinsteik for å feira at han har fått seg jobb.

Skal det vera morosamt? Eg får kjensla av at det skal vera morosamt à la Bent Hamer: stiliserte, absurde situasjonar der hovudpersonane oppfører seg totalt røyndomsfjernt i eit slags kvasiunivers. Alt kjennest uverkeleg, men meir enn på vanleg Hamersk vis, og eg reknar med det er amerikansken som gjer det.

Usikker

Det ligg også noko sterkt nostalgisk over The Middle Man. Lenge verkar det heile nesten tidlaust – både klede, bilar, bygningar og møblar kunne vore frå syttitalet eller nittitalet, og når det omsider dukkar opp ein mobiltelefon, verkar det som eit stilbrot.

Det er noko rart med ei slags degging for amerikanske nedgangstider frå norsk side, som om det skulle vera sjølvopplevd at ein slit med at industrien og jobbane er vekke, og sløkkjer sorgene sine på the local bar. Men for all del, kunsten tek seg som kjent fridomar. Og sidan det likevel er så uverkeleg, alt saman, så kvifor ikkje Pål Sverre Hagen som amerikansk arbeidarklasse? Alle snakkar jo engelsk for tida uansett, kanskje det er eit frampeik?

Det er sjeldan eg kjenner meg så forvirra etter å ha sett ein film. Det kjennest som om eg har gått glipp av eit eller anna, at det må vera noko eg ikkje forstår. Til dømes kva som var meininga med denne filmen. Og ja, det er vel ordet som dekker denne filmopplevinga for min del: meiningslaus.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kultur­arbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.