Dikt

Anna With:

Eplet, nesten

Forlaget Oktober

Eplet kan stå for visdom og erkjenning, men også for svik og syndefall, i alle fall om ein les det i ein religiøs og bibelsk samanheng. Og det er ikkje dumt å ha dette i mente når ein les debutanten Anna Withs Eplet, nesten.

Diktsamlinga har definitivt noko uskuldig og friskt over seg, fordi ein får kjensle av at poeten beveger seg inn i eit område som er heilt nytt og underleg for det lyriske eg-et, men likevel fastlagt i verda. Det er språket og språkbrukaren det står om her.

Barnleg-naiv tone

Dikta er prega av ein utprøvande, leikande og tidvis barnleg-naiv tone. Her snakkar sola, og her finst «ljå-mann».

With plukkar opp språk som nærast tilfeldig dukkar opp, snur og kjenner og smakar på ord, seiemåtar, setningar, og freistar vinne ut og fange kva dei tyder. Det lyriske eg-et undrar seg over korleis dei ligg i munnen og kan gi meining. Ja, det lyriske eget er litt som ein oskeladd – eller som språkfilosofen Ludwig Wittgenstein, som også plukka opp ord og omgrep frå daglegtalen, og som i staden for å definere orda spesifiserte brukssamanhengane deira.

Eit dikt siterer også André Bjerkes regle i noko forvridd form: «før jeg vet oravde har jeg kjøpt både staven, skjoldet, skoen og ringen». Ein kan lese dikta som ein ord- og omgrepskatalog eller ei ordsamling, der dikta levande skildrar og syner korleis orda skyt knoppar, tankar, assosiasjonar; veks og føder meir språk.

Småabsurd

Dikta har titlar som «Vitne», «Andre», «Egentlig», «Tål­modigheten» og «Lærling», og kvart av dikta kartlegg på originalt, sanseleg og småabsurd vis område der orda kan finnast. I «Erfaring» heiter det: «Erfaring er det som tilfeldigvis har truffet meg, lagt fra seg en splint/ splinten heter min erfaring, for at kroppen ikke skal støte den vekk/ dette er ingen splint, sier jeg, men ribbeinet mitt». Sekvensen fører ein inn i ein religiøs-bibelsk samanheng samstundes som ein får assosiasjonar til noko som er gått sund.

Tittelen på boka, Eplet, nesten, betyr noko i retning av omtrent eller så godt som eplet. Kanskje kan ein sjå tittelen i flukt med språket, at det peikar på fråværet av det fysiske eplet, eller at språkmeining er fleirtydig og difor, om ein ikkje kjenner samanhengen, omtrentleg. Trass i dette omtrentlege, og trass i at eg har kalla rørslene til dikta springande, står dei merkeleg nok fram som det motsette: som svært presise.

I samtidspoesiens landskap, der forteljinga står så sterkt, kjennest Anna Withs bok kanskje ekstra frisk og original. Dette er ein lovande diktdebut som på snedig vis tek språket sitt på alvor.

Sindre Ekrheim

Sindre Ekrheim er lyrikar og fast bokmeldar i Dag og Tid.