Bok
Mål og meining
Vandre heim er ein kort roman med høg himmelkvelving.
Mathias Nyhagen Asplund skriv knapt og konsist, skriv Ingvild Bræin.
Foto: Mats Jensaas
Det er ikkje berre berre å kome seg heim. I alle fall ikkje når ei heil bok handlar om det. Halvor har tenestegjort i krigen, på havet, no skal han heim til ho som ber barnet hans. For å spare reiseutgifter går han, det tar si tid.
Djupt gripande
I Mathias Nyhagen Asplunds tredje bok er det lett å la tankane fare til Jon Fosse, på grunn av gjentakingane med typisk fosseske intervall, og ein kan henge seg litt opp i det i starten. Men snart går tankane òg til Tarjei Vesaas, og då særleg Brannen, der hovudpersonen Jon legg ut på ei ferd frå hybelen sin og møter ymse menneske med gode og dårlege eigenskapar og hensikter.
Som Brannen er Vandre heim eit slags stasjonsdrama, for å sjå til teaterhistoria, og når den referansen er nemnds, kan eg òg trekke inn eventyret, som i scena der hovudpersonen Halvor møter på ei kvinne som nærmast sit fast med nesa i ein stubbe.
Når assosiasjonane etter kvart blir så mange, sluttar eg å okke meg over likskapar. I staden blir eg imponert over forfattarens evne til å trekke på inspirasjonskjelder – trø slik rundt i litteraturhistoria – og samstundes skape sitt eige.
Om ikkje romanen er djupt original, er han djupt gripande. Halvors vandring heim består av møte med menneske. Unge og gamle, kvinner og menn. Ei ung kvinne sit med eit barn; mannen har reist ifrå henne. Ho bur med far sin og gjer så godt ho kan. Ho serverer mat, tar vare på gjester som kjem, som Halvor, men ein anar sorga og fortvilinga som ligg under.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
