Au au au!
Om du føler deg invitert til denne gjenforeiningsfesten, ville eg funne ein kva som helst annan fest å gå på. Denne Cosmopolitanen smakte ekkelt.
Cynthia Nixon (t.v.) som Miranda Hobbes, Sarah Jessica Parker som Carrie Bradshaw og Kristin Davis som Charlotte York er med i den nye serien. Kim Catrall som Samantha Jones er ikkje med denne gongen.
Foto: HBO MAX
TV-drama/Sitcom
Regi: Michael Patrick King, Darren Star
And Just Like That
Med: Sarah Jessica Parker, Cynthia Nixon, Kristin Davis
HBO
Byen er framleis New York, 30-og-noko-damene er vortne 50-og-noko-damer, no er det sexlivet til ungane dei snakkar om over dei overprisa lunsjane, særleg sidan Samantha ikkje lenger er med i veninnegjengen.
PK-varianten
Eg hadde ikkje store forventningar, det skal seiast. Sjølv om eg sette overraskande stor pris på dei fyrste sesongane av den opphavlege serien Sex and the City, eller Sex og singelliv på norsk (1998–2004), så har eg styrt unna filmane og tenkt at med same folk bak kamera som framfor, og med tynnare og tynnare handling og driv, kva skulle nok ein oppfølgjar bidra med?
Ikkje berre har serien verkeleg lite å koma med, dette er så mykje, mykje verre enn eg hadde førestilt meg. Sjølv om eg var ti år yngre og dermed i tjueåra mens Carrie & co heldt på sist, hadde eg ikkje problem med å setja meg inn i og til dels ha empati med dei eldre rollefigurane. At dei var privilegerte, kvite, vakre menneske blotta for nyansar, høyrde til den tids TV-satsing (tenk Friends eller Baywatch), men det var nesten meir etande enn denne apologetiske suppa.
Krampaktig blir folk med ulike hudfargar og legningar presenterte for å gjera opp for tidlegare synder, men det vert meir pinleg enn sympatisk. Det er så himmelropande innlysande grep at det berre verkar kynisk og flautt, det verste eksempelet på tokenism, som det blir kalla. Til og med Miranda, den smarte advokaten, har sokke til eit nivå så lågt at ein skulle tru ho ikkje hadde vore utandørs sidan siste episode i 2004.
Nei takk
Alle damene ser ut som klisjéaktige sjablongar av sine tidlegare sjablongar, berre med litt gråare hår, men diskusjonane dei har kring utsjånad, er ei tynn oppsummering av kommentarfelta i kvinneforum og bringar absolutt ingenting nytt til bordet.
No har eg berre sett dei to fyrste episodane, men eg et hatten min om ikkje ei av dei (Miranda) blir lesbisk, og ei av dei (Carrie) føler seg «usynleg» på sjekkemarknaden i løpet av dei komande episodane.
Det er noko så oppstylta, unaturleg ved både dialog, handling og til og med statistar at ein nesten må legga godviljen til for å få dette til å fungera. Korleis kunne desse kule, sjølvstendige «kvinnsa» frå rundt tusenårsskiftet verta sånne gørre kjerringar? Er det dette eg skal identifisera meg med når eg går inn i femtiåra, så takka meg til nesten kva som helst anna.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
TV-drama/Sitcom
Regi: Michael Patrick King, Darren Star
And Just Like That
Med: Sarah Jessica Parker, Cynthia Nixon, Kristin Davis
HBO
Byen er framleis New York, 30-og-noko-damene er vortne 50-og-noko-damer, no er det sexlivet til ungane dei snakkar om over dei overprisa lunsjane, særleg sidan Samantha ikkje lenger er med i veninnegjengen.
PK-varianten
Eg hadde ikkje store forventningar, det skal seiast. Sjølv om eg sette overraskande stor pris på dei fyrste sesongane av den opphavlege serien Sex and the City, eller Sex og singelliv på norsk (1998–2004), så har eg styrt unna filmane og tenkt at med same folk bak kamera som framfor, og med tynnare og tynnare handling og driv, kva skulle nok ein oppfølgjar bidra med?
