Drama

Regi: Peter Hoar

It’s a Sin

Med: Olly Alexander, Lydia West, Omari Douglas, Nathaniel Curtis
Miniserie HBO

Vi er i er London i 1981, og ein gjeng liberale ungdommar søkjer til hovudstaden for å finna ut av livet og kjærleiken. Det faste haldepunktet er The Pink Palace, der venene Jill (West) og Ritchie (Alexander) og resten av bufellesskapet held til. Utover åttitalet legg ein grufull sjukdom dei ikkje veit så mykje om, ein kraftig dempar på godstemninga.

Himmelsk

Åttitalet var på mange måtar det verkelege gjennombrotet for homofile. Aksepten var så vidt byrja melda seg, eller ein gjorde i det minste ikkje lenger noko ulovleg ved å stå fram, noko det var i Noreg heilt fram til 1972. London, med nattklubben Heaven, artistar som Boy George og Freddie Mercury og generelt ein miks av alle typar folk, blir framstilt som eit mekka, særleg for homofile. Og det er denne berusande gleda over å kunna vera seg sjølv som kjem boblande opp i form av dei nydelege hovudpersonane med ulike kulturelle, etniske og klassemessige forskjellar.

På rekordtid klarar It´s a Sin å gjera deg glad i heile gjengen, utan at det vert brukt lang tid eller unødig sentimentale grep for å introdusera det mørke bakteppet for serien: aidssjukdommen som skulle gje den gryande homofrigjeringa hard medfart, for ikkje å snakka om ta livet av millionar av menneske av alle legningar.

Men over dei ti åra serien tek for seg, var det framleis ikkje så klart at det ikkje var Guds straffedom det var snakk om. Og nei, hivviruset er på ingen måte utrydda, men i den vestlege verda skulle det berre vera snakk om tid før me fekk medisinar som redda liv og framleis gjer det.

Joie de vivre

Skrekkbileta av radmagre pasientar med byllar og sløvt blikk er det eg hugsar best når eg tenkjer på aids og måten sjukdommen vart framstilt på i media. Samtidig var det noko bohemsk og dekadent over tida, med gruvestreikar, Thatcher og jappetid rett om hjørna, litt som eit slags liv på randa av samanbrot, då alt blir forsterka.

Bakgrunnen for serien er nok meir å få fram dette som Ritchie påpeikar, at folk må ikkje gløyma kor uendeleg mykje moro dei hadde det. Og det lukkast serieskaparane med så til dei grader. Serien er laust basert på Jill Nalder, som tilfeldigvis spelar mor til Jill i serien. Manuset er ført i pennen av Russell T. Davies, som skreiv den briljante serien Years and Years (2019), og som kanskje er mest kjent for å ha skapt ein annan suksesserie om homofile, Queer As Folk (1999–2005).

Det verste med It’s a Sin er at serien berre går over fem episodar. Eg vil ha meeeiiiiir! Eg vil veta alt om alle og sjå korleis det går med alle. Og mens eg ler og kosar meg, strøymer tårene, og eg klarar grina på meg naseblod til slutt. Eg veit faktisk ikkje kven som ikkje vil lika denne serien.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.