TV-drama/Sitcom

Regi: Michael Patrick King,  Darren Star

And Just Like That

Med: Sarah Jessica Parker, Cynthia Nixon, Kristin Davis
HBO

Byen er framleis New York, 30-og-noko-damene er vortne 50-og-noko-damer, no er det sexlivet til ungane dei snakkar om over dei overprisa lunsjane, særleg sidan Samantha ikkje lenger er med i veninnegjengen.

PK-varianten

Eg hadde ikkje store forventningar, det skal seiast. Sjølv om eg sette overraskande stor pris på dei fyrste sesongane av den opphavlege serien Sex and the City, eller Sex og singelliv på norsk (1998–2004), så har eg styrt unna filmane og tenkt at med same folk bak kamera som framfor, og med tynnare og tynnare handling og driv, kva skulle nok ein oppfølgjar bidra med?

Ikkje berre har serien verkeleg lite å koma med, dette er så mykje, mykje verre enn eg hadde førestilt meg. Sjølv om eg var ti år yngre og dermed i tjueåra mens Carrie & co heldt på sist, hadde eg ikkje problem med å setja meg inn i og til dels ha empati med dei eldre rollefigurane. At dei var privilegerte, kvite, vakre menneske blotta for nyansar, høyrde til den tids TV-satsing (tenk Friends eller Baywatch), men det var nesten meir etande enn denne apologetiske suppa.

Krampaktig blir folk med ulike hudfargar og legningar presenterte for å gjera opp for tidlegare synder, men det vert meir pinleg enn sympatisk. Det er så himmelropande innlysande grep at det berre verkar kynisk og flautt, det verste eksempelet på tokenism, som det blir kalla. Til og med Miranda, den smarte advokaten, har sokke til eit nivå så lågt at ein skulle tru ho ikkje hadde vore utandørs sidan siste episode i 2004.

Nei takk

Alle damene ser ut som klisjéaktige sjablongar av sine tidlegare sjablongar, berre med litt gråare hår, men diskusjonane dei har kring utsjånad, er ei tynn oppsummering av kommentarfelta i kvinneforum og bringar absolutt ingenting nytt til bordet.

No har eg berre sett dei to fyrste episodane, men eg et hatten min om ikkje ei av dei (Miranda) blir lesbisk, og ei av dei (Carrie) føler seg «usynleg» på sjekkemarknaden i løpet av dei komande episodane.

Det er noko så oppstylta, unaturleg ved både dialog, handling og til og med statistar at ein nesten må legga godviljen til for å få dette til å fungera. Korleis kunne desse kule, sjølvstendige «kvinnsa» frå rundt tusenårsskiftet verta sånne gørre kjerringar? Er det dette eg skal identifisera meg med når eg går inn i femtiåra, så takka meg til nesten kva som helst anna.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.