Roman

Kamilla Danielsen:

Diskomus på venteværelset

Tiden

Eivor er 34 år, singel, og bur åleine. Ho er utanfor i vennegjengen. Ho har ein midlertidig jobb som ho er heilt uinteressert i å utføre. Ifølge ho sjølv er ho vanskeleg å like, og derfor havarerer alle kjærleiksforhold. Herfrå går det berre nedover.

Ein kunne tru dette var ein sørgjeleg roman, men det er han ikkje, sjølv om han er både livstrøytt og sår. Først og fremst er forteljinga morosam og freidig. Portrettet av Eivor er ein treffande studie av kor tyngande det kan vere å skulle leve opp til forventningane rundt seg.

Kva er eigentleg livet?

Eivor gruar seg til å gå i bursdagsfeiring til venninna Ulla, og med god grunn, skal det vise seg – sett frå hennar perspektiv, vel å merke. Lesaren er alt informert om Eivors vrangvilje mot å tvihalde på ein vennegjeng i vaksen alder. Dei hadde lite til felles i skuletida og endå mindre no. Likevel held dei fram med å samlast eit par gongar i året.

Dei andre venninnene er i forhold, er gravide og snakkar om trivielle ting som interesserer Eivor midt på ryggen. Settinga er heller ikkje etter Eivors smak: «Det henger rosa ballonger langs veggene og på hver tallerken ligger det en hjemmesydd vimpel. På bordet rett foran meg står en stor tolags iskake som Ulla bare har slengt sammen.» Posisjonen til Eivor er tydeleg i denne setninga: «Skål da, sier jeg til ingen mens jeg hever et tomt glass.»

Men i staden for å la seg oversjå som ei grå mus, svarar ho kontant på tiltale, skapar baluba og forlèt selskapet, slik ho på vegen hit har kjefta på eit framandt par på bussen til dei flytta seg i sinne.

Eivor er krakilsk, i opposisjon, verbalt skarp, innordnar seg ikkje. Men kven kan klandre ho når alt ho får høyre rundt seg, er: «Kva tid skal du få mann og barn?» Ulla har kalla leilegheita hennar for «venteværelset», jamfør tittelen; der ho bur i påvente av at det eigentlege livet skal begynne.

Fleirdimensjonalt

Debutant Kamilla Danielsen har skrive ein temperaturrik roman til forsvar for andre tilnærmingar til livet enn kanskje dei mest opplagde. Språket er dynamisk og sprekt, med enkeltformuleringar som er originale og overraskande: «Jeg setter opp håret mitt i en hestehale og tar delvis ansvar for at livet mitt har blitt som det har blitt.» Eller når Eivor lurer på om dette er mannen i livet hennar: «Er det han som skal trøste meg når foreldrene mine dør?»

Personane rundt Eivor er teikna opp med korte, men talande strekar, nok til at eg blir heilt matt, og prega, av frustrasjonen til Eivor. Det er nok ikkje tilfeldig at venninnene kring ho, som Ulla (som er saman med Ulrik) og den ufordrageleg gravide Ulrikke, blir omtala som Ullrine, Ullfitte og Ullsatan.

Hovudpersonen Eivor kjem til orde med større tyngd, sjølvsagt, og med alle sine nyansar. Ho er full av kraft, men òg fullstendig tafatt. På jobben har ho éi oppgåve: å skifte ei lyspære, men dette blir uoverkommeleg for ho. Ho er vanskeleg å like. Samstundes umogleg å ikkje vere svak for.

Ingvild Bræin

Ingvild Bræin er forfattar, nordist og fast bokmeldar i Dag og Tid.