Ansikt, innsikt, utsikt
Øystein Mamen gjer døra høg og porten vid i Straff.
Dokumentarfilmskapar Øystein Mamen har følgt innsette og tilsette på ein jesuittisk stilleretreat i Halden fengsel.
Foto: Mop distribusjon
Dokumentar
Regi: Øystein Mamen
Straff
Med: innsette ved Halden fengsel + vaktarar og prestar
Kinofilm
Som eit rehabiliteringstiltak vert ein del av Halden høgsikringsfengsel omgjord til kloster i tre veker. Her skal Bjørn, John, Christian og Hasan prøva seg på stille soning og kanskje forsoning, til og med. Som ein samlande kjerne står fengselsprest Marit og kollegaene hennar.
Fengslande
Opningsscena kunne ikkje vore meir symbolsk. Den grå betongen i fengselsporten ser om mogleg endå meir grå ut når han er filma i svart-kvitt. Han ser samtidig ut som eit kunstverk, med sine sjatteringar, nyansar og skjoldar. Overført til menneske som har gjort alvorlege brotsverk, er det eit godt, om ikkje slåande originalt bilete.
Og originalitet er kanskje ikkje det som slår meg fyrst og fremst med Straff. Eit kamera som følgjer kriminelle på søk etter meining og innsikt, kjennest unekteleg som noko ein har sett før. På ein måte er det ganske dristig å gje seg i kast med eit slikt prosjekt nettopp fordi ein tenkjer at det er gjort før, men når du er ein sånn kameramagikar som Øystein Mamen, kvifor ikkje ta utfordringa?
Objektivt
Filmfotograf Mamen har halde på bak kamera sidan 2004. Som regissør har han gjort mindre, men alt i 2006 vann han pris for beste kortfilm. Og prisar har det vorte fleire av, mellom anna Amanda for Barn (2020) av Dag Johan Haugerud. Den siste kinofilmen er mykje omtalte Elskling (2024) av Lilja Ingolfsdottir.
Eg tippar både den og Straff kan koma til å gje Mamen fleire prisar. For det er prisverdig kva han har fått ut av både objekta sine og subjekta sine i denne fyrste langfilmen. Nokre av tankane dei innsette deler, er verde å tenkja lenge over. Kor lang tid må det gå før ein torer å be om tilgjeving? Er tilgjeving eigentleg berre eit billeg triks? Og er det Liv Ullmann som spelar fengselsprest Marit?!
Sjå i nåde
Straff er delt opp i fire bolkar: kjærleik, vondskap, nåde og håp. Desse bolkane er langt mindre kjensleladde enn dei kan høyrast ut som. For det meste er det nøkterne tankar John, Bjørn, Christian og Hasan kjem med – så nøkterne som dei kan bli når ein som Hasan sit inne i årevis. Når han endeleg får ein skarve permisjonsdag, så saknar han cella.
Soningsskada, meiner eg han eine kalla det. Det gudelege aspektet ved retreaten kunne skurra meir, men fordi både fengselsprest Marit og kollegaen er så varme, jordnære og fine, blir det vanskeleg å angripa misjoneringa, som det jo på mange måtar er.
Men for all del, heller frelst enn kriminell – og det er håp som er kjernen i terapien som retreaten står for, meir enn ein kristen Gud. Nettopp håpet er det som rører meg sånn. Det kjem ikkje av enkle filmgrep, tvert imot er det sensitivt og ukynisk klipt (av dyktige Hilde Bjørnstad), utan å falla for freistinga til å trykka på alle knappar. Kamera er tett på, utan å verka invaderande. Misjonen er i alle fall oppnådd med tanke på å gje dei fire innsette sjatteringar og nyansar, sjølv om skjoldane framleis visest.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Dokumentar
Regi: Øystein Mamen
Straff
Med: innsette ved Halden fengsel + vaktarar og prestar
Kinofilm
Som eit rehabiliteringstiltak vert ein del av Halden høgsikringsfengsel omgjord til kloster i tre veker. Her skal Bjørn, John, Christian og Hasan prøva seg på stille soning og kanskje forsoning, til og med. Som ein samlande kjerne står fengselsprest Marit og kollegaene hennar.
Fengslande
Opningsscena kunne ikkje vore meir symbolsk. Den grå betongen i fengselsporten ser om mogleg endå meir grå ut når han er filma i svart-kvitt. Han ser samtidig ut som eit kunstverk, med sine sjatteringar, nyansar og skjoldar. Overført til menneske som har gjort alvorlege brotsverk, er det eit godt, om ikkje slåande originalt bilete.
Og originalitet er kanskje ikkje det som slår meg fyrst og fremst med Straff. Eit kamera som følgjer kriminelle på søk etter meining og innsikt, kjennest unekteleg som noko ein har sett før. På ein måte er det ganske dristig å gje seg i kast med eit slikt prosjekt nettopp fordi ein tenkjer at det er gjort før, men når du er ein sånn kameramagikar som Øystein Mamen, kvifor ikkje ta utfordringa?
Objektivt
Filmfotograf Mamen har halde på bak kamera sidan 2004. Som regissør har han gjort mindre, men alt i 2006 vann han pris for beste kortfilm. Og prisar har det vorte fleire av, mellom anna Amanda for Barn (2020) av Dag Johan Haugerud. Den siste kinofilmen er mykje omtalte Elskling (2024) av Lilja Ingolfsdottir.
Eg tippar både den og Straff kan koma til å gje Mamen fleire prisar. For det er prisverdig kva han har fått ut av både objekta sine og subjekta sine i denne fyrste langfilmen. Nokre av tankane dei innsette deler, er verde å tenkja lenge over. Kor lang tid må det gå før ein torer å be om tilgjeving? Er tilgjeving eigentleg berre eit billeg triks? Og er det Liv Ullmann som spelar fengselsprest Marit?!
Sjå i nåde
Straff er delt opp i fire bolkar: kjærleik, vondskap, nåde og håp. Desse bolkane er langt mindre kjensleladde enn dei kan høyrast ut som. For det meste er det nøkterne tankar John, Bjørn, Christian og Hasan kjem med – så nøkterne som dei kan bli når ein som Hasan sit inne i årevis. Når han endeleg får ein skarve permisjonsdag, så saknar han cella.
Soningsskada, meiner eg han eine kalla det. Det gudelege aspektet ved retreaten kunne skurra meir, men fordi både fengselsprest Marit og kollegaen er så varme, jordnære og fine, blir det vanskeleg å angripa misjoneringa, som det jo på mange måtar er.
Men for all del, heller frelst enn kriminell – og det er håp som er kjernen i terapien som retreaten står for, meir enn ein kristen Gud. Nettopp håpet er det som rører meg sånn. Det kjem ikkje av enkle filmgrep, tvert imot er det sensitivt og ukynisk klipt (av dyktige Hilde Bjørnstad), utan å falla for freistinga til å trykka på alle knappar. Kamera er tett på, utan å verka invaderande. Misjonen er i alle fall oppnådd med tanke på å gje dei fire innsette sjatteringar og nyansar, sjølv om skjoldane framleis visest.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er skribent, programskapar, kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Små-ulovleg: Godtet er smått, men er denne reklamen retta mot små eller store menneske? Det kan få alt å seie dersom ei ny forskrift vert vedteken.
Foto: Cornelius Poppe / NTB
«Om høyringsinnspela frå Helsedirektoratet vert inkluderte, risikerer ein å kriminalisere heilt vanleg mat.»
To unge mormonmisjonærar, søster Paxton (Sophie Thatcher) og søster Barnes (Chloe East), blir tvinga til å setje trua si på prøve i møtet med herr Reed (Hugh Grant).
Foto: Ymer Media
«Mange av skrekkfilmane no til dags liknar meir på filmar frå syttitalet»
I tillegg til å vere forfattar er Kristina Leganger Iversen også litteraturvitar, samfunnsdebattant og omsetjar.
Foto: Sara Olivia Sanderud
Nedslåande sanning
Kristina Leganger Iversen leverer eit grundig studium av noko som burde vere opplagt for fleire.
Teikning: May Linn Clement
«Me har ikkje grunnlag for å seia at bokmålsbrukarar har kvassare penn enn andre, men nokre av dei evnar å kløyva kvass i to.»
Gjennom Hitlers progagandaminister Joseph Goebbels får vi eit innblikk i sanninga bak Nazi-Tysklands propagandamaskin.
Foto: Another World Entertainment
Propaganda på agendaen
Fører og forfører er ein drivande historietime om tidenes skumlaste skrønemakar.