Lytt til meldinga:

Animasjon

Regi: Josh Cooley

Toy Story 4

Stemmer (på engelsk): Tom Hanks, Annie Potts, Tim Allen

Leikene er tilbake! Sheriff Woody (Hanks) har fått eit nytt barn å ta seg av, etter å ha vore trufast mot Andy i ni år (og tre andre Toy Story-filmar). Ei av dokkene, Bo Peeps (Potts), har enda opp i ein antikvitetsbutikk, og då familien til vesle Bonnie skal på tur, er ein ny redningsaksjon i gang.

I dokkeverda

OK, så er det ikkje veldig sexy med endå ein oppfølgjar der dei ikkje eingong har teke seg bryet verdt med å prøva finna ein meir oppfinnsam tittel enn å leggja til talet 4. Men det er ærleg nok, og når du har ei såpass sterk merkevare, kva skal du med originalitet? Faktisk: Dei har heldigvis halde seg trufast til formelen: ei blanding av nostalgi for gamle, gjenkjennelege leiker, fabelaktig manus og enkel, effektiv historieforteljing.

Det mest sympatiske med denne rekka av filmar er kor jamstilte alle figurane er: Alle kvalitetar trengst, mangfaldet styrker fellesskapet, ingen er berre god eller dårleg. Tenk om ein kunne sjå verda slik! Det er rart kor samde me er om kva eigenskapar som er positive så lenge det er på film.

Ny innstilling

Det har likevel skjedd ei utvikling i denne fjerde Toy Story-filmen. Det kjem som eit sjokk på Woody då han treffer veninna Bo Peeps att, og ho ser ut til fullstendig å ha frigjort seg frå ynsket om å vera med barn att. For Woody har dette vore einaste meininga med livet. «Men kva når ungane ikkje treng deg lenger – vil du berre sitta og støva ned på ei hylle i staden for å oppdaga verda?», seier Bo, som har bytt ut den rosa kjolen med ei meir praktisk buksedrakt.

Symbolikken verkar å vera frigjering, frå det samfunnet forventar, frå kjønnsrollar, frå det å velja bort ungar for å realisera seg sjølv. Og her kunne det glidd over i å verta kynisk og svartkvitt, men me snakkar Disney – sjølvsagt skal ingen verke kjipe og dumme. Det vert med andre ord frigjerande både for dei som vel tradisjonelt (les: familieliv og dei mange gledene med å ha ungar), og dei som vil prøva andre livsstilar (og her les eg lett til min eigen fordel: frilansliv, frivillig barnløyse og fridomen frå dei tradisjonelle pliktene).

Ingenting av dette, som eg kanskje legg vel mykje symbolikk i, kjem i vegen for det som er den sedvanlege styrken til Toy Story-filmane: skikkeleg drivande god underhaldning for heile familien, med eller utan barn.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.