Ikkje berre har serien verkeleg lite å koma med, dette er så mykje, mykje verre enn eg hadde førestilt meg. Sjølv om eg var ti år yngre og dermed i tjueåra mens Carrie & co heldt på sist, hadde eg ikkje problem med å setja meg inn i og til dels ha empati med dei eldre rollefigurane. At dei var privilegerte, kvite, vakre menneske blotta for nyansar, høyrde til den tids TV-satsing (tenk Friends eller Baywatch), men det var nesten meir etande enn denne apologetiske suppa.
Krampaktig blir folk med ulike hudfargar og legningar presenterte for å gjera opp for tidlegare synder, men det vert meir pinleg enn sympatisk. Det er så himmelropande innlysande grep at det berre verkar kynisk og flautt, det verste eksempelet på tokenism, som det blir kalla. Til og med Miranda, den smarte advokaten, har sokke til eit nivå så lågt at ein skulle tru ho ikkje hadde vore utandørs sidan siste episode i 2004.
Nei takk
Alle damene ser ut som klisjéaktige sjablongar av sine tidlegare sjablongar, berre med litt gråare hår, men diskusjonane dei har kring utsjånad, er ei tynn oppsummering av kommentarfelta i kvinneforum og bringar absolutt ingenting nytt til bordet.
No har eg berre sett dei to fyrste episodane, men eg et hatten min om ikkje ei av dei (Miranda) blir lesbisk, og ei av dei (Carrie) føler seg «usynleg» på sjekkemarknaden i løpet av dei komande episodane.
Det er noko så oppstylta, unaturleg ved både dialog, handling og til og med statistar at ein nesten må legga godviljen til for å få dette til å fungera. Korleis kunne desse kule, sjølvstendige «kvinnsa» frå rundt tusenårsskiftet verta sånne gørre kjerringar? Er det dette eg skal identifisera meg med når eg går inn i femtiåra, så takka meg til nesten kva som helst anna.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Korleis kunne desse kule «kvinnsa» verta slike gørre kjerringar?
Fleire artiklar
Sofi Oksanen er av dei forfattarane som har fått flest prisar i Norden. Bøkene hennar er omsette til 46 språk. Biletet er frå bokmessa i Wien i 2022.
Foto: Nicola Montfort / Wikimedia Commons
Vald mot kvinner som våpen
Sofi Oksanen ønskte å skrive ei bok som er tilgjengeleg for vanlege lesarar, som kan lesast utan kart og utan at ein treng følgje krigsnyhenda dag for dag. At essayet Putins krig mot kvinner skulle bli så skremmande, såg ho ikkje heilt for seg.
Gjengkrim – ein varsla katastrofe
Det går knapt ein dag utan grove valdshendingar i Oslo. Bak står gjengar og mektige kriminelle nettverk som har vakse fram dei siste ti åra.
For Balázs Orbán, som er politisk rådgjevar for statsministeren, er jobben å halda fast ved dei langsiktige måla til regjeringa mellom alle dei mindre og større oppgåvene i kvardagen.
Foto frå heimesida til Orbán Balázs i regjeringa
Verda ifølgje Orbán
BUDAPEST: I ei ny bok fortel ideologen til Viktor Orbán korleis Ungarn vil utfordra den liberale verdsordninga. Weekendavisen har møtt han.
Studentar mot politi ved Columbia- universitetet 30. april, då Palestina- aktivist-leiren skulle rivast.
Foto: Caitlin Ochs / Reuters / NTB
Ekko frå sekstiåra
Demonstrasjonane mot Israel og Gaza-krigen på universitet i USA vekkjer til live minnet om studentoppstandane i seksti- og syttiåra.
Eit portrett av filosofen Germaine de Staël, ein sveitsisk filosof som levde og virka 17- og 1800-talet. Ho er ei av fleire kvinnelege filosofar som har fått meir merksemd dei siste åra, ikkje minst takka vere arbeidet til filosof Kristin Gjesdal.
Filosofiske forviklingar
Professor Tove Pettersen meiner filosofifaget har eit likestillingsproblem.
Papiravisa