Krefttaket

Det er eit trist scenario: Eivind har fått kreft med spreiing, det ser ikkje lyst ut. Kona Agnes kjem heim til Tromsø frå Bergen, der ho jobbar som gynekolog. Eivind bur for tida heime med sonen Jens. No tar dei fatt på Eivinds siste tid saman. Det er mørketid på alle nivå. Så kvifor kjennest det ikkje så trist?

Debutant Christine Nitter skriv fram ei fin historie om Agnes og Eivind som har vakse opp saman, og som seinare er blitt eit par. Tilbakeblikk til opplevingar dei to hadde på skøyteisen, i det vesle flyet til legefar til Agnes eller baksande og leikande i ei seng, kastar lys over kven dei er som vaksne òg. Dei likar og respekterer kvarandre, lever godt saman, sjølv om Agnes for tida arbeider i ein annan by.

Har dei forsikring?

Men når Eivind blir sjuk, reagerer Agnes ganske avmålt, eller nesten kjenslelaust. Ho blir sint på at han, som sjølv er lege, ikkje har sjekka seg i tide. Ho spør korleis han meiner ho skal klare å ha Jens aleine i tida etterpå. Ho lurer på om dei har forsikring.

Alt dette er sikkert naturlege reaksjonar, men dei står der så aleine, utan å vere akkompagnerte eller utlikna av scener med noko vidare sorg eller omsorg. Det heile verkar så kjølig. Rett nok viser det seg etter kvart at også Agnes held på å gå opp i liminga, der ho blir sett vandrande ute om nettene, tynnkledd.

Så er det kanskje slik at den fornuftige legen prøver å halde alt saman, at det er derfor ho framstår som så praktisk orientert: Kva for kiste vil han ha? For meg blir veremåten til Agnes likevel i overkant distansert. Eg kjenner meg djupt uroa på Eivinds vegner, og over kvaliteten på dei siste dagane hans.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare