DIKT

Runa Borch Skolseg:

Bois

Kolon forlag

Runa Borch Skolsegs debutsamling Bois krinsar om seksualitet, kropp og menn. Og sidan eget forvekslar kjærleik med vald og «aldri blir klok av skade», rommar dikta nedturar, fornekting, sjølvdestruktiv åtferd og ei innlegging på psykiatrisk sjukehus. Dikta utspelar seg over fleire vårar, elles kan det vere at tida berre gjentek seg og ikkje kjem vidare. Det er tidvis vond lesnad. Eget maktar ikkje verkeleg å ta inn seg sjølv, opplevingane eller minna: «nå er tragedien for stor/ og henger rundt halsen min som et perlekjede».

Det har kome diktbøker med tematikkar og tendensar som nok kan tangere dei ein finn i Bois, men då med ei anna språkleg innretting. Bois er ei tett og konsekvent diktbok, med eit energisk språkleg trykk, som freistar å manøvrere i ei verd av kjønn og vald, av tilbakefall og forsøk på å gi opp: «jeg skriver til mine elskere at det finnes/ et potensial i det å gi opp».

Bois inneheld kortdikt skrivne i eit kontrastfylt og motstridande språk. Her er elskar, kjærast og valdsmann nærmast synonym, og eget inkluderer seg sjølv som den største faren. Dei gjengse verdiane og språkvalørane vert i desse dikta omvurderte og sette ut av spel, for «Satan bor i blomsterkassene». Samstundes spreier valden seg og koloniserer språket. Eit gjennomgangsmotiv er sola, men då ofte plassert i uvanlege språklege samanhengar: «solen er blek og lyser av hat», og i titteldiktet vert sola sett på som ein seriemordar. Det livgivande sentrumet, sola, er i dette universet ein skugge. Sola er destruktiv, men også eit bilete på sanninga. «Solen brenner/ den har sett alt/ jeg stoler ikke på den».

Boka endar ikkje slik det fyrst teiknar til. Her finst ei utvikling, ein lengt, eit ønske om å bli definert av noko anna enn blikket og kroppen, eller definert av ein annan kropp: «håret mitt er blitt så langt at/ jeg kan flette meg inn i den kollektive hukommelsen til kvinner/ og bli klok av skade».

Skolsegs stramme debutantdikt er på same tid råe, ømme, enkle og sofistikerte. Dei loddar djupner og overflater i språket idet dikta freistar å finne ut kor grensa mellom vald og kjærleik går i kulturen vår.

Sindre Ekrheim

Sindre Ekrheim er lyrikar og fast bokmeldar i Dag og Tid